Medicijnopslag

Elliot liep rustig naar de ziekenboeg en ging op een bed zitten. Hij wachtte op iemand die hem kon helpen. Zijn wonden op zijn rug begonnen te irriteren en nog meer pijn te doen. Hij dacht dat het aan het ontsteken was, maar ja... Het deed nu zoveel pijn, dat hij het toch maar een keer liet onderzoeken.

Jason kwam voorbij de ziekenboeg en zag Elliot zitten. Rustig liep hij naar binnen en keek hem streng aan. 'Wat doe je hier? Nog meer hulpeloze slachtoffers zoeken?'

Elliot keek woedend naar hem op. 'Nee, ik laat naar het schilderij op mijn rug kijken. Wat kom jij doen? Mij weer onnodig verdoven omdat je gewoon verliefd bent op dat meisje?'

Jason werd rood en sleepte Elliot aan zijn kraag mee door een deur die naar de medicijnopslag leidde. Hij smeet hem tegen de muur en keek hem woedend aan. 'Durf je nog wel, met al die pijntjes van je om zo tegen me te praten. Ik heb er totaat geen probleem mee om van je gezicht ook een kunstwerk te maken.'

Nu ik had gevoeld hoeveel pijn de beul je kon doen zonder dat je daar soms echt schuld aan had, had ik beseft dat ik de mensen wilde helpen die door de beul of iemand anders gepakt waren. Mensen die waren gevallen, hun eigen hand eraf hadden geslagen, wat dan ook. Ik had me ineens beseft dat ik dat wilde, andere mensen helpen. Nu liep ik dus naar de zusterspost toe om te vragen of ik ook zuster mocht worden. Vlak voor mijn ogen zag ik twee jongens, Elliot en Jason. Geschrokken liep ik ze achterna, maar ik bemoeide me er niet mee en hield de deur op een klein gleufje terwijl ik naar ze keek. Ik zou Elliot was ik bang niet weer kunnen redden en daarom stond ik hier maar en hoopte ik dat hij hem geen pijn zou doen.

Elliot zat kreunend van de pijn tegen de muur en hief meteen zijn handen voor zijn gezicht. Jason mocht hem niks doen. Dit keer deed hij alweer niks en alweer wou hij hem pakken. Er was serieus wat mis met dat joch. 'Waarom ik?' Zei Elliot en keek langs zijn arm af wat Jason allemaal aan het doen was. Nog meer wonden hielpen hem nu echt niet.

Jason lachtte om de reactie van Elliot en schudde zijn hoofd. 'Wat ben je toch een idioot. Ik pik je er niet zomaar uit. Ik pik je eruit omdat je het verdient. Je zit hier al niet voor niks. Ik weet wat je bent. Ik weet wat je doet. Dus geef maar toe. Deze straf verdien je.'

Elliot liet zijn armen rustig zakken en keek hem smekend aan. 'Dat was ik niet. Waarom begrijpt niemand dat. Ik was dat niet en ik wilde het ook nooit doen.'

Jason lachte en schudde zijn hoofd. 'Smoesjes, altijd maar smoesjes. Maar er bestaan geen smoesjes voor het verkrachten en daarna vermoorden van een vrouw. Voor het vermoorden van haar man en al helemaal niet voor het vermoorden van hun kinderen.'

Elliot kreeg meteen tranen in zijn ogen en pakte zijn hoofd vast. 'Doe dit niet.' riep hij en probeerde al zijn woede in te houden, maar Jason verdiende het. Elliot twijfelde even, maar liet het toen binnen. Hij stond meteen op en grijnsde. 'Je had hier nooit aan moeten beginnen. Hij gooide Jason op de grond en sloeg hem in zijn gezicht. 'Vertel eens hoe leuk het is om zelf eens de pijn te voelen.' Riep hij en pakte snel de messen van Jason die hij in de muur gooide. 'Niet zo leuk hè, om gevangen te zijn.' Hij sloeg hem nog eens en tufte in zijn gezicht.

