Kantine

Met een kille blik in haar donkere ogen staarde ze een beetje voor zich uit, haar haren zaten zoals bijna altijd weer gewoon heerlijk in de war. Om haar haar denken of om andere dingen aan haar uitterlijk deed ze eigelijk helemaal niet. Een zucht rolde over haar droge lippen heen terwijl ze ten slotte haar handen op de koude tafel neer legde. Een rilling liep over haar rug heen, ook al had ze een dik shirt aan met daar onder nog een normaal hemt. Onhandig schommelde ze een beetje met haar voeten heen en weer, niet wetend waarom ze hier eigelijk zat, om te eten misschien? Ze schudde met haar verwarde hoofd heen en weer en legde ten slotte haar hoofd op haar handen neer terwijl ze een overzichtje in haar hoofd probeerde te maken, eten.. Nee, drinken? Nee, slapen? Nee. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde nog een paar dingen te verzinnen, maar ze kwam niet echt ergens meer op. Al snel haalde ze ze haar hoofd weer op en ging ze met haar hand door de warrige onder kant van haar heen tot haar hand er half in vast bleef zitten door de beweging die ze er mee maakte naar het uiteinde van haar plukken haar. Ze trok er boos aan tot haar hand weer uit haar warrige haren was en deed ten slotte een staart in haar warrige haren met het elastiekje wat ze sinds het begin bij zich droeg.

Elliot had een bord eten gehaald, gewoon de normale innie miniie porties die er voor de gevangenen over waren. Niet eens genoeg om de helft van de dag te overleven, maar je moest er maar aan wennen. Voor zover dat ging. Hij ging aan een willekeurige tafel zitten en besteedde geen tijd aan de mensen die er al zaten. Gevangenen is hij en zal hij zijn tot zijn dood. Zo is het nu eenmaal. Met zijn vork begon hij in het eten te prikken, maar hij at niks. Het zag er nog smeriger uit als alle andere keren. Waarschijnlijk al lang over de datum.

Toen ze even om zich heen keek zag ze de gevangen, daar hoorde ze niet bij? Ze hoorde toch bij de slaven? Met een verward gezicht keek ze om zich heen, ze schudde met haar hoofd waardoor haar bos met klitten lichtjes mee heen en weer zwierde. Tot slot bleef ze maar gewoon, ze ging straks wel weer aan het werk. Niemand had haar opgedragen dat ze terug moest en dat maakte haar al in de war, het kleinste dingetje dat maakte haar al in de war. Vermoeid wreef ze met haar handen in haar ogen waarna ze haar hoofd weer op de tafel neer legde. Ze staarde maar een beetje in het niks, ze wist niet waar ze naar toe moest staren. Naar de tafel? Naar de gevangen? Ze murmelde zachtjes wat waarna ze een snelle blik op haar eigen handen wierp, ze waren aardig schoon op dit moment met een snee over haar hand palm heen die er al een dag zat, maar ze bestede hier ook geen aandacht aan. Langzaam liet ze ze haar handen weer zakken en toen pas, viel haar blik op een jongen die misschien net een meter verder weg bij haar zat. Hem eerder gezien? Nee, of ja. Dat wist ze niet eens zeker met die war boel. Ze hefde alweer haar hoofd omhoog en murmelde ten slotte 'hoi'

Jason wist niet dat ze het tegen hem had en keek na even te wachten op. Hij keek haar onderzoekend aan en zei lichtelijk verbaasd. 'Hoi.' Hij bleef nog even naar haar kijken en prikte toen weer met zijn vork in zijn eten. Hij nam een hap van zijn eten en deed moeite om er geen vies gezicht bij te trekken. 'Moet je niks eten?' Vroeg hij.

