Kamer van de broers van Amèlie

'Ik ben niet diegene die van je moet houden en je moet helpen. Dat probeer ik je duidelijk te maken.'

Voor ik ghet wist stond ik voor hem. 'Wie dan wel!' vroeg ik ehm met gebroken stem. 'Niemand doet dat... Het gaat hier bij iedereen om zichzelf,' zei ik hem en ik keek hem recht in de ogen. 'Maar dat zal mijn leven wel zijn... Terwijl ik altijd... Goed heb gedaan.'

Jason keek haar serieus aan en zei. 'Ik weet wat je bedoelt en ik weet wat je wilt bereiken, maar ik ven een bewaker. Ooit opgelet wat mijn taak is? Ik kan je niet helpen. Je moet andere vrienden maken rn je broer helpen je.'

'Wat wil ik bereiken?' vroeg ik en ik bleef voor hem staan. Iks napte hem eventjes echt niet.

'Je probeert iedereen om je heen te krijgen en je wil nu je zin hebben, maar nee.' Jason draaide zich om en zei nog. 'Weetje, eerst wou ik nog proberen om je op te zoeken en je misschien nog eens mee te nemen. Alleen nu niet meer. Je overdrijft.' Hij liep rustig weg met de woorden. 'Zorg dat je gaat, want ik zal een andere bewaker halen om je te pakken,'

Ik keek naar hem en ging op de grond zitten. 'Ik probeer iemand om me heen te krijgen,' beet ik hem toe. Ik trok mijn knieën op en bleef zo in mijn eentje zitten. Alle jongens waren beesten. Ik zou gewoon terug gaan naar mijn broers en me daar verstoppen. Niemand die me iets kon doen, hopelijk...

Langzaam sloop ik naar de kamer van mijn broers. Zonder kloppen kwam ik binnen. Gelukkig zag ik Alain al en voordat ik het wist, viel ik hem om de hals. Amoux was op dit moment niet in de kamer. Ik begon te huilen zodra ik hem vast had en verborg mijn gezicht tegen zijn schouder.

Alain schrok van zijn zus en keek haar emotieloos aan. 'Wat moet je?' vroeg hij en duwde haar van zich af.

Ikkeek hem met rode ogen aan en pakte gewoon zijn handen weer vast. 'Alsjeblieft Alain! Houd op, ik houd van je! Je mag niet boos op me zijn!' Ik schudde mijn hoofd en begon weer hard te huilen. Hij mocht me niet haten!

Alain keek haar nog steeds emotieloos aan en zuchtte. ''Wat heb je nu weer dat je bij mij komt inplaats van bij die klootzak?'

Ik schudde mijn hoofd en knikte toen. 'maar Alain, alsjeblieft!' Ik keek hem smekend aan. 'Ik zou ook komen als er niets met hem was! Alleen dan... dan zou ik niet zo overstuur zijn! Waarom geloven jullie het niet?!' Ik kneep mijn ogen samen en drukte mijn handen heel hard tegen mijn slapen aan. 'Jullie zijn mijn broers!'

'Ooh dus je verwacht nu van ons dat wij de jongen die het leven van onze zus verpest willen helpen? Of dat we je op z'n minst nog willen helpen.'

'Ik wil dat jullie me behandelen als je zusje!' riep ik en ineens begon ik tegen mijn slapen aan te stompen met mijn vuisten. Ik kon het niet aan. Jason kwijt, Elliot kwijt en mijn broers haatte me. Zij waren het belangrijkst voor mijn rust. Ze brachten me rust en bescherming. Ze hoorden er te zijn om op terug te vallen.

Alain pakte haar polsen vast en keek haar serieus aan. 'Hou op en vertel maar gewoon wat er is. Ik zal luisteren, maar helpen zie ik nog wel.'

Ik schudde mijn hoofd en drukte toen mijn gezicht tegen zijn borst aan. 'Alain! Ik wil gewoon dat jullie weer van me houden en... en ik heb jullie wel nodig maar... maar ik wil... wil jullie broerliefde gewoon! Moet wel!'

Alain kon het niet laten en sloeg zijn armen om haar heen. 'Het is je eigen schuld.'

Ik sloeg mijn armen om zijn middel heen en bleef huilen. 'Maar... Ik... ik dacht dat jullie me gelukkig wilden zien!' huilde ik. 'En Jason maakt me gelukkig en hij... hij is anders dan de rest!' Ik wreef langs mijn neus terwijl ik me in zijn armen bleef verstoppen. 'En... En iedereen weet er nu van en toch geeft hij niet op! Dat betekent toch dat hij te vertrouwen is? Al krijgt hij verschrikkelijke straffen.' Ik keek smekend naar hem op. 'En... En jullie... Het gaat jullie toch om hem dat jullie me haten?'

Alain reageerde er niet op en keek recht voor zich uit. 'Vertel nou maar wat er is.'

Ik keek hem smekend aan en legde toen mijn handen op zijn wangne neer en liet hem me aankijken. 'Nee.. Nee niet voordat je normaal tegen me doet,' jammerde ik en ik drukte mezelf dichter tegen zijn borst aan. 'Ik... je blijft mijn broer hoor!'

'Dan niet.' Zei hij en trok zichzelf los. 'Als je mijn hulp niet wilt, dan vertel je toch gewoon niet wat er aan de hand is.' Hij wou niet zo tegen haar doen, maar ze verdiende het met haar egoisme. Alain ging op zijn bed zitten en keek haar serieus aan.

Mijn onderlip trilde en ik keek hem smekdn aan. 'Ik... ik wil je hulp wel, maar het gaat me niet alleen om je hulp! Dat denk jij, maar het gaat me ook om jou en Amoux en zonder jullie... zonder jullie maakt het leven niets meer uit.' Het was moeilijk om zoiets te zeggen, maar nu Jason ook half weg was en ik mijn broers niet had, wist ik niet waar ik de kracht vandaan moest halen.

Alain keek haar verbaasd aan en schudde zijn hoofd. 'Am, zonder jou is ons leven ook niks. Maar jij bent met die idioot en voor ons voelt dat als lopen naar je dood. We zijn je al kwijt.'

Ik schudde mijn hoofd en begon weer hard te huilen. 'nee... Nee Alain!' snikte ik. 'Zonder jullie is het leven niets en... en jullie hebben elkaar! Jason is mijn dood niet, zonder jullie drie zijn is mijn dood!'

Alain keek met een gebroken hard naar zijn zusje en stond op. Hij sloeg zijn armen om haar heen en suste zacht.

Ik bleef huilen en pakte zijn shirt angstig vast. 'laat me niet weer vallen. Niet doen, alsjeblieft! Niet, niet niet!' riep ik zachtjes en smekend. Hoe konden ze denken dat alleen Jason alles voor me betekende? Zonder hun was ik ook niets.'