Amèlie - Groepsslaapkamer van slaven

Jason schudde zijn hoofd en keek naar de grond. 'Nee, ik....laat maar. Ik moet maar weer eens gaan.'

Op dat moment kroop ik van de pijn in mijn buik in elkaar en kreunde ik van de pijn. Ik kneep mijn ogens amen en snakte naar lucht.

Jason keek haar geschrokken aan en pakte snel een mes uit zijn riem. 'Dit doet misschien pijn, maar dan heb je er minder last van.' Hij stak het een klein stukje in de wond en drukte op de wond, waardoor er een raar goedje uit kwam.

Ik wilde hem stoppen, maar hij was sneller. Ik voelde echter helemaal niets van en keek eventjes naar de wond., Ik hield mijn hand voor mijn mond en keek toen naar het plafond. 'Wat... is dat?' vroeg ik bang.

'Dit is jou bloed en het gif door elkaar.' Hij keek er walgend naar en stopte zijn mes weg. 'Ik moet nu echt weer gaan.' Dit mocht hij al niet doen.

'Jason wacht,' fluisterde ik en ik schoof mijn been naar hem toe. 'Alleen die ook nog, dan laat ik je met rust!' Ik keek hem smekend aan.

Jason zag de andere wond en keek haar verbaasd aan. Hij prikte de wond ook kapot en drukte erop.

'Dankjewel Jason...' fluisterde ik en mijn ogen gleden dicht.

Nachtdiensten waren fijn. Dan had je de hele verdere dag voor jezelf. Echter, ik kon er nu niet van genieten. Ik voelde me rot. Elliot boos, Jason had ik niet meer gezien en ik was moe, maar kon gewoon niet slapen. Ik kroop een beetje samen in mijn bed en trok het deken verder over mijn schouders heen en sloot mijn ogen voor de zoveelste kmeer.

Alain had het Amoux verteld en meteen waren ze naar haar toe gegaan. Ze opende de deur en keken haar beide streng aan. 'Waar ben je allemaal mee bezig zusje?' Vroeg Amoux haar streng.

Geschrokken schoot ik overeind. De woorden drongen maar half door. Zij waren wie ik nodig had. Grote sterke armen om me heen van mensen die me nooit zouden vergeten. Ik sloeg mijn benen over de bed rand en liet me uit het stapelbed vallen.

'Al die tijd proberen we je te beschermen en dan ga je staan rommelen met een bewaker. Wat haal je toch allemaal in je hoofd.' Zei Alain en keek haar onderzoekend aan. 'Wat heeft hij allemaal met je gedaan?' Vroeg Amoux en ging voor haar staan.

Ikl schrok van wat ze zeiden en zette meteen een stap naar achter. 'Hoezo?' fluistede ik en ik sloeg beschermend mijn eigen armen rond mijn middel. 'Ik... rommel niet meteen bewaker! Wat weten jullie?' Ik voelde de tranen die al die tijd zich omhoog probeerden te werken, nu in mijn ogen prikken.

'Ooh nee?' Vroeg Amoux en schudde zijn hoofd. 'Ook nog liegen tegen je broers. Am we weten wanneer je liegt. Daar kennen we je lang genoeg voor. Maar het is afgelopen.' 'Ja Am, we verbieden je om nog langer met die bewaker om te gaan. Het is hem of ons. Dus kies je een vieze verrader of je familie?'

Het was als duizenden messteken die in één keer in mijn hart werden gestoken. 'Dat jullie dit kunnen zeggen...' fluisterdeik.'En dan beweren dat ik hier de slechte persoon ben...' Ik keerde ze mijn rug toe. Ze mochten mijn tranen niet zien als ze zo tegen me deden. 'Ga weg... Ga uit mijn kamer of ik ga heel hard schreeuwen.' Ik was gebroken en zo klonk ik ook. Ineens was ik zo moe. Helemaal kapot van het verdriet.

Amoux wou nog wat zeggen, maar Alain schudde zijn hoofd en zei zelf nog wat. 'Aan jou de keuze, we willen alleen het beste voor jou. Zo hadden vader en moeder ook gewild.' Hij trok Amoux mee en sloot de deur achter zich. Op de gang keken ze elkaar nog even aan en zuchtte. 'We hadden geen keuze. Dit is het beste.'

Zodra ze weg waren, liet ik me op mijn knieën vallen en begon ik hard, maar geluidsloos te huilen. Ik snapte niet hoe ze het me aan konden doen. Vooral die laatste woorden. Mijn hart was al uit elkaar gevallen en toch durfden ze dat nog te zeggen. Ik klampte me vast aan de poot van het bed en bleef zo huilend zitten.