Onderzoekskamer

.

De dokter keek naar haar keel en nam de situatie een beetje in zich op. 'Dus die je aanviel heeft je meerdere malen geprobeerd te wurgen?'

Jason had de jongen die blijkbaar Elliot heette bij de kerkers afgegeven en liep nu rustig naar de ziekenzalen. Als ze blijvend beschadigt was, dan konden ze hem martelen tot de dood.

Ik knikte heel zachtjes en voelde hoe schor ik was. 'Mag ik wat drinken...?' vroeg ik zachtjes. Ik ademde diep in en begon te hoesten.

De dokter haalde een glas water voor haar en schreef wat dingen op.

Jason klopte aan en ging rustig naar binnen. 'Hoe gaat het?'

Ik nam kleine slokjes uit het glas en keek toen op naar de bwaker die binnen kwam. Het was de bewaker die me had gered. Een smalle glimlach verlichtte mijn lippen toen ik het glas liet zakken en kort knikte mijn hoofd op en neer. 'Het gaat,' zei ik en ik nam nog een paar slokjes. Hierna keek ik even naar de dokter.

'Zover ik nu weet is er niks ernistigs. Dus zijn straf mag hem niet doden.' Zei de dokter en schreef gewoon verder.

Jason knikte en liep verder naar binnen. 'Heb je nog iets nodig? Iets...uhm..?'

Ik zuchtte opgelucht bij het eerste en toch ook wel een beetje bij het laatste. Ik was geen moordenaar en ik wilde ook niet indirect voor een moord zorgen. Hierna keek ik op naar Jason en ik haalde zachtjes mijn schouders op. 'Nee... Ik denk het niet,' zei ik en ik zette het water neer.

De dokter verliet de ruimte even.

'Leg me uit, waarom praatte je eigenlijk tegen hem. Hij is een gevangene, je had dit kunnen voorspellen. Zelf slaven weten dat.'

Ik sloeg mijn ogen neer en was eventjes stil. 'Hele verhaal?' vroeg ik twijfelend. Liever neit, want het verhaal klonk gênant, maar waarschijnlijk zou het daar wel op uitdraaien. Maar het was toch niet mijn schuld geweest? Of wel?

'Ja, ik moet alles weten. Van begin tot het einde.' Zei hij streng en keek haar recht in haar ogen aan.

Snel sloeg ik mijn ogen neer en ik pakte het glas met een klein beetje water er nog in in mijn handen en hield het voor me. 'Ik kwam de douche uit in een handdoek omdat ik mijn ondergoed was vergeten...' KOrt keek ik op naarhem, en toen weer naar het water wat ik een beetje heen en weer liet bewegen in het glas. 'En hij gaf me zijn shirt. Hierna ben ik naar mijn kamer gegaan, heb ik mijn ondergoed gehaald en heb ik me in de douche omgekleed. Toen ik klaar was kreeg hij zijn shirt terug en ik ging mijn ahren kammen.' Kort nam ik een slokje en ik ademde langzaam in hierna. 'Ik vroeg of hij gevangene was en hij zei ja. Hijw ilde niet vertellen wat hij had gedaan en toen ik zei dat ik normaal gesproken niet met gevangenen om ga, toen werd hij ineens razend en deed hij dat wat ik al gezegd had.' Snel nam ik een slokje en ik keek hem niet aan.

Jason luisterde aandachtig en keek haar verbaasd aan. 'Wacht, veranderde hij zomaar ineens in dit?' Vroeg hij en keek even naar de grond. 'Dat is heel onlogisch. Weet je zeker dat je me de waarheid verteld?'

Ik knikte en keek hem twijfelend aan. 'Hij... zei me dat ik weg moest gaan en ik rende dus, maar er is maar één deur en daar stond hij voor. Hij leek te veranderen in heel iemand anders en hij zei ook steeds dat hij twee zielen had. Het is de waarheid.' Ik loog bijna nooit, alleen als me dat echt het beste leek.

Jason fronste zijn wenkbrauwen en dacht na. 'Het is onmogelijk om twee zielen te hebben. Dat kan gewoon niet.' Dacht hij hardop. 'Er moet een andere reden zijn.' Hij stond op en liep een beetje op en neer. 'Waren er ook andere rare dingen die hij zei?'

Ik dacht diep na en ademde in waardoor ik weer begon te hoesten. Snel zette ik het glas weg en hield ik mijn handen voor mijn mond terwijl ik door hoestte. 'Weet ik niet meer,' piepte ik tussendoor.

Jason knikte en verliet toen snel de kamer toen de dokter weer terug kwam.

De dokter keek haar verbaasd aan en ging langs haar zitten. 'Gaat het? Wat deed je?'

'Diep inademen,' fluisterde ik tussen het hoesten door. 'Dat... deed ik!'

Ze hadden me opgeleid en hoopten me daarmee blij te maken, maar nog steeds had ik die doodse blik in mijn ogen. Het was al iets beter met mijn broers, maar k kon echt niet zonder hem. Ik bond een verbandje om de wond van het meisje dat was geweest en gaf haar een hand. 'Je kan weer gaan, amar als er echt weel iets is, gewoon zorgen dat je hier komt. Het moet niet ontsteken.' Ze knikte en verliet toen het kamertje. Ik ruimde op en maakte de spullen schoon.

Jason zette het mes in zijn arm en kreunde van de pijn. 'RAY.' Riep hij en er rende een bewaker de gang in. Hij had iets verderop dienst gehad en tilde hem op van de grond. 'Wat is er gebeurd?' 'Gevangene met een mes.' Zei hij en Ray bracht hem naar de ziekenboeg. 'Bewaker gewond.'

Een bewaker kwam met zijn rug binnen en ik informeerde naar de verwonding terwijl ik met mijn rug naar hem toe stond en alvast spullen pakte. 'Snee in de arm,' zei de bewaker en hij nam me op. Ik keek om en zag Jason zitten. Met moeite hield ik een glimlachje in en ik liep naar hem toe om zijn arm te bekijken. 'Ah...' mompelde ik en ik keek op naar Jason. Hopelijk zou hij de andere bewaker wegsturen. 'Even handschoentjes aandoen,' zei ik en ik liep naar een kastje en deed ze dus aan.

Jason keek even naar Amèlie en toen naar Ray. 'Ga maar, ik red het wel. Zeg maar tegen Elliot dat ik me meteen hierna kom.'

De bewaker verliet de kamer en meteen omhelsde ik Jason stevig. 'Wie heeft dit egdaan?' vroeg ik hierna en ik pakte zijn arm tussen mijn twee handen.

'Maak je maar geen zorgen. Het is niks.' Zei hij en glimlachte naar haar. 'Ik heb je zo erg gemist.'

'Ik jou ook!' riep ik zachtjes en ik omhelsde hem meteen weer. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder neer en kneep mijn ogen samen. 'Maar vertel me... Wie heeft dit gedaan?'

Jason kuste haar op haar wang en schudde zijn hoofd. 'Niemand, maakt ook niet uit.'