Onderzoekskamer

Ik keek naar zijn wond en toen naar hem. 'Je... hebt het toch niet zelf gedaan hè?' vroeg ik toen twijfelend en ik keek naar de nette snee. Haastig had iemand nooit zo kunnen snijden.

Jason keek haar geschrokken aan en schudde snel zijn hoofd. 'Nee, tuurlijk niet. Dat zou belachelijk zijn.' Hij keek naar de grond en zuchtte. 'Hoe gaat het met je?'

Ik keek naar zijn reactie en twijfelde eventjes. Ik pakte spullen en begon de wond schoon te maken. 'Het gaat,' zei ik hem en ik keek op naar zijn gezicht. 'Hoe gaat het met jou Jason?' vroeg ik en ik kuste zijn kaak even.

'Elliot is een zak, maar voor de rest gaat het wel.' Zei hij en glimlachte zwak naar haar.

'Elliot...' mompelde ik en een pijnscheut ging door mijn hart, maar ik zei er verder niets over. 'Pas maar op voor hem,' zei ik toen en ik zuchtte zachtjes. 'Ik moet dit voor je hechten Jason. Alsjeblieft, als je het zelf hebt gedaan, doe het dan niet meer.'

'We moeten wel. Elke keer dat hij je betrapt op iets verkeerds, dan worden we hard aangepakt.' Zei hij en keek naar de grond. 'Ik deed het niet zelf.'

'Ze... ze hebben zijn slechte kant verbetert...' mompelde ik en ik pakte het hechtspul en een spuitje waarmee ik zijn arm eerst verdoofde. 'Elliot was echt wel een goede jongen.' Ik keek kort op naar zijn gezicht. De verdoving moest toch kort inwerken.

'Ja, maar een ding is zeker. Zelfmoord plegen doet hij niet meer.' Zei Jason spijtig en zuchtte. zijn arm begon grappig te voelen en hij zuchtte. 'Ik weet nog niet hoe we hier weg kunnen.'

'Misschien weten mijn broers iets...' Zei ik langzaam. 'Zij moeten soewieso mee Jason.' Ik keek hem even aan en begon toen voorzichtig te hechten.

'Maar Am, we kunnen niet heel de mijn meenemen. Als het foutgaat dan zijn we er allemaal geweest.'

'Alleen jij en mijn twee broers,' zei ik terwijl ik gestaag door ging. 'Juillie zijn alle drie sterk en gewapend kan erniemand tegen jullie op hoor en met vier vallen we niet heel erg op.' Ik keek hem smekend aan. 'Ik kan ze niet hier laten.'

Jason zuchtte en knikte. 'Best.' Hij keek even naar de wond en toen naar haar. 'Je bent er goed in geworden.'

'Je bent de beste,' zei ik en ik kuste hem snel op zijn mondhoek. Ik boog me weer over de arm met een stralende blik nu. 'Dankje, ik oefen hier veel. De meeste mensen komen met sneden dus hechten kan ik heel goed ja.' Ik glimlachte even naar hem.
toen ik klaar was met hechten, kuste ik heel zachtjes zijn wond. 'nu geneest het nog sneller,' zei ik hem speels en ik pakte een gaasje.

'Wat ben je toch geweldig.' zei hij en glimlachte. Toen ze de wond raakte voelde hij het, maar dan op een positieve manier.

Ik vette het gaasje in en plakte het er toen losjes overheen. 'Goed, het gaasje moet er af als je gaat slapen en als het dan goed droog is, hoef je er morgen geen op te halen om erop te doen. Het beste is om het te laten genezen in de frisse lucht zeg maar. Met een gaasje heb je altijd kans dat het erin blijft kleven.'

'Oke, bedankt.' Zei hij en glimilachte naar haar. 'Ik kan toch nog wel heel even blijven.' Zei hij en trok een pruillipje.

'Heel graag,' zei ik en ik ging op zijn schoot zitten. 'Maar je moet over 5 minuten toch wel weg, anders valt het heel erg op. Ze zullen ons denk ik toch wel in de gaten houden.' Ik sloeg mijn armen rond zijn nek.

Jason glimlachte en drukte zijn lippen op die van haar.

Ik legde mijn handen in zijn warme nek en kuste hem terug. 'Eigenlijk zouden we onzde tijd beter moeten benutten,' fluisterde ik tussendoor. 'Je bent hier maar één keer...'

'Wat bedoel je?' Vroeg hij en kuste haar weer. Hij wou geen tijd verspillen.

'Ontsnappingsplannen verzinnen,' giechelde ik zachtjes en ik zoende hem.

'Nee, niet nu.' zei hij en wreef met zijn hand door haar haren.

Ik giechelde weer zachtjes en drukte me beter tegen hem aan. Ik zoende hem en streelde zijn hals.

Jason kuste haar en voelde hoe zijn pieper in zijn broekzak ging. Geïrriteerd trok hij zich terug en trok het ding uit zijn broekzak. 'Elliott wordt ongeduldig.'

'We willen hemn niet laten wachten,' zei ik speels en ik kuste hem nog een keer een ging toen van zijn schoot af. 'Je maakt mijn dag,' zei ik hem. 'Maar ik wil je niet meer in dit kamertje zien meneer,' lachte ik zachtjes.