De woorden van Jason lieten me helemaal verkrampen en ik zette een paar stappen naar achter waardoor ik ze alleen nog maar kon horen. Hij had een heel gezin vermoord. Hij had kinderen vermoord en ik had door dat hij twee persoonlijkheden had, maar kinderen?! Ik kneep min ogen dicht en hoorde het lawaai uit de opslag. Ik verzamelde al mijn moed en wist me ertoe te zetten om weer tussen de kier te kijken naar de twee jongens. Elliot had ineens alle macht en ergens verdiende Jason dit, maar ik vond het ook niet fijn dat hij pijn zou hebben. Ze mochten gewoon allebei geen pijn hebben, dat deed me van beide pijn.

Jason draaide zijn hoofd weg en zijn ademhaling werd sneller. 'Je bent gestoord.' Schreeuwde hij en wierp Elliot van zich af. Snel rende hij naar de muur en trok een mes uit de muur. Snel draaide hij weer om en hief hij het mes dreigend naar Elliot op. 'Nee, maar daarom ben ik ook geen gevangenen.'

Elliot landde op zijn rug en keek hem pijnlijk aan, maar kreeg het toch voor elkaar om op te staan en lachte. 'Ik gestoord? Jij valt me zometeen aan met een mes dus, ik zeg dat jij gestoord bent. Jij bange dwaas.'

Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen, maar bleef ze tussen mijn vingers door toch bekijken. Ik zou ze nopoit allebei kunnen kalmeren toch? Misschien als ik Elliot zou kussen dat hij rustig werd, maar iets zei me dat dat Jason niet rustiger zou maken. Mijn maag keerde zich om en ik was bang dat het de enige optie zou zijn die ik eigenlijk zou moeten proberen.

Jason gooide het mes naar Elliot dat letterlijk op een haar na zijn hoofd miste. 'Ik ben niet bang voor een gevangenen. Jij hoort bang voor mij te zijn.'

Elliot keek even om naar het mes en rende toen naar Jason. Hij beukte hem tegen de muur en smeet hem meteen op zijn rug. 'Dat heb je fout gezien.' Zei Elliot en sloot zijn handen om de keel van Jason. 'Nu zal je spijt krijgen dat je me ooit ontmoet hebt.' Elliot kneep zijn keel dicht en zat op Jason, waardoor hij helemaal niks kon.

Ik moest wel wat doen, anders zou Jason sterven. 'Elliot!' Riep ikb wanhopig toen ik binnenkwam en ik pakte zijn handen om ze los te krijgen van de keel van Jason. 'Toe nou, toe nou! Los alsjeblieft! Voor mij!' Ik keek hem smekend aan.

Jason zijn hoofd was al helemaal rood en hij begon schokkerig te bewegen.

Elliot kneep gewoon door en keek haar ook woedend aan. 'Wil je ook dood dametje?'Vroeg hij en kneep nog harder in de keel van Jason.

Ik zag geen andere oplossing, stortte me op hem zodat hij samen met mij naar achter viel en drukte mijn lippen stevig tegen de zijne aan. Hopelijk zou het nu weer iets uithalen nu hij al zo boos was. Ik hield ondertussen mijn handen liefkozend op zijn wangen.

Elliot probeerde eerst los te komen, maar kuste haar toen gewillig terug. Hij werd wel rustiger, maar nog steeds raasde er wat woede door zijn lichaam en het liefst zou hij nog een poging doen om Jason te wurgen.

Jason hapte naar adem en kroop moeilijk naar achter. Hij keek ze bang aan en wou eigenlijk nu wegrennen, maar Elliot moest boeten voor zijn daden.

Ik tilde mijn hoofd op en keek hem smekend aan. 'Elliot,' fluisterde ik terwijl ik zo op hem lag. 'Word rustig... Voor mij...' Jason negeerde ik, maar ik hoorde dat hij er nog was.