Voorzichtig trok Annie een klein glimlachje op haar verwarde gezicht. ‘Ik ben geen gevangene, ik ben een slaaf, ik eet op andere tijden’ sprak ze ten slotte. Ze probeerde haar woorden nog eens goed in zich zelf te herhalen, in haar gedachtes maar daar kwam ze ook niet bepaald goed uit dus ze besloot het maar te laten, wat ze precies had gezegd wist ze nu ook al niet eens meer. Al snel sloeg ze haar ogen weer neer op de tafel. ‘Ik weet niet eens zo goed waarom ik hier eigelijk zit, ze roepen me van zelf wel als ze hulp nodig hebben of als ze me niet kunnen vinden. Tot zo lang zit ik hier’ sprak ze. Voorzichtig trok ze haar dunne benen in haAr afgeraggelde broek omhoog en ging ze onhandig in de kleermakers zit zitten - Precies op alle 2 haar knieën zat een gat, onder aan wat de helft van haar broek weg waardoor haar broek maar tot de helft van haar schenen liep.-. Ze ging met haar handen over elkaar heen in de hoop weer warm te worden. Al snel wierp ze weer een blik op de jongen. Moest ze zich voorstellen of zich stil houden? Ze was ten slotte al blij dat er iemand was die tegen haar praatte, gewoon hoi zei als of ze geen 1 of andere gek was. Ze was misschien wat gek, maar dat was geen reden? Toch? 'Ik ben trouwens Annie' sprak ze ten slotte met een moeilijke uitdrukking op haar gezicht, hoe vaak had ze dat de laatste tijd gezegt.. Misschien wel 10x omdat mensen er aldoor naar vroegen, ze kende haar meestal gewoon als de gek waardoor ze haar naam vergaten. Met onderzoekende ogen keek ze de jongen even aan waarna ze weer weg keek, veel zeggen kon ze niet. Veel doen ook niet tot iemand haar kwam ophalen en der mee sleurde of haar duidelijk maakte wat ze moest doen. Tot die tijd zal ze een beetje voor zich uit starend of pratend met iemand in de kantine zitten, misschien viel ze wel in slaap als ze zich verveelde of ging ze op zoek naar een gitaar als ze het niet meer uit hield.Met haar koude handen ging ze in haar broek zak waar in ze haar kleine hand schoenen zocht, het enigste wat ze nog van vroeger over had. Het waren 2 zwarte maar half verbrande handschoentjes. Maar toch had ze zich aan de hand schoentjes ge hecht. Ze stopte haar koude handen in de hand schoentjes waarna ze haar handen weer in elkaar vouwde en ze op haar benen neer legde.

Elliot knikte en spaaide snel zijn eten naar binnen. Hij kon een vies gezicht niet tegenhouden en schoof zijn bord weg. 'Ik wou dat het voor ons ook zo makkelijk ging. Als ze ons vinden terwijl we spijbelen van ons werk zijn we zo goed als dood.' Elliot keek even naar haar en toen om zich heen om te zien of er iemand meeluisterd. 'Ik zou maar niet te hard zeggen dat je een slaaf bent. Ze vallen je meteen aan als ze erachter komen. Sommige hier hebben het niet zo op jou soort.'

Annie lachte kort waarna ze met haar hoofd heen en weer schudde, spijbelen? Nee, mensen moesten haar commanderen als ze iets moest doen en dat wist iedereen wel zo'n beetje. 'Spijbelen?' vroeg ze ten slotte. Ze trok vragend haar wenkbrauw omhoog waarna ze haar mouw omhoog deed, er kwam een geel achtig, met zwarte randjes van de viezigheid te voorschijn, een oud ziekenhuis bandje van een jaar of vijf geleden maar volgens haar en de meeste mensen gelde hij nog steeds. Al snel schoof ze haar mouw er weer over heen. 'Ik weet niet wat ik moet doen als ze me niets op dragen na elke opdracht, of wanneer we ergens mee klaar zijn. Ik blijf wel eens vaker achter.' murmelde ze zachtjes. Ze wist eigelijk niet zo goed wat het betekende wat ze allemaal zei. Maar dat boeide haar niet, snel straf krijgen kreeg ze toch niet aangezien ze geestelijk niet bepaald echt in orde was.

'Ja, als wij een seconde werk missen dan zijn we meteen de klos. De bewakers wachten gewoon tot we iets fout doen, dan kunnen ze ons martelen tot we amper meer kunnen lopen.' Zei hij en wreef door zijn gezicht. Hij had er alles voorover gehad om een slaaf of bewaker of zelf vrijwilliger te zijn. Om anders behandeld te worden. 'Wat is dat?' Vroeg hij en keek naar haar arm.

'Dat mogen ze bij mij niet doen, behalve als ik echt te keer ga ofzo. Of dan geven ze me gewoon een gitaar' ze haalde haar schouders gewoon op waarna ze hem vragend aan keek. Ze streek met haar hand over het bandje heen en probeerde de letters die half versleten waren door haar werk nog eens goed te lezen maar ze werd er niet veel wijs uit. 'Ziekenhuis bandje, mensen zeggen dat ik geestelijk in de war ben ofzo' sprak ze ten slotte. Haar wangen werden rood, ze schaamde zich er nog wel eens voor. Het is haar 1 keer uit gelegd maar daarna wou ze er niks meer over horen, ten minste niet wat het precies inhield. Ze schreef het nog wel eens voor zich zelf of zei het tegen mensen maar dat was het dan ook, ze wou gewoon niet dat iemand haar vertelde wat het inhield. 'Ik kan niet alles wat jullie doen volgen ofzo, en ik zeg vaak ofzo' sprak ze ten slotte. Bij haar laatste zin kwam er een klein glimlachje op haar gezicht.

