Ziekenzaal

Elliot bleef even staan en keek hem neutraal aan. 'Oke.' Zei hij en liep rustig terug naar de ziekenzaal.

'Hiervoor ga je boeten mannetje,' gromde ik, maar op dat moment wist ik dat er iets fout was. Iemand die iets had gedaan, zou nooit meteen bekennen. Toch zou ik latre pas vragen wie hij beschermde. Eerst naar het meisje.

Elliot liep de ziekenzaal binnen en wees naar haar bed. 'Daar, haal je nu een dokter voordat mijn daden niet teruggedraait kunnen worden?' Zei hij emotieloos.

Ik trok zijn pols op en deed er een boei om. De andere deed ik om een paal die ergens voor in de grond zat of zo xd. Hierna rende ik snel weg en haalde ik een dokter. Hij lag nog in zijn bed, trok een broek aan en ging mee. We waren al snel terug en de dokter boog zich over het slapende meisje heen.

Elliot ging zitten en keek naar de grond.

omg
laat Jason komen
-

De dokter bekeek de hechtingen, spoot medicijnen in terwijl de bewaker stond te kijken en Elliot een beetje vergat. Het klopte niet dat hij meteen zou toegeven en wat de dokter deed was interessant.

Elliot zat er nog steeds.

Jason had gehoord dat er iets ergs was gebeurd inde ziekenzaal en rende ernaartoe. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij en keek geschrokken naar Amèlie.

Ik keek opzij naar Jason en fronste. 'Wat kom je doen?' vroeg ik. Het was mijn gebied en zo heftig was het nou ook weer niet. We hadden niet nog iemand nodig dacht ik.

Amèlie.
Ik opende langzaam mijn ogen en zocht als eerste reactie naar Elliot. Hem zag ik niet, maar wel Jason. Dat luchtte toch een klein beetje op.

Jason keek hem even aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik kwam alleen even kijken wat er was gebeurd. Het leek iets zeer ernstigs te zijn.'

Elliot zat er nog steeds en zuchtte.

'Hmmm...' bromde ik en ik knikte naar Elliot. 'Hij moet naar de kerkers gebracht worden. Hij schijnt dit gedaan te hebben, maar ik geloof er eigenlijk niets van.' Ik gaf hem het sleuteltje. 'Het lukt me hier namelijk wel.' Wat had ik er een hekel aan wanneer mensen mijn werk probeerden te stelen.

Ik keek naar Jason die net niet mijn kant op keek en opende mijn mond. Toen hoorde ik de woorden van de ander. Nee, Jason zou hem helemaal kapot maken, ik wist het zeker. Ik begon te kreunen om hun aandacht af te leiden.

Jason knikte en keek woedend naar Elliot. 'Ik zal hem erheen brengen.' Hij keek onderzoekend naar Amèlie en wist dat hij niet kon blijven, maar hij mocht haar ook niet alleen laten. Toch pakte hij de sleutels aan en liep naar Elliot toe. 'Je kunt ook nooit een gevangenen alleen laten.'

Elliot keek emotieloos op en knikte. 'Vooral niet diegene die alles aan de liefde haar broers vertelde.'

Hij verdween toch uit mijn ooghoeken en ik voelde de emotie weer naar mijn keel grijpen. Iedereen vatte het echter verkeerd op en voordat ik het wist, kreeg ik extra medicijnen binnengespoten. Damen bleef totdat ik sliep. Hij kon nu toch niets aan me vragen. Hij ondervroeg wel de vrouw, maar die had alleen maar gehecht en wist niets van het gebeurde.

Jason bracht Elliot naar de kerker en keek hem woedend aan. 'Waarom? Waarom verpest je heel mijn leven?' Hij maakte Elliot vast aan muurketens en trapte hem in zijn maag.

Elliot kromp in elkaar van de pijn en zei zacht. 'Als je me zo'n last vind waarom leef ik dan nog?'

Ik was lekker weer in slaap door de medicijnen.

Het was verschrikkelijk om in het bed te moeten blijven liggen. Mijn wond was maar klein, maar ik was zo loom door de vele medicijnen. Andere zusters liepen nu dienst, maar ik wilde zelf weer dienst lopen. Mensen helpen en bovendien wilde ik weten hoe het met Elliot ging. Ik kon nog steeds niet bevatten wat hij me aan had gedaan. Mijn broers vertellen over Jason, maar toch bleef hij mijn vriend en waarom begreep hij niet dat hij een belangrijk component voor mijn leven was?

Jason had Elliot aan het werk gezet met het opruimen en schoonmaken van de vrijwel nooit schoongemaakte kantine. Daar was hij wel even zoet mee. Elke keer als hij niks zou doen zou een vriend van hem sterven en als hij zijn mond open trekt dan zouden we zijn lippen aan elkaar naaien of zijn tong eruit snijden. Rustig liep Jason naar de ziekenzaal en glimlachte naar haar. 'Hoe is het?'

Ik keek geschrokken op van Jason dat hij zomaar naar me toe kwam. 'Jas...' fluisterde k en mijn mondhoeken kropen omhoog. Met enige moeite kwam ik een stukje overeind en bleef ik zo tegen het kussen aanzitten. Ik klopte zachtjes naast me op het bed en was eventjes stil, maar vroeg toen toch maar meteen wat me dwars zat. 'Waar is Elliot?'

Jason schudde zijn hoofd en ging langs haar bed staan. 'Nog steeds kennen we elkaar nauwlijks.' Zei hij rustig en keek haar onderzoekend aan. 'Gaat het wel?' Hij negeerde de vraag over Elliot.

Ik moest lang nadenken over zijn woorden voordat ik ze begreep en knikte toen zachtjes op de vraag en de stelling. 'Waar is Elliot Jason?' vroeg ik nog een keertje op zachte toon. Ik moest het weten, anders werd ik gek. Ik keek naar mijn buik en beet hard op mijn lip. Jason moest weten dat Elliot dit niet had gedaan. Hij kon zijn straf verminderen toch?

'Elliot is in de kantine.' Zei Jason en glimlachte naar haar. 'Er is niks met hem. Hij heeft een milde straf gekregen omdat hij onder invloed was van medicijnen.'

Heel zachtjes knikte ik en ik sloot mijn ogen en ging weer half liggen. 'Hij heeft het niet gedaan...' mompelde ik heel zachtjes. Mijn vingertoppen streken over de gladde stof op de plek van de wond.

'Wat bedoel je?' Vroeg Jason verbaasd en keek naar de plek. 'Wie deed het dan wel. Waarom zou iemand je dit aandoen. Van Elliot had ik het verwacht, maar wie wil je anders pijn doen?'

Mijn onderlip begon te trillen en de tranen liepen al snel over mijn wangen heen. 'Ik zelf,' fluisterde ik en ik durfde hem echt niet meer aan te kijken. Ik schaamde me om het hem zo te vertellen.

'Wat.' Zei hij verbaasd en keek haar geschrokken aan. 'Waarom zou je dat doen?'

'Om Elliot te stoppen met zelfmoord plegen,' snikte ik. 'Jason, alsjblieft. Hij mag niet dood, niemand mag hem dood maken. Dan ga ik kapot Jason!' Ik pakte zijn hand nu vast zonder dat ik het door had en keek hem smekend aan.