Douches

Ik zong zachtjes terwijl het warme water over mijn koude botten stroomde. Het water zou niet lang meer warm zijn en vorodat het koud zou worden, stapte ik onder de douche vandaan en deed ik een handdoek uin mijn haren en een handdoek rond mijn lichaam om me af te drogen. Ik zocht mijn kleren, maar kwam erachter dat mijn ondergoed er helemaal niet bij lag. Zachtjes zuchtte ik en ik besloot de handdoek extra goed om te doen en zo stapte ik de douche uit. Ik verwachtte toch niet dat er iemand anders was en anders knipperde ik lief en zou ik mezelf er langs duwen.

Elliot trok net zijn shirt uit en keek naar het meisje dat uit de douche kwam. Hij glimlachte naar haar en ging met zijn schouder tegen de muur aan staan naar haar toe. 'Ik weet niet of je het door hebt, maar je bent een beetje...Naakt.' Zei hij en keek recht naar haar gezicht, om het niet te raar voor haar te maken. Ze moest niet denken dat hij alleen uit was op naakte zielige vrouwen.

Ik hield de handdoek een beetje geschrokken wat dichter om me heen en glimlachte toen moeilijk naar de jongen. 'nee, ik heb twee handdoeken om,' zei ik en ik keek omhoog. Niet da tikd e handdoek om mijn haren kon zien, maar het was een soort kijken of hij er wel zat. 'Ik... Mijn ondergoed ben ik vergeten,' zei ik nu gegeneerd en ik sloeg mijn ogen neer. Gelukkig keek hij naar mijn gezicht, maar tegelijkertijd vond ik dat ook heel ongemakkelijk omdat ik hem dan ook aan moest kijken en daar had ik geen behoefte aan.

Elliot glimlachte en liep rustig naar haar toe. 'Hier neem mijn shirt maar voor zolang.' Zei hij en gaf het haar. 'Misschien wat te groot, maar dan kun je even je ondergoed halen.' Zei hij en liep weer naar zijn douche.

Verbaasd en ook een beetje twijfelend, pakte ik zijn shirt aan en bleef ik ernaar kijken. 'Jij... bent toch een gevangene?' vroegik nu heel langzaam en ik deed toch maar het shirt aan en probeerde ondertussen mijn handdoek om mijn lichaam heen te houden zodat hij niets zou zien. Ik hield niet van gevangenen, het was hun eigen schuld dat ze hier zaten en het waren bijna allemaal moordenaars.

Elliot keek even van haar weg zodat ze het shirt aan kon doen en dacht even na. Hij knikte zacht en keek zwak glimlachend naar haar. 'Ja, ik ben een gevangenen. En jij bent?' Vroeg hij en pakte een nat doekje waarmee hij zijn armen schoon maakte.

'Een slaaf...' zei ik en ