Lift

Elliot stond tegen de muur op de lift te wachten. Het duurde altijd lang en er stond altijd een rij. De muur hield hij goed vast zodat hij niet uit evenwicht zou raken. De andere gevangenen vonden hem een voorbeeld, alleen omdat hij de straf om een volgens hen goede rede had gekregen, maar Elliot baalde. Dit had nooit mogen gebeuren.

Alain rende naar zijn broer em ging bij gem in de rij staan.

Ik was mijn broers kwijt terwijl ze er net nog waren geweest en de angst sloeg me om het hart. Jason had zo rot gedaan en Elliot kon me zo pakken als hij wilde. 'Alain, Amoux?' riep ik, maa rniet te hard, bang dat Elliot ineens op zou duiken.

Anouk keek verbaasd om en liep naar haar toe. 'Rustig Amèlie,' Zei hij en trok haar rustig mee naar Alain.

Elliot hoorde de naam en keek verbaasd om. Snel keek hij weer weg en bleef rustig.

Ik haalde opgelucht adem toen Amoux me bij hem trok en ik hield zijn pols vast en keek naar de grnd. Rond kijken durfde niet. Als hij er straks zou staan.. Wat ging ik dan doen? Ik keek kort op naar Alain en glimlachte met moeite.

Elliot wist niet waarom, maar zijn spijt was te groot. Zijn voeten zette al stappen voordat hij ze ook maar de opdracht had gegeven. Hij stond nu drie meter van haar af en de woorden gleden oprecht en eerlijk uit zijn mond. 'Het spijt me.'

Alain en Amoux keken de jongen verbaasd aan en gingen meteen voor hun zus staan.

Mijn maag kroop samen toen ik hem hoorde en ik verborg me achter mijn broers die ook al meteen voor me gingen staan. Ik durfde niets te zeggen en keek alleen maar met grote bange ogen. Hij zou me vast weer willen aanvallen en die 'het spijt me' was een afleidingsmanoeuvre.

Elliot keek naar de grond. Hij had niet anders van haar verwacht. 'Ik wou je ook bedanken dat je me vergaf. Dat waardeer ik echt heel erg. Ook snap ik dat je me nu nooit meer wilt zien en ik.... Ik zal uit je buurt blijven.' Elliot keek nog even naar haar en draaide zich toen weer om.

Haar broers keken de jongen woedend aan, maar deden niks. Hier en nu zouden ze het niet uitlokken.

Ik keek naar hem en zette een klein stapje naar voren. 'Meen je het?' vroeg ik en ik kon net over de schouders van mijn broers kijken. ALs hij het echt meende hoefde ik niet meer zo bang te zijn.

Elliot draaide zich om en knikte. 'Ik wou hè nooit zo behandelen en ja ik meen het.'

Ik perste me tussen mijn broers door, maar bleef tegen de aan staan. ; Maar je deed het wel... Je had me bijna gedood...'

'Dat was ik niet en dat probeerde ik je te vertellen. Mijn woede deed dat.' Zei hij lichtelijk beschaamd. 'Het spijt me echt.'

ik hield de handen van Alain en Amoux goed vast en keek hem eventjes in de ogen en toen naar de grond. 'Ik weet het niet...' mompelde ik zachtjes.

Elliot zuchtte en keek even achter zich. 'Ieder mens heeft wel iets in zich. Maar normale mensen kunnen het beheersen.'

Ik keek eventjes op naar mijn broers diehelemaal niets deden, zelfs niet ademhaalden I guess (?) en keek toen weer naar Elliot. 'Oké...' Mompelde ik en ik haalde diep adem. 'Maar... Je deed niet eesns je best het te beheersen.'

Broers kijken toe....,,,,,EN ADEMEN IN EN UIT EN IN EN UIT.....


Elliot schudde zijn hoofd. 'Ik hou het altijd in. Probeer het altijd te beheersen, maar ik ben gewoon.,,,,,zwak.' Zei hij zacht en ging tegen de muur staan. 'Ik ben gewoon zwak.'

Ik keek naar hem en zei toen zachtjes en met enige medelijden: 'dan moet je sterk worden... Dan word je ook nooit meer gestraft.' Ik zag aan zijn houding dat hij pijn had maar het probeerde tre verbergen.

'Die straffen zijn geen probleem, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kan er niks tegen doen.' Zei hij en keek een beetje wazig voor zich uit. 'Als ik ook maar even opgeef dan is het te laat en ben ik weet aan het moorden.'

'Als je echt wilt, zal alles uiteindelijk lukken,' zei ik hem en ik keek langs hem. Meer gevangenen kwamen aanlopen en snel kroop ik weer achter de twee ruggen van mijn broers.

Elliot keek verbaasd om om te zien waarop ze reageerde. Hij zette een grijns op en liep naar de andere gevangenen.

Haar broers keken de gevangenen onderzoekend aan en Alain draaide zich even naar haar om om te kijken of het goed ging.

Ik knikte naar Alain en keek toen naar de gevangenen. 'Waarvoor was die hele smoes nou nodig als je dan komt vechten?' Vroeg ik Elliot en ik keek hem recht in de ogen.

Elliot keek naar haar om en schudde zijn hoofd. Ze moest het niet erger maken. 'Geen smoesje. Ik ben hier ook niet om te vechten.' Zei hij en keek weer naar zijn vrienden die hem verbaasd aankeken. 'Niks jongens, laat ze maar.'

Amoux keek ze boos aan en flapte eruit. 'Ja, laat ons gewoon met rust.'

Gaan ze vechten? Dat iedereen mee gaat doen omdat ze gewoon van een opstandje houden? Xd en en en, dan hebben Amoux en Alain het niet door en komen Amelie en Elliot een op een.

-
Ik keek naar de groep gevangenen die duidelijk andere plannen had en bond snel mijn haren in een staart. Ik was bang, bang dat ze toch gingen vechten.

Elliot keek verbaasd naar Amoux en draaide zich meteen om naar zijn vrienden die nou maar al te graag op hem in wouden rammen. 'Jongens nee, een andere keer als ze het niet verwachten.' Zei hij, maar het was al te laat. Mart was al voorbij hem gelopen en stond grijzend voor Amoux. 'Jij hebt hier niks te zeggen slaafje.' Mart pakte hem bij zijn keel en gooide hem op de grond. 'Heb je nu nog steeds zo'n praatjes?'

Amoux probeerde los te komen. Alain rende meteen naar hem toe en gooide Mart eraf. 'Laat hem met rust.'

Het ging allemaal zo snel. Één van de gevangenen gooide Amoux weg en daarna vlogen er meerdere gevangenen naar voren. eerst allemaal op mij, maar voordat ze me hadden bereikt waren en vele slaven die gewoon zin hadden om te knokken en met de gevangenen op de vuist gingen. HIer stond ik enkele seconden helemaal verstard tussen en toen wist ik dat ik hier niet mocht blijven staan en mensen voor mij laten vechten terwijl ik niets deed. Ik keek wwaar mijn broers waren, maar ze leken het goed te doen en ik sloeg de eerste de beste vent die naast me stond, hard tegen zijn kaak waardoor hij wankelde en een ander bovenop hem sprong.