een gang

Elliot was met moeite opgestaan op zijn bed en had een mes van een dienblad gepakt dat in de ziekenboeg lag. Met moeite liep hij nu door de gangen. Hij moest en zou buiten komen en daar er een eind aan maken. Hij wou in de open lucht dood gaan en niet achterblijven in deze mijn.

Ik had nachtdienst gehad en had al geslapen. Nu was ik buiten en genoot ik van de frisse lucht. Dit was beter, een zuster zijn. Ik mocht mensen helpen en kon ook van de lucht genieten. Ik was half naar mijn broers op zoek, maar het deerde me niet als ik ze niet zou vinden.

Elloit struikelde en probeerde weer overeind, maar het lukte niet echt. Hij kroop moeilijk verder. Het was zwaarder, maar toch. Hij moest naar buiten.

Ik liep net langs de mijn toen ik Elliot daar zag. Ik keek geschrokken toe en hurkte bij hem neer. 'Ze zouden je nog niet moeten laten lopen...' Ik tilde zijn gezicht even op en probeerde hem toen overeind te helpen.

Elliot bleef tegen de muur aanstaan en deed snel het mes in zijn achterzak. 'Ik moest even uit bed.' Zei hij en ging van de muur afstaan en glimlachte zwak naar haar om te laten zien dat hij echt wel kon lopen.

'Dus je hoeft nog niet te werken?' checkte ik en ik sloeg een arm om zijn middel om hem toch te ondersteunen. 'Want dat kunnen ze echt niet maken.' Ik keek omhoog naar hem aangezien hij groter was en glimlachte.

'Nee, pas als ik helemaal uit mezelf kan lopen.' Zei hij en probeerde zo min mogelijk op haar te steuenen. 'Wat doe je hier?'

'Ik had nachtdienst, maar dat weet je niet want je sliep,' zei ik vrolijk. 'Ik heb al geslapen dus ik ben vrij. Vannacht heb ik weer een nachtdienst en dan moet ik die avond werken en dan de dag erna weer.' Ik hield hem goed vast en voelde best wel dat hij een beetje steunde en dat vond ik helemaal neit erg. Hij moest niet te snel gaan werken.

Elliot knikte en keek even om zich heen. 'Nou, dan ga ik maar weer verder.' Zei hij en liep beeetje moeilijk een paar meter van haar af.

Verbaasd keek ik hem na. Waarom wilde hij niet eens even met me kletsen? Had Jason gelijk da thij niet te vertrouwen was? Nee toch, dan had hij juist me dicht bij zich willen hebben. 'Nou... Veel plezier...' mompelde ik.

Elliot draaide zich om en viel alweer. Het mes viel uit zijn zak maar hij had dat niet door. Hij kwam meteen overeind via de muur en glimlachte naar haar. 'Niks aan de hand.'

Ik bleef daar maar staan terwijl ik hem eigenlijk wilde helpen. Ineens zag ik het mes en geschrokken rende ik naar hem toe, pakte ik het mes snel en hield ik het goed vast. 'Wie ging je nu weer vermoorden?!' vroeg ik. Mijn stem schoot omhoog en ik deinsde bang achteruit. Als hij boos werd en hij had nog een wapen, dan was ik er geweest.

Elliot keek naar het mes en schudde zijn hoofd. 'nee, ik ging niemand vermoorden. Ik...ik....' Zei hij en liep zelf ook achteruit.

'Waarom draag je een mes bij je dan!' riep ik hysterische n ik kneepmijn handen helemaal fijn op het handvat van het mes. Hij zou het me niet afnemen. Ik bleef staan en ademde diep in en uit.

'Om mezelf tegen jason te beschermen.' Zei hij snel en keek haar serieus aan.

'Ik geloof je niet,' zei ik en ik keek nu naar het mes en toen naar Jason. 'Hij... Hij laat je echt wel met rust nu hoor. Je hebt wel genoeg straf gehad volgens hem...' Ik haalde diep adem. 'Wat wilde je ermee?'

'Dat wist ik toch niet.' Zei hij en bleef tegen de muur aanstaan. 'Ik...ik dacht dat hij me dood wou hebben.' Zei hij en keek snel om zich heen voor een uitweg.

'Ik neem het mes mee...' mompelde ik en ik ekek nog even boos om naar hem en liep toen weg. Hij had gelijk gehad. Elliot was niet te vertrouwen.

'Nee.' Zei hij en wou achter haar aan lopen, maar ze was toch wel sneller.

Ik keek om naarhem en drukte het tegen mijn borst. 'Jij krijgt het niet,' zei ik hem en ik liep door.

Elliot bleef nog even staan en liep toen toch terug.

Jason liep over de gang en zag Amèlie. 'Wat doe je? Moet je niet werken?'

geschrokken verstopte ik het mes op mijn rug en ik schudde mijn hoofd. 'Nee...Ik had nachtdienst, dus ik ben nu vrij.' Ik knikte evennaar de band om mijn arm die liet zien dat ik niet hoefde te werken,d at ik gewoon vrij mocht rondlopen.

Jason keek haar verbaasd aan. 'Is er wat?' Vroeg hij en keek juist naar haar andere arm. 'Wat heb je daar?'

'Helemaal niets,' zei ik, maar ik kon helemaal niet liegen. Ik ging tegen de muur aanstaan, klemde het mes tussen mijn rug en de muur en hief mijn anderehand nu op zodat ik twee vrije handen had. 'kijk maar...' Het puntje stak door mijn shirt en ik bleef stokstijf staan zodat het niet in mijn huid prikte. Ik wist niet hoe Jason zou reageren. Hij was onvoorspelbaar.