Mijngang 1

Phoebe schopte tegen een steentje dat telkens voor haar voeten lag. In deze mijngang was niet zo heel veel meer te doen. Volgens Phoebe dan. In haar hand had Phoebe een beitel. Ze was op zoek naar stukjes goud, die ze waarschijnlijk hier niet zou vinden. De gangen waren leeg, op Phoebe na, maar Phoebe voelde zich niet alleen. Ze stond stil voor een van de vele planken en stak haar beitel daar in. Ze haalde hem er weer uit en liep verder. Een zucht gleed langs haar lippen en ze stak de beitel weer in een stuk hout. Ze wist dat de bewakers haar niks konden maken, hun baas had dat opgedragen. Hij was degene die medelijden met haar had. Wat een sukkels, ze was toen een klein onschuldig meisje. Op Phoebe's gezicht verscheen een grijns. Niemand kon haar wat doen...

Ik liet een stukje goud in het tasje om mijn heupen vallen en liep weer verder. Gister was echt maf geweest met Jason. Hij was lief, vreemd en zo leuk tegelijk. Maar het einde was vervelend geweest en ik hoopte neit dat hij straf zou krijgen. Ik gleed met mijn vingers over de muren en keek geconcentreerd of ik goud zag. Om deze reden hoorde ik het andere meisje niet aankomen.

Phoebe stond stil toen ze vlak bij een meisje stond. Een beetje ongemakkelijk staarde Phoebe naar het meisje. Ze was zo geconcentreerd bezig, dat Phoebe haar eigenlijk niet wilde storen. Maar toch, zou ze Phoebe hebben gehoord, zou Phoebe dat allemaal hardop hebben gezegd? Phoebe haalde diep adem en begon met een standaard woord. "Hoi,"

Lichtelijk geschrokken van de plotselinge stem zo dicht bij me oor, maar ik glimlachte toen ik blond meisje naast me zag staan. Ze zag er aardig uit. 'Hé,' zei ik haar en ik keek kort naar haar kleren. Toch zag ze er niet uit als een slaaf, maar de kleren waren te slecht leek me om hier vrijwillig te zitten. Was ze dan een gevangenen? Het was tegen mijn principes om met gevangenen om te gaan, maar nu Elliot me bijna had vermoord, durfde ik niets meer erover te zeggen al was ik alleen maar banger geworden voor gevangenen.

Phoebe wist niet waar ze over moest beginnen. Ze had het meisje een paar keer eerder gezien, maar nog nooit gesproken. Phoebe keek naar de grond en bedacht zo snel mogelijk een onderwerp. "Hey, jij bent toch dat zusje van die broers met horde's meiden?" Licht geschrokken keek ze naar het meisje. Ooh, wat dom, Phoebe had zich nog niet eens voorgesteld! Snel dacht ze terug aan die keer dat een van die jongens met haar flirtte. Meteen voelde ze de woede opkomen. Net op tijd bedacht ze zich en haalde diep adem. Vragend keek ze het meisje aan. "Ohja... Ik ben Phoebe."

'Amèlie,' zei ik haar terug en ik knikte. 'Ja, dat zijn mijn broers. maar dat doen ze zelf neit hoor, ze zien er gewoon goed uit en daarom volgt iedereen ze.' Een klein zuchtje ontschoot uit mijn mond. Wat wilde ik weer graag naar ze toe en dat zou ik ook gewoon gaan doen. Vanavond of vannacht. Het maakte niet uit, ik had gewoon hun broederliefde weer eens nodig.

"Nou, ze doen het zelf ook wel een beetje..." Phoebe sloeg snel haar hand voor haar mond. Ze kon er niets aan doen, maar eigenlijk was het wel een beetje waar. Kon zij maar terug naar haar broers. "Ben jij eigenlijk een slaaf, of vrijwilliger?" Phoebe dacht dat ze een vrijwilliger was, omdat ze er nog redelijk schoon uitzag. Toen bedacht ze zich hoe onbeleefd dit zou klinken.

