Geheime waterbron

In haar dagelijkste kleding - een stukke broek die tot de helft van haar scheen bijna helemaal weg gescheurt was en op haar knieën helemaal stuk was, met een zwart shirt die stuk was op haar schouder en haar oude zwarte handschoenen, die voor meer als de helft verbrand waren.- liep ze langzaam richting de waterbron. Wat ze er precies deed wist ze ook niet. Met haar afgebrande hand schoenen gooide ze haar nu wel nette haren achter haar schouders, meestal vergat ze ze netjes te doen maar vandaag had ze het dus wel gedaan wat een beetje abnormaal was voor haar normale iets, ze was meestal te vergeet achtig of in de war.

Zachtjes kroop ik van de ene rots naar de andere en ondertussen deed ik mijn best mijn jurkje omlaag te houden zodat k niet ineens in mijn ondergoed zou staan. Mijn jurkje was tot aan mijn knieën en had dunne bandjes die het jurkje omhoog hielden. Hij was wit met kleine, blauwe accenten en helaas grote moddervlekken die het jurkje weer verpesten. Ik kwam bij de laagste rotsen aan, deed mijn sandaaltjes uit en stak mijn voeten in het heldere water. Er schoten kleine visjes meteen weg en ik lachte heel zachtjes.

Met een schok keek Annie omhoog waardoor haar donkere maar vooral lange haren mee omhoog zwierden, met een vragende maar tot gelijk angstig gemengde uit drukking keek ze rond tot ze iemand zag. Er kwam een frons tussen haar wenkbrauwen in terwijl ze er naar keek, ze wist er iets roods uit te halen. Een meisje met rood haar? Dat had ze nog nooit eerder gezien, of ze was het alweer vergeten.. Dat was de meest logische oplossing, vergeten. 'hallo?' riep Annie ten slotte vragend.

Mijn hart stond bijna stil toen ik een stem hoorde en bijna viel ik voorover in het water, maar ik wist mezelf goed vast te pakken op het laatste moment en legde mijn hand op mijn hart terwijl ik om keek naar het meisje een eind verderop. 'Hoi?' Ik hield mijn hoofd een tikkeltje scheef en probeerde te bedenken of ik haar kende, maar het kon best zijn dat ze op een hele andere plek werkte dan dat ik dat altijd deed.

Met haar half verbrande handschoenen wreef ze eens in haar ogen, het was toch echt een meisje met rood haar. 'Ja, ofzo?' riep ze ten slotte. Ze had echt iets met het woordje ofzo, bijna aan elke eind van de zin kwam het wel een keertje voor, maar het ging bijna atomatich voor haar. Het was een gewoonte geworden voor haar. 'Wat doe je?' riep ze ten slotte. Voorzichtig stapte ze iets verder naar voren toe, kijkend waar ze zo ongeveer leip

'Het is hier glad!' riep ik haar toe en ik keek naar het water nu ze eraan kwam en ze leek me gewoon een slaaf, net als ik. Ze zag er immers niet rijk en heel schoon uit. AF en toe keek ik om en zag ik haar dichterbij komen. 'Ik doe eigenlijk niets,' bekende ik en mijn wangen kleurden rood, maar het viel minder op bij mijn haren.

Een beetje onhandig probeerde Annie wat verder te komen wat amper lukte door de versleten zolen op de onder kant van haar schoen. Er zat ten slotte nu helemaal geen grip meer aan de onder kant van die schoenen die ze aan had dus het ging een beetje moeilijk. Annie lachte kort toen ze hoorde dat ze niks aan het doen was, wat zij zelf hier deed wist ze ook niet eens. Er was haar niks op gedragen om te doen dus deed ze ook niks en zwerfde ze een beetje over al en nergens rond.

Opgelucht was ik toen ik haar lach hoorde en ik stond op en liep nu op mijn blote voeten naar haar toe. 'Kom, het is niet zo eng als het lijkt,' zei ik haar en ik stak mijn armen uit om haar te helpen. 'Het is glad ja, maar je moet vooral goed met je handen vasthouden en als je valt, je glijdt niet ver naar beneden. Het valt allemaal wel mee.

Voorzichtig pakte Annie haar hand beet waarna ze onhandig toch een beetje voor uit probeerde te komen. 'Mijn zolen van mijn schoenen zijn nog al glad, ze zijn versleten, nog even en er zit een gat in' bracht ze met een grote glimlach op haar gezicht uit waarna ze ten slotte maar gewoon haar los liet en neer plofte. 'Ik blijf hier wel zitten' sprak ze ten slotte. Kort haalde ze haar hand door haar haren heen met een glimlach op haar gezicht.

'Ik ken het,' antwoordde ik en keek naar haar omhoog. Ze was er echt bijna, maar als ze daar wilde blijven zitten, ook goed. Ik ging ook weer zitten en stak mijn voeten in het koele water. Het was echt fijn om dat te doen aangezien je altijd bezig was op je voeten en dat was tamelijk vermoeiend.

'Ik loop al zes jaar op deze schoenen, kan blij zijn dat ik ze nog pas' sprak Annie met een kleine glimlach op haar gezicht. 'Waarom zit je eiglijk met je voeten in het water? Worden de bewakers daar niet boos van ofzo?' vroeg ze ten slotte met onderzoekende ogen aan haar.