Elliot knikte en keek haar verbaasd aan. 'Geestelijk in de war?' Vroeg hij verbaasd. 'Ik merk er anders weinig van. Je lijkt me heel normaal.' Elliot haalde het gesprek een beetje door de war en zei toen. 'Wacht, zei je gitaar? Kun je gitaar spelen?' Elliot was verbaast dat een slaaf dat kon. Hij zag niet veel slaven, maar dit wist hij zeker niet van ze.

Kort haalde Annie haar schouders omhoog. 'Ze zeggen het anders wel, ik kan geen moeilijke en door elkaar lopende gesprekken met meerdere mensen bij houden. Maar volgens mij kan ook niet iedereen zo'n gesprek bij elkaar houden als iedereen door elkaar kippelt, maar dan nog ze blijven het zeggen' Ze keek hem even aan en glimlachte even kort. 'ja ik speel gitaar, het is trouwens een uitzondering. Andere slaven worden anders behandeld. ten minste dat valt me wel op.' sprak ze.

'Kun je mij dan goed bijhouden?' Vroeg hij en keek even om zich heen. De meeste waren druk aan het praten en elkaar aan het irriteren. Wat moest je anders als je hier zat? 'Je hebt echt geluk. Ik zou er een moord voor doen om zo'n uitzondering te zijn. Dan zat ik hier hopelijk niet.'

'Zolang ik maar niet op de rest let kan ik je wel bijhouden' sprak ze vervolgens. Even keek Annie hem raar aan, had hij het liever zoals haar gehad? 'het is niet altijd even leuk, er zijn vele dingen gebeurd tot ze me dus geestelijk in de war hebben verklaart' Langzaam schoof ze haar mouw weer over haar bandje heen waarna ze haar handschoenen iets omhoog trok. Ze porde met haar vingers in 1 van de brand gaten waarna ze haar naam door de kantine hoorde luiden. Ze keek met grote ogen op en zag hoe een grote man er aan kwam lopen. 'Aan het werk jij, nu' sprak hij tegen haar. Ze fronsde met haar wenkbrauwen waarna ze onhandig op stond en de man haar beet pakte en mee trok. 'Doei' fluisterde ze zo'n beetje nog waarna ze het loop tempo van de man probeerde bij te houden.

Elliot keek haar verbaasd na en knikte nog een keer naar haar. Interessant meisje, maar helaas kon hij niet zo vaak naar de slaven. Niet dat hij dat graag zou willen, maar hij was eigenlijk wel benieuwd naar haar. De jongen langs hem stotte hem lachend aan en vroeg hij plagend. 'ben je weer aan het flirten met iemand?' Elliot keek hem geïttiteerd aan en stond op. Rustig liep hij naar een andere tafel en ging daar zitten en nadenken.

Brian zuchtte diep en staarde droevig voor zich uit. Hij tokkelde verveeld met zijn vingers op de grijze tafel en genoot van het doffe geluid van de voetstappen op het grijze beton. Zijn vingers waren nog zwart van het werken in de mijnen, en langs zijn kin droop een druppeltje zweet. Zijn kuif zat nergens naar en de stoppeltjes waren al langzaam uitgegroeid tot een klein baartje. Met andere woorden, hij zag er niet uit. Als hij zijn vieze, witte shirt omhoog zou doen zou je zijn ribben kunnen tellen, en vol afschuw wegkijken. Van het werken in de mijnen, was Brian nog zeker helemaal niets opgeknapt.

Arachne was verveeld en moe, maar dit kon ze niet echt tonen. Nou ja, niet dat het iemand zou opvallen, want zoals gewoonlijk zat ze ergens in een hoekje van de toch al kleine kantine. Van de kleine portie eten die ze als gevangene kreeg, at ze weinig. Niet omdat ze het niet nodig had, maar omdat ze meestal misselijk werd van de combinatie van het eten en het (zware) werk. Van honger werd ze ook misselijk, maar het was een keuze die je moest maken - ook al maakte het toch geen verschil. Het was gewoon deze hele plek zelf die ervoor zorgde dat ze zich beroerd voelde. Maar ze verdiende het om terecht te staan voor haar daad, en om de gevolgen op zich te nemen. Het liefst had ze alleen gehad dat het niet op een plek als deze was. Dit zou ze niemand gunnen. Het leek er altijd donker, iets wat haar vooral tegenstond. Ze hield van de zon. Hier onder de grond, bleef dat natuurlijk onbenut. Nee, ze was het niet oneens met het feit dat ze moest boeten voor haar daad, maar ze wist dat dit de plek was waar ze zou sterven als het zo door zou gaan. En dat vond ze teveel. Niet dat ze er iets tegen kon doen, natuurlijk. Dat probeerde ze niet eens.
Ze keek even om zich heen, puur uit verveling, naar de andere mensen die hier zaten. Ze kende enkelen bij naam, en de meesten van gezicht, maar een gesprek had ze nooit echt gehad. Gebrek aan energie en interesse. Waarschijnlijk hadden de mensen die wel iemand hadden om mee te praten het een stuk gezelliger op momenten als deze, maar het kon haar niet echt schelen. Ze miste niemand.