Elliot keek haar lichtelijk gespannen aan en knikte toen. 'Maar, hij moet boeten.' Zei hij en keek langs haar af naar Jason. 'Alsjeblieft.'

Jason keek naar de twee en probeerde op te staan om zijn mes uit de muur te halen. Hij trok zich aan de laatjes op en trok het mes er moeilijk uit, maar zakte toen meteen weer door zijn benen.

'Nee... Nee Elliot, hij mijn niet boeten alsjeblieft.' Ik ging rechtop op zijn onderbuik zitten en streek langs zijn wang en keek toen naar Jason. 'Alsjeblieft... Niet weer aanvallen.'

Elliot bleef liggen en keek naar het plafond. 'Maar hij verdient het.' Zei hij en slikte een keer. Hij kon haar er niet afwerpen, want haar pijn doen had geen nut.

Jason keek haar woedend aan en probeerde weer op te staan. 'Hij zal sterven. Nu niet, dan sterft hij later. Dit laat ik niet zo zitten.' Zei hij en liep moeilijk naar de deur toe.

Ik keek naar Jason met een gepijnigde blik. 'Jason... Jij bent ook een goede jongen, alsjeblieft... Doe hem niets, hij heeft jouw niets gedaan. Ik heb jullie hele ruzie gezien hoor en je sleepte hem zonder enkele reden mee.'

Jason schudde zijn hoofd. 'hij wurgde me, dus nu verliest hij zijn hoofd.'

Elliot keek hem weet woedend aan en probeerde Amèlie snel maar voorzichtig van zich af te duwen.

Ik bleef zitten en keek anstig naar Jason op. 'Dan moet je mijn hoofd eraf hakken,' zei ik en bang legde ik mijn hoofd nu op de borst van Elliot neer. Zou hij het doen?

Jason keek haar verbaasd aan en schudde zijn hoofd. 'Niet te geloven dat je voor een crimineel opkomt. Ik had beter van je verwacht.' Zei hij en keek naar Elliot. 'Zie je morgen bij het blok.' Zei hij en liep weg.

Elliot keek naar Amèlie en legde zijn hand op haar wang. 'Nee, dit is mijn schuld. Je kunt er niks aan doen.' Zei hij en ging rustig rechtop zitten door haar wat naar achter te schuiven. Elliot was niet bang voor de dood, maar hij had nou niet bepaald zin om morgen zijn kop te verliezen. 'Dus dit is onze laatste ontmoeting.' Zei hij en keek naar beneden. 'Het spijt me.'

Mijn hart leek stil te staan en ik keek Jason na en toen anar Elliot die de vreselijke woorden sprak. 'Niet doen...' fluisterde ik en ik bleef zitten. Jason had zich ingehouden nu ik Elliot beschermde, hij mocht me dus wel. 'Als je bij me blijft... Ben je misschien wel veilig Elliot! Alsjeblieft!'

Elliot keek haar zwak glimlachend aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik ga jou niet in problemen brengen.' Zei hij en ging toch weer op zijn rug liggen omdat de spieren in zijn buik aan het tegenwerken waren. 'Je kunt me niet beschermen.' Hij keek naar het plafond en zuchtte. 'Blijkbaar is dit mijn lot.'

Ik trko mijn knieën op en verstopte mijn gezicht. 'Ik heb je vermoord,' fluisterde ik en ik begon zachtjes te snikken. 'het is mijn schuld...!'

Elliot kwam meteen omhoog en schudde zijn hoofd. 'Ik vermoord mezelf. Dat doet niemand anders. Als dit jou schuld was, dan had je waarschijnlijk zelf op het blok gelegen.' Zei hij en legde zijn hand op haar schouders. 'Zeg nooit meer dat het jou schuld is, want dat is het niet.'

'Ja... jawel. Ik probeer vrienden met je te zijn en omdat we knuffelden, werd hij boo sop je! Ik weet niet waarom hij zo boos is omdat je met me omgaat, maar het is zo!' Ik keek tussen mijn vingers door en kroop toen verder in elkaar.