'Wat niet weet, wat niet deert,' zei ik en ik haalde mijn schouders op. 'Het is heel ontspannend voor je voeten. Echt waar. Ze weken een beetje en dat is vooral fijn omdat ze zulk zwaar werk uitvoeren.' Ik keek omhoog naar haar, richtte een korte blik op haar schoenen die er toch net een tikkeltje slechter uit zagen dan de mijne, en keek toen weer naar het koele, ondiepe water.

'Mag het dan wel?' vroeg ze ten slotte, ze keek met een vragende blik na haar waarna ze kort haar hand door haar eigen haren heen haalde. Haar haren waren in tijden weer een beetje schoon maar echt schoon kon je ze nooit noemen, het was ten minste geen klittenbos zoals bijna meer.

'Nee, het mag niet, maar ze zien het tohc niet,' zei ik nu licht gepikeerd. Kende ze dat spreekwoord niet? Ik keek de andere kant op en stak mijn handen toen in het water en waste ze. ook onder mijn nagels waar ik tijdens het douchen nooit tijd voor had. Dan moest alles snel, snel, snel. Toen mijn handen schoon waren, tilde ik ze uit het water en liet ik ze hangen zodat ze vanzelf weer droogden.

Er kwam een lichte frons tussen haar wenkbrauwen in, ze ging dit keer niet uit leggen dat ze in de war was en die dingen dus niet altijd snapte. Een zucht rolde over haar lippen heen waarna ze haar knieën rustig op trok. 'Ik ben trouwens Annie' sprak ze ten slotte met een rustige klank in haar stem, dit keer wat zachter dan normaal uit gesproken.

'Amèlie,' zei ik zonder om te kijken en ik wreef nu maar met mijn handen langs mijn jurkje. Het kon ook gewoon zweet zijn als je het zo zag. Hier was het het altijd warm en buiten brandde de zon ieder moment vna de dag. Mijn huid was er gewend aan geraakt en ik verbrandde alleen bij hoge uitzondering nog, maar zweten, dat bleef ik doen en dat zou ik waarschijnlijk ook de rest van mijn leven blijven doen, dag in, dag uit. 'Ben je een... slaaf, gevangene of ben je hier vrijwillig?' Ik kon me niet voorstellen dat je hier vrijwillig zou zitten. Dan was je best wel gierig...

Met vragende ogen keek Annie naar Amelie. Een plukje haar viel ten slotte voor haar ogen maar ze liet het gewoon hangen, ook dit boeide haar op dit moment niet echt. 'Slaaf, jij dan?' vroeg ze ten slotte. Nee, gevangen was ze niet, bewaker al helemaal niet en vrijwilliger al helemaal niet. 'Ik denk dat je dat op zich ook wel kon zien' sprak ze vervolgens. 'ben je ook een slaaf?' vroeg ze voorzichtig met een nog steeds de vragende blik op haar bleke huid.

'gevangenen had ook gekund,'z ei ik en ik keek omhoog naar haar. 'Maar je ziet er aardig, niet zoals gevangenen er vaak uit zien. Ik ben ook een slaaf.' Ik keek kort naa rmijn kleren en toen weer op naar Annie. Ik trok mijn benen uit het water, trok mijn schoenen aan en stond toen op. 'Het is verschrikkelijk hier...' zei ik haar zuchtend.

Annie keek haar even aan en knikte waarna ze naar haar handen keek waar de verbrande hand schoentjes om heen zaten. 'Ik mocht niks houden van wat ik had, alleen mijn handschoenen' sprak ze zachtjes. Ze porde met haar hand in een brand gaatje van haar hand schoen en zuchte even. Het liefste had ze haar ketting gehouden maar dat mocht niet. Ze haatte het hier. 'Ik wil hier weg, maar het kan niet' murmelde ze zachtjes.

'Oh...' Kort keek ik naar haar handschoentjes en toen keek ik naar haar op. 'Hoelang zit je hier dan? Zijn je ouders geen slaaf?' vroeg ik en ik haalde mijn vingers door mijn haren om de kllitten die waren ontstaan eruit te halen. IK was gewoon al mijn hele leven een slaaf.

'Eerlijk?' vroeg Annie zachtjes. Ze haalde haar schouders op terwijl een zucht over haar droge lippen heen rolde. 'Ik heb geen idee, volgens mij een jaar of 6. Ik heb geen idee, ik hou de tijd niet zo bij. Ik weet alleen nog dat we hier zijn gekomen na een brand ongeluk, alleen heb ik hier nu niemand meer' sprak ze zuchtend.

'Wat rot...' zei ik haar en ik klom naast haar om vervolgens te gaan zitten op dezelfde rots. 'De tijd heir bij houden is ook moeilijk, ik weet het. 'Maar je ouders dan?' vroeg ik terwijl ik naar het water staarde. Zelf vond ik het fijner om niet steeds iemand in de ogen te kijken.

'Die zijn overleden hier, ze waren niet sterk genoeg, ik ben de enigste die nog over is' sprak ze zachtjes. 'Maar laat maar, kun je niet aan een bewaker ofzo naar de tijd of datum vragen? of negeren ze je dan gewoon?' vroeg ze ten slotte voorzichtig.

; Ligt aan wie je het vraagt,' zei ik eerlijk. 'Er zijn hele aardige bewakers hoor,l die willen het je wel vertellen, maar nooit naar iemand gaan die er al boos uit ziet.' Ik keek naar mijn nagels en toen op naar de grotten boveqn me.