Bewakersruimte

Justin pakte de keel van Jason vast en schudde zijn hoofd. 'Ik sta boven jou. Jij moet naar mij luisteren en niet ik naar jou. Begrepen.' Jason knikte moeilijk en hapte moeilijk naar adem. Justin gooide Jason aan de kant en keek grijnzend naar Amèlie. 'Wat heb je met die jongen gedaan dat hij je beschermt? kennen jullie elkaar?'

Ik kneep mijn ogen samen en kwam weer tot zitten en keek alleen maar naar Justin. 'Hij ziet waarschijnlijk gewoon een meisje dat leuke grappen maakt niet graag gepakt worden door jou.' Toen keek ik naar Jason. Maar als het moest, dan moest het maar... besloot ik in mijn hoofd.

Justin lachtte en schudde zijn hoofd. 'Mocht je willen. Normaal heeft hij er ook geen problemen mee.' Justin ging langs Amèlie zitten en sloeg een arm om haar heen. 'Vertel me de waarheid eens, want anders zul je hem nog een aantal dagen in de ziekenboeg zien, allemaal door jou.'

Ik bleef rustig onder zijn arm zitten en keek naar Jason terwijl ik mijn hersens liet werken. Wat kon ik wel en wat kon ik niet zeggen? 'Kennen jullie Elliot?' vroeg ik uiteindelijk. 'Hij zegt dat hij twee persoonlijkheden heeft en Jason stond toevallig met zijn rug naar hem toe toen Elliot hem zonder reden aanviel. Hij stal zijn wapens en daarom kon hij niet zoveel... Ik kwam daar toevallig langs en...' Ik viel stil om snel na te denken. 'En ik leidde Elliot af waardoor Jason zijn wapens terug kon pakken.' Hierin had Jason niets verkeerds gedaan en ik toch ook niet? Het was ook niet geweest dat hij Elliot niet echt aan kon.

Justin en de twee andere barste in lachen uit en Jason stond op en keek ze serieus aan. 'Elliot is gestoord. Hij wint zelfs van jou Justin.' Zei hij en ging tegen de muur aan staan. Justin zag het als een uitdaging en grijnsde. 'Is goed. Haal die Elliot maar eens. Ik zal hem eens laten zien hoe makkelijk een gevecht met jou is en hoe moeilijk het is om tegen een echte bewaker te vechten. Geef hem een mes, dan vechten we tot de ander niet meer kan staan.' Jason grijnsde en stak zijn hand naar hem uit. 'Dat is dan een deal.'

Mijn mond viel open en ik kon niet geloven wat ikhad gedaan. Elliot was al zo gewond en ik liet hem zijn eigen graf in vechten. Ik keek naar Justin en toen naar Jason. Dat kon niet. Hij was vast blij. Justin en Elliot beschadigd, maar ik kon niet geloven dat hij dat deed. Ik had hem beschermd nouja, geprobeerd en hij liet een vriend van me vechten. Ik kroop in elkaar en hield mijn armen beschermend rond mijn middel. Ik kon niets zeggen, kon niet vertellen dat Elliot een vriend was of kon dat wel? 'Willen jullie dat niet doen...?' vroeg ik langzaam en ik klemde mijn kaken op elkaar. 'Elliot heeft nu niets gedaan! Hij heeft al straf gehad.'

Justin zuchtte en stond op. 'Ik geef door dat je zuster bent. Ga nou maar. Je mag hier helemaal niet komen.' Zei hij en ging weer zitten. Jason glimlachte en ging ook zitten, maar justin schopte zijn stoel weg en Jason viel op de grond. 'Nee, jij ging drinken halen. Opschieten.'

'Bedankt, echt bedankt,' zei ik maar ik was er niet zeker van dat ze niet met Elliot zouden vechten. Ik moest hem eigenlijk waarschuwen, maar het zou opvallen als ik nu weer bij hem was gokte ik. Ik liep het kamertje uit en keek nog snel naar ze om.

Waar nu en met wie en wat? xd

uhm, doe gewoon na het gevecht dat jij toch niet meemaakt en dan in de ziekenboeg. Elliot won, maar in plaats van verwonden dode hij Justin en toen pakte zijn collega's hem terug en nu komen vrienden van Elliot hem binnen slepen, omdat hij bewusteloos in de cellen werd gegooid.

jij begint want ik moet gaan

Ik sloop zachtjes de bewakersruimte in. Ik had overal al naar hem gezocht, maar hem niet gevonden. Dit was link, maar de enige plaats waar hij nog kon zijn volgens mij. Op het eerste oog leek er niemand te zijn, maar dat was juist stimulans om te kijken of hij er echt niet was. De wond was zo goed als genezen en ik voelde me stukken beter.

Elliot zat in de hoek. Hij was bont en blauw, maar geen echte wonden ofzo. Schoonmaken had hij allang gedaan en sliep nu zoals gewoonlijk in de hoek achter een tafel, dan zagen ze hem niet meteen en hadden ze ook niet de behoefte om hem in de eerste seconden in elkaar te slaan.

