Kantine

Elliot wachtte even tot ze uit het zich was en liep toen achter haar aan. Vond ze hem dan serieus aardig. Hij bleef maar denken aandoe kus.

Ik bleef ergens om de hoek staan en zag Elliot al spoedig komen. Ik gebaarde hem en verdween toen achter de hoek weer. Toen hij voor me stond, bleef ike ventjes twijfelend staan. 'Je werd rustig...' Zei ik toen maar.

Elliot keek even naar de grond en knikte toen. 'Uhm... ja ik denk het.' Zei hij twijfelend. 'Jij luisterde niet.'

Ik was eventjes stil en keek toen maar hem op.n 'maar ik kreeg je rustig... Zou elke kus dat hebben gedaan of...?' Ik vroeg maar meteen wat ik wilde weten, maar keek hem niet aan.

'Ik weet het niet.' Zei hij en vond de grond spontaan heel leuk.

Heel kort keek ik naar hem op en toen snel weer naar de grond. 'Nou...' Mompelde ik en ik wasweer kort stil. 'Ben ik alleen een vriend voor jou...? Want vrienden kussen niet.' En ik moest nog wennen aan het vriendzijn gedeelte, maar als hij me leuk vond... Ik wiost nog niet wat dan.

Elliot kon haar gewoon niet aankijken nu. 'Nou....Uhm.....' Zei hij moeilijk en keek vluchtig even naar haar. 'Nee.'

Daar was het geduchte antwoord, maar tegelijkertijd bracht het opluchting mee. 'Waarom... Hoe..' Ik was eventjes stil. 'Je... We spraken amper en je... Bij de docuhe.'

Elliot haalde zijn schouders op. 'Ik weet alleen dat je...' slikt weer moeilijk. '...niet meer uit mijn hoofd gaat.' Hij keek haar even aan en glimlachte moeilijk. 'Het spijt me.'

Deze aandacht had ik van iemand gewild, maar van hem beangstigde het me een bveetje. Ik had gedacht dat Jason uit zijn schulp zou komen uiteindelijk, dat we in ieder geval vrienden zouden worden. Dat laatste kon nog wel, maar toch. 'Maar...' Mompelde ik. 'Ik wEet niet... Ik ken je niet...' Onbewust hield ik mijn nek vast.

Elliot knikte en keek weer naar de grond. 'Ik begrijp het. Het spijt me.' Rustig draaide hij zich om en liep van haar weg. Het voelde zo raar. Ze bleef in zijn hoofd, maar zijn hart brandde en leek wel uit zijn borst te vallen. Ademen betekende ineens een stuk minder.

'Geef me tijd...' Zei ik en ik liep langzaa€ achter hem aan. 'Prober me redenen te geven om van je te houden... Dan, ik weet het niet Elliot. Het hoeft niet te eindigen.'

'Nee, het is beter zo.' Zei hij en liep gewoon verder. Ze moest niet vallen voor zo'n idioot. Hoe graag hij het ook wou, het kon gewoon niet. Ze verdiende beter dan een sadistische gek met twee kanten. 'Ik wil niet dat je van me houdt om wat ik je vertel. Ik wil gewoon dat je het ziet.' Hij liep de kantine weer in en ging gebroken bij zijn vrienden zitten met een gemaakte glimlach. Het was echt beter zo

Het was niet beter zo en ik was boos en verdrietig dat ook hij me gewoon in de steek liet, gewoon liet vallen. Ik wreef de opkomende tranen weg en ging toen emotieloos weer tussen mijn broers zitten. Het eten stond er nog en langzaam begon ik ter eten, een boze blik werpend op Elliot.

Elliot voelde haar blik steken en stond op. Hij zette zijn bord weg en verliet de kantine. Het speet hem echt, maar het kon niet. Hoe graag hij ook wou. Hoeveel ze nu ook voor hem betekende, ze verdiende honderde malen beter. Toch bleven zijn gedachten maar bij een ding. De kus.

Ik keek hem na en smeet toen ineens mijn bord van tafel. Ik stond op en drukte mijn handen tegen mijn slapen. Ik werd weer in de steek gelaten, Jason, Elliot. Waren hierna Alain en Amoux aan de beurt?