Ik keek haar eventjes een beetje boso aan en werktew eer verder. 'Ik ben een slaaf,' zei ik en ik bestudeerde de muur goed. Mijn broers wilden helemaal niet dat ieder meisje ze zo achterna liep. Toch...? Ik was toch de enige die af en toe mijn uiterlijk gebruikte?

Er groeit een kleine glimlach op Phoebe's gezicht. "Maar je lijkt er helemaal niet op! Ik dacht dat je een vrijwilliger was..." Beschaamd keek Phoebe naar de grond. Ze zou de arrogante persoonlijkheid zo goed mogelijk verbergen. Als je een tijdje naar Amèlie keek, leek ze wel wat op haar broers. Phoebe raapte weer een stukje goud op dat op de grond lag. "Mag ik vragen hoelang je hier al zit?" Misschien zat ze hier nog niet eens zo lang...

'Ik ben een geboren mijnslaaf, maar ik zit hier vanaf mijn tiende. Dus zo'n zes jaar ongeveer denk ik,' zei ik e ik twijfelde eventjes. De tijd verging hier zo raar dat ik vaak mijn leeftijd gewoon kwijt was. De dagen wist ik sowieso niet. Ik keek naa Phoebe en glimlachte zwakjes.'Dat is denk ik een compliment trouwens hè?'

Er verscheen langzaam een glimlach op Phoebe's gezicht. "Ja. Ja, ik denk het wel." Phoebe wist zelf niet eens hoe lang ze hier zat... En op dit moment móést ze dat kwijt. "Ik heb geen idee hoe lang ik hier al zit." Phoebe's stem klonk zachtjes, en de echo maakte het ernstiger dan het was. Ze slaakte een diepe zucht en keek naar de muren. "Ik denk dat hier zowat alles al wel weg is... Ga je mee?" Langzaam kwam de glimlach terug op Phoebe's gezicht. Ze had hier geen zin meer in, dus ze zou naar het bos gaan, als Amèlie wou natuurlijk.

'Waarheen?' vroeg ik twijfelend. Nu weer in de problemen komen leek me geen heel goed idee met het oog op wat er was gebeurd. 'Naar een ander gedeelte?' Ik keek rond en toen wee rnaar haar op. Ik voelde me een beetje moe ne het liefst ging ik naar buiten want het stof kriebelde in mijn rauwe keel.

"Naar het bos, wat dacht jij dan? Ik doe je niks hoor!" Glimlachend keek Phoebe naar Amèlie. Phoebe reikte haar hand uit als teken om mee te komen. "Of zal ik eerst wat te drinken halen?" Als vrijwilliger had ze vast wel het recht om twee flesjes water te krijgen. "Wacht maar, ik doe dat wel. Dan gaan we nu eerst naar... Nee, toch niet..." Phoebe dacht weer aan de vrouw van vanmorgen. Ze was verschrikkelijk!

'Hwet bos is verboden,' zei ik haar en bovendien was ik er gister nog geweest. Gelukkig maar, want de frisse lucht had em goed gedaan. 'Ik kom liever niet in de problemen...' Ik sloeg mijn ogen neer en knikte zachtjes. 'Wat drinken zou fijn zijn, hopelijk geven ze het...' De bewakers deden altijd zo moeilijk.\

(ze is een slaaf hÈ?)

(Iknow, maar Phoebe is een 'durfer') xD

"Ohja, snap ik denk ik wel.. Tuurlijk geven ze het wel, ik heb gewoon véél dorst." Phoebe keek glimlachend naar Amèlie. Phoebe pakte het stukje goud dat ze had laten vallen weer op. Aan de ene kant snapte ze het wel, Phoebe had de verhalen gehoord over Amèlie en de bewaker in de douches. Er ging een rilling door haar heen. Straks overkwam dat haar nog! En aan de andere kant was het toch wel goed dat ze wat frisse lucht kregen? Amèlie zag er nogal witjes uit. "Maar weet je zeker dat je niet éventjes naar buiten wilt? Je niet nogal wit."