Ik zaqg hem gelukkig toen ik dichterbij kwam en kroop meteen naar hem toe om hem zachtjes in zin arm te knijpen om hem wakker te maken. 'El, El, wordt wakker,' fluisterde ik en ik bekeek zijn wonden. Blauwe plekken en schrammen, maar als ik daar doorheen keek, hij had geen verbanden meer en elk bot leek zo met het blote oog in de goede houding te staan.

Elliot schrok zich wakker en hield meteen zijn handen voor zijn hoofd. 'Ik deed niks.' Zei hij en keek voor wie hij zich beschermde en haalde meteen zijn handen weg. 'Wat doe je hier? Je moet hier weg.' Zei hij en stond snel op. Hij pakte haar arm en trok haar mee naar de deur. 'Je kunt hier niet zomaar zijn.'

Ik liet me gedwee meetrekken door hem en keek hem toen smekend aan. 'El... Ik moet weten hoe het met je gaat en zo te zien gaat het helemaal niet zo goed. Je beschermde je hoofd en bovendien, ik ken Jason. Hij beschermt me denk ik wel.'

'Ja, maar wie beschermt je tegen alle andere. Ik mag niet praten, ik mag geen contact hebben met jullie. Jij zult niet lijden, ik zal ervan lijden.' Zei hij en keek snel achter zich naar de deur. 'Het gaat goed met me. Ik mocht gewoon nog niet slapen, dat is alles.' Zei hij haastig er trok haar naar de deur. 'Je moet gaan voordat jou of mij iets overkomt.'

'El... Het spijt me van je straf...' Fluisterde ik en ik kwam iets dichterbij hem. 'Ga er alsjeblieft niet aan onderdoor, dan ga ik er aan onder door. Je hebt het gezien, ik doe het echt!' Ik keek hem smekend aan.

Elliot keek haar serieus aan en schudde zijn hoofd. 'Dit weerhoudt me er juist van. Ze willen me niet doden, omdat ik dan mijn zin krijg, dus houden ze me in leven door me de hele dag in de gaten te houden.' Zei hij en liep terug naar zijn hoek. 'Ik krijg niet eens wat ik verdien.'

'Elliot alsjeblieft... Ik wilde niet dat je stierf enJason heeft daarvoor gezorgd. Hij... Jullie zouden best vrienden kunnen zijn...' Ik keek hem verdrietig aan. 'Ik hou van je als een vriend. Please... Laat me niet im de steek.'

Elliot ging weer in de hoek zitten en schudde zijn hoofd. 'Ik zal nooit vrienden worden met de jongen die me alleen maar ongeluk, pijn en een rede tot zelfmoord bracht.' Zei hij en keek haar niet aan. 'Je hebt hem Am. Ik red me wel. In deze situatie denk ik toch eerst aan mezelf.'

Ik keek hem smekend aan en wreef toen in mijn ogen de eerste tranen al weer weg. 'El... Ik.. je hebt gelijk. Jij bent belangrijker dan ik...' Ik liet een klein zuchtje horen, liep naar hem toe, kuste zijn voorhoofd en liep toen naar de deur. 'Het spijt me... Het spijt me dat ik je alleen maar verdriet aan doet.' Ik had niet gemerjkt dat ik dat deed, maar zijn woorden waren een klap. Het was waar. Ik was heir degene die alleen maar aan mezelf dacht en andere verdriet bracht.

Elliot stond op en keek haar na. Eigenlijk wou hij nog zeggen dat hij het niet zo bedoelde, maar dat deed hij wel. Dit was precies zoals het over zou moeten komen. Hij wou haar eens laten weten dat de wereld niet alleen om haar draaide. Ook niet omdat iedereen haar wou redden en beschermen. Hij ging weer zitten en zuchtte. 'Ik ben nooit belangrijker dan wie dan ook.'

'Jawel Elliot... Je bent heel belangrijk,' zei ik hem en toen opende ik de deur en snelde ik naar buiten. Mijn benen voelden als pudding onder me, maar ze gingen voort en droegen me naar de ziekenzaal waar ik zo de dienst over ging nemen. Ik liep emotieloos met de andere zuster mee die over de nieuwe patiënt vertelde en me ook op het notitieblok liet zien hoe de rest het had gedaan.

Elliot bleef zitten en probeerde niet weer in slaap te vallen, maar helaas. Dat luktehem niet.

Demon.
Ik kwam binnen na een lange tijd gewerkt te hebben en schoof aan tafel. Daar zag ik dat hij sliep, het uitschot sliep gewoon op onze vloer! Ik stond op, trapte hem in zijn zij en ging toen weer op de stoel zitten. Nog een laatste uurtje hier de wacht houden en Elliot irriteren, dan kon ik lekker slapen. Het enige voordeel van de dag, het enige leuke. Een gevangene mogen irriteren totdat hij kapot ging.