Brian volgde de trieste blikken van de mensen in de kantine. Allemaal staken hun botten uit, en zaten er grote vegen zand over hun gezicht. Gezichten vol zand, en littekens. Opeens bedacht hij zich dat hij al dagenlang niets meer had gegeten, maar dat hij ook dagenlang gewoon geen honger had. Hij had de mijnen gezien als een vakantie waar hij kon opknappen, maar hij was er alleen maar dunner, en lelijker van geworden. Lelijk van binnen, lelijk van buiten. Hij voelde blikken op zich brandden, mensen keken naar hem. Op het begin had hij het vreselijk gevonden, maar later had hij geaccepteert dat hij er gewoon niet uitzag, en dom was om in de mijnen te gaan werken. Doordat hij een vrijwilliger was, werd er veel over Brian geroddeld. Dat was niets nieuws voor Brian, maar hij had verwacht geaccepteert te worden in de grote groep slaven, en gevangenen. De enige die hem nu nog accepteerden waren een paar bewakers, maar echt vrienden was hij er ook niet mee. Eigenlijk was zijn leven gewoon helemaal niets meer waard. Geen liefde, maar ook geen haat. Geen vriendschap, maar ook geen ruzie. Brian was voor anderen als een spook, soms verscheen hij, en dan griezelde je van hem, en als hij er dan niet was, waren mensen bang voor hem.

Phoebe stapte de kantine binnen en keek in het rond. Een kleine aarzeling groeide binnenin. Al die mensen, de helft kreeg niet eens normaal eten! Phoebe liep langzaam tussen lange rijen tafels en banken door, af en toe opzij kijkend, mensen bestuderend. Sommigen zagen er redelijk uit, maar anderen zó gehavend dat ze medelijden kreeg. Toen ze langs een vaag bekend gezicht kwam, herstelde ze en rechtte haar schouders. Ze liep naar een meisje toe dat haar wel aardig leek en ging er voorzichtig bij zitten. "Mag ik hier zitten?" Vroeg Phoebe, terwijl ze haastig in het rond keek. Zeg ja, zeg ja. Haar gedachten sloegen op hol bij de gedachte dat ze alleen tussen al die arme mensen moest zitten. Phoebe wachtte niet op antwoord en ging maar gewoon zitten in de hoop dat het meisje ja zou zeggen. Ze mocht dan een vrijwilliger zijn, maar ze ging zich niet veel hoger voelen. Natuurlijk wist Phoebe wel dat ze eigenlijk een stuk hoger stond dan gevangenen en slaven.

Later...


Elliot zat bij zijn vrienden aan tafel. Ze waren in hun eigen taal aan het afspreken wie er vandaag mochten gaan jagen. Helaas zat Elliot daar niet bij. Wel te verwachten, maar jammer.

ik schoof tussen mijn twee broers aan aan tafel en speurde meteen of ik Elliot zag. Ik had zo'n raar gevoel over ons, maar ik had een manier gevonden hem zichzelf te laten blijven. Ik nam een hapje van mijn eten en keek de tafel toen rond.

Elliot lachte met zijn vrienden mee en schoof zijn niet opgegeten eten naar een vriend die het in 10 seconden allemaal op had als een soort van weddenschap, maar eigenlijk wou El gewoon van dat smerige eten af.

Ik zag Elliot nu zitten en probeerde zijn aandacht te krijgen, zonder heel erg op te vallen en terwijl ik door at. Ik kEek kort naar mijn broersdie niet in de gatem hadden wat ik aan het doen was. GElukkig maar, want weinig kans dat ze het zouden begrijpen. Voor hun bleef Elliot slecht, maar ik had een manier gevonden om hem rustig te krijgen. Toch zinde dat me niet. Zou hij rustig blijven bij iedere kus? Van wie dan ook?

Elliot keek even van ze weg en zag haar zitten. Hij schonk haar even een glimlach en keek toen snel weer naar zijn vrienden die wedde om wie een tor ging opeten. Al was dat waarschijnlijk veel beter dan het eten hier. Zo moeilijk was het niet. Niet als je wekelijks rauwe vis eet.

Ik probeerde naar hem te gebaren en stond toen op. 'Ik ga eventjes naar de wc,' zei ik mijn broers en ik stapte tussen ze uit en liep richting de deur en hoopte dat hij ook zou komen.