Kamer van de broers van Amèlie

'Waarom...?' vroeg ik langzaam. 'Ben je hier en... En waarom..' Ik trok mijn pols los en keek hem aan. 'Ik kan echt zelf wel lopen hoor. Alsof ik weg zou rennen. Ja, dat brengt jou alleen maar in gevaar hè? Mij meenemen terwijl ik los loop. Je bent bang... Je bent bang dat je dankzij mij inde problemen komt, maar ik zal altijd degene zijn die sterft!' zei ik nu en mijn stem sloeg voer. 'Ik... en jij niet.' Ik bleef staan en voelde de emoties opborrelen.

Jason keek haar nog steeds niet aan en schudde zijn hoofd. 'Doorlopen.' Zei hij emotieloos. Hij wou het er nite over hebben. Alsof de dood zo erg was vergeleken met de straffen die op verraad stonden. Dan was de dood nog een meevallertje.

'Praat tegen me!' riep ik en ik liet me op mijn knieën vallen. 'En waag het om me te dragen!' Ik stak mijn vinger waarschuwend op.

Jason zuchtte en keek haar even aan. 'Doorlopen of ik draag je en het kan me niet schelen hoeveel je tegen zal werken.'

'Praat!' riep ik wanhopig. 'Je was zo aardig tegen me! Ondanks dat je steeds dreigde! Ik dacht dat ik je kon vertrouwen!'

Jason zuchtte en tilde haar snel op en liep weer door.

Ik sloeg hem harder op zijn rug en zag toen zijn mes. Voordat ik het doorhad, ha dik het gepakt en zette ik hetpuntje tegen zijn rug. 'Ik ben niet bang voor je,' fluisterde ik en ik was weer even stil.'Zeg... Praat gewoon!'

Jason voelde de punt van een mes in zijn rug steken en keek meteen naar zijn riem. 'Waag het niet.' zei hij en bukte rustig om haar neer te zetten.

Ik hield twijfelend het mes naar hem op en keek hem boos en smekend aan. 'Praat...'

'Waarover. Alles wat ik weet heb ik je al verteld. Ik wou je nooit meer zien.' zei hij en stak zijn hand naar haar uit. 'Geef me mijn mes terug voordat je nog in de problemen komt.'

Ik schudde mijn hoofd en keek naar hem met mijn hoofd een beetje scheef. 'Je... wil je me echt nooit meer zien om wie ik ben of om de omstandigheden...?'

'Door de omstandigheden.' Zei hij en keek haar dwingend aan. 'Geef me mijn mes terug.'

'Vind je me aardig... Vond je het... leuk om met me door het bos te lopen?' Ik liet het mes zakken, maar hield het goed vast.

'Ja en ja. Nou geef me mijn mes terug of ik zorg ervoor dat je me niet meer aardig vind.' Zei hij dwingend en schudde nog een keer met zijn hand om het te verduidelijken.

'Jason... bescherm me alsjeblieft,' fluisterde ik en een brok kwam in mijn keel op. IK liet het mes vallen zodat hij het kon pakken. Ik was niet bang voor hem, alleen bang dat ik hem nooit, maar dan ook nooit meer zou spreken. En ik was bang voor Elliot.

Jason pakte het mes en schudde zijn hoofd. 'Doorlopen.' Zei hij weer en liep zelf al aan. Ze wist al dat het niet kon.

'Ik had beter mezelf pijn kunnen doen met dat mes misschien,' zei ik geringschattend en k keek naar de plek waar hij had gestaan,w aar we vandaan kwamen. Ik wilde.. wilde gewoon weer bij mijn broers zijn of dan tenminste met hem praten.

Jason draaide zich op en zuchtte. 'Loop door of ik....ik verzin nog wel wat.' Zei hij en keek haar neutraal aan.

'Doe mij pijn dan... En haal mijn broers er niet bij. Het zijn de beste mensen die ik ken! En zij zullen er alles voor doen om Elliot bij mij weg te houden! Jij... wil gewoon dat ik dood ga, maar dat jij de schukld niet kan krijgen!'

Jason ging tegen de muur aan staan en zuchtte. 'Je hebt geen idee.' zei hij en deed het mes in zijn riem. 'Ik wil je niet dood. Jij wilt jezelf dood.'

'Maar... maar...' Ik keek naar hem en drukte toen mijn handen tegen mijn slapen. 'Denk je dat ik me beter voel wanneer ik net iemand heb gevonden die ik denk te kunnen vertrouwen die me daarna hard laat vallen!'

'Nee, maar ik denk ook niet dat je het leuk vind om voor diegene zijn ogen vermoord te worden.' Zei hij en keek naar de grond. 'Ik doe dit voor jou.'

'je maakt me juist kapot,'fluisterde ik. 'Ik... heb liever lichamelijke pijn...' Ik keek hem smekend aan.

'Nee, dat denk je. Het is beter zo.' Zei hij en keek haar even aan. 'Je moet voor jezelf zorgen. Dat kan ik niet en je broers ook niet.'

'Ik... kan niet voor mezelf zorgen als... als zij er niet zijn en verder niemand... Iets om me geeft of... of met me wilt praten.' De rillingen trokken door me heen en ik ging tegen de andere muur aanstaan.