Geheime waterbron

'De aardigste heeft me alleen mee gesleurt, de rest schreeuwt tegen me' murmelde ze zachtjes waarna ze even naar het water toe staarde. 'Zij jou ouders hier trouwens ook?' vroeg ze ten slotte. Nog steeds waren haar donkere ogen op het water gericht dat een paar meter van haar verwijderd was.

'Niet meer,' zei ik met een klein glimlachje. Ik gunde het ze h3eel erg dat ze eindelijk vrij waren na zolang te hebben moeten werken. Nu waren mijn broers en ik aan de beurt, maar nouja. Ze hadden hun best gedaan ons een mooie jeugd te geven. 'Ze zijn vrij na jaren te hebben gewerkt.' Ik keek haar aan en glimlachte. 'Ik ben blij voor ze.'

Kort knikte Annie. Ze glimlachte even waarna er een nieuwe vraag in haar warrige hoofd op kwam. 'Zijn je broers hier dan ook? Zijn ze ook slaven? net zoals wij?'

~~
inspiloos

'Ja, het zijn twee gespierde jongens met zwart, steil haar,' zei ik haar. Misschien kende ze ze wel. 'Ik ben de enige in de familie met rood haar. De oudste heet Armand, en de ander Ethan.' Ik keek afwachtend of ze enig teken van herkenning zou laten zien.

Opnieuw haalde Annie haar schouders op, zulke dingen kon ze nooit meer herrinderen of voor de geest halen. Dat vond ze moeilijk en daarom deed ze het nu niet, straks raakte ze weer in de war en daar had ze niet bepaald behoefde aan. 'Ik ken ze niet zo 1,2,3. Misschien dat ik ze wel ken maar dan weet ik het niet zo snel meer'

'De meeste die ze zien, onthouden ze wel,' zei ik en een soort jaloezie met bewondering klonk door in mijn stem. Mijn broers waren de knapste slaven van allemaal, maar dat kon je ook wel zien aan de horde meiden om ze heen. Ze vroegen er zelf niet om, het gebeurde ze gewoon. Ik was trots hun zusje te zijn, maar af en toe hadden ze net iets te weinig tijd voor mij. Helaas

'Ik onthoud niet alles' sprak Annie lachend waarna ze nog wat zei 'vooral als het om jongens gaat, alleen als het belangrijk was dan onthoud ik het, als ze knap zijn is het niet bepaald belangrijk' Ze lachte zachtjes waarna ze haar handschoentjes uit trok en in der zakken stopte, het was toch warm genoeg vond ze zelf.

Ik keek Annie aan en kreeg een lach op mijn gezicht. 'Fijn, dan hoeven we het niet de hele tijd over hun te hebben. Af en toe ben ik volgens mij een beetje ondergeschikt aan ze en dat wil ik niet. Ze zijn heel lief hoor,maar mensen praten meestal alleen maar met mij om het over hun te kunnen hebben.