een gang

Jason keek haar verbaasd aan en zei. 'Kom eens een stukje naar voren.'

'Jason,' zei ik nu smekend en ik bleef staan. 'Alsjeblieft... Je gaat dit helemaal verkeerd opvatten.'

'Stap naar voren.' Zei hij streng en keek haar dan ook streng aan. 'Wat heb je achter je rug.'

Ik stapte langzaam naar voren. Het mes viel, sneed mijn been een beetje open, maar ik gaf geen kik. Ik keek alleen maar naar Jason en voelde me zo rot. Ik kon Elliot niet verraden, hij zou hem neersteken, maar ik wilde ook geen straf.

Jason keek haar verbaasd aan en pakte het mes. 'Verklaar dit eens.' Zei hij en bekeek het mes. 'Hoe kom je hieraan en wat wil je ermee?'

'Ik wilde het terug brengen, ikheb het gevonden Jason.' Ik keek naar de grond en zag wat bloed sijpelen. Ik boog en voelde aan mijn been. 'Maar nu jij er bent, houd jij het alsjeblieft.' Ik keek op naar hem.

'Waar vond je hem?' Vroeg hij en keek naar haar been. 'Je bent ook niet echt slim.'

Ik moest van jou naar voren stappen,' ging ik in de verdediging. 'Hij is maar oppervlakkig, maar hij prikt. Ik heb geen idee of dat mes schoon was.' Stiekem negeerde ik de eerste vraag.

'Zo te zien is het redelijk schoon. Amper vingerafdrukken op het mes. Maar eentje van mij.' Zei hij en deed het mes in zijn riem. 'Waar vond je dit mes?'

Ik knikte een beetje opgelucht en keek naar de grond. 'Daar...' wees ik en ik wee naar even verderop in de gang. Ik liep langzaam terug terwijl het bloed door de beweging extra uit mijn been kwam. Hij bleef rustig en ik had geen idee of hij me geloofde. Dat betekende toch iets goeds? Toch? 'Hierzo... Hij lag hier open en bloot.' Het was nog niet op de plek waar ik Elliot was tegen gekomen, maar wel in die richting. Als hij maar naar de andere kant was gegaan.

Jason liep achter haar aan en keek even op en neer. 'Ligt er dan al een tijdje. Ik kan deze daad wel door de vingers zien, maar eerst wil ik je wat bewijzen.' Hij tilde haar kin op en kuste haar.

Ik glimlachte dankbaar, maar voelde toen al snel zijn lippen op de mijne. Mijn hart stopte en kwam toen heel hard weer op gang. Hij wakkerde het kleine liefdesvlammetje heel hard aan en ik hield zijn lippen vast. Ik legde heel zachtjes een hand in zijn nek neer.

Jason legde zijn handen in haar zij en zoende haar. Hier had hij al best wel lang op gewacht, en nog steeds kon het eigenlijk niet.

Ik liet zijn lippen los en keek hem even in de ogen. 'Niet... hier midden in de gang...' zei ik en ik keek hem met een twinkeling in mijn ogen aan. Ik voelde zoveel voor hem. Ik keek rond en hield hem tegelijkertijd dicht bij me. Nu ik zijn lippen had gevoeld vor zo even, wilde ik meer en als er hier iemand langs zou komen, waren we de pineut.

Jason knikte en keek snel om zich heen. 'We kunnen naar mij kamer. Die hoef ik niet te delen met iemand.'

'Je kamer?' Ik was eventjes stil, maar voelde het vuur zo heftig branden dat ik knikte. Het was raar, zijn kamer. De kamer van een bewaker, maar ik wiklde wel. 'Ja... Maar hoe kom ik daar?' vroeg ik zachtjes en ik trok mijn hand weg uit zijn nek.

'Gewoon, jij stribbelt tegen en ik trek je mee. Dan denken ze iets heel anders.'

'En je krijgt er geenproblemen mee?' vroeg ik en ik keek hem twijfelend aan. Dat was alles wat ik niet wilde.

'Nee, iedereen doet dat. Het is heel normaal.' Zei hij en glimlachte naar haar.

'Gooi me dan maar over je schouder,' zei ik glimlachend en ik tilde mijn armen al op.

Begin jij vast bij je kamer. Ik zit op het kleinste kamertje xd

Jason liep neuriend door de gang. Elke ochtend, middag en avond kon hij zijn frustatie kwijt bij Elliot. Anders ging hij toch wel dood, dus dit zag hij als een goede daad. Misschien was het dat ook wel. Anders was hij allang dood geweest en bijna iedereen had een goed humeur nu.

Ik zag hem en trok hem mijn kantoortje in. Woedend keek ik hem aan. Ik mocht niet bij hem zijn dus dat was dan maar een reden om Elliot zoveel pijn te doen? Voordat ik wist wat ik had gedaan, sloeg ik hem in zijn gezicht. Het was niet hard, het was gewoon de frustratie die eruit kwam.

Jason schrok zich kapot en wou hoi zeggen, maar haar hand raakte zijn wang en hij keek haar geschokt aan. Voorzichtig legde hij zijn hand op zijn wang, ook al deed het geen pijn er was een soort van mentale pijn. 'Waarom?'

Ik beet hard op mijn lip en sloeg mijn ogen neer. 'jason, hoe kun je,' vroeg ik op mijn beurt.'Hoe kun je Elliot zo aftakelen? Ik dacht dat je echt van me hield, en Elliot is een vriend van me!' Ik keek op, zag zijn hand op zijn wang liggen en voelde een soort spijt, maar ik moest nu niet meteen terug krabbelen. Hij moest antwoord geven.

Jason zocht naar de goede woorden om het haar te zeggen, maar die waren er niet. 'Hij is dan wel jou vriend, maar ook een vijand van iedereen. Voorbeeld van alle gevangenen. We hadden geen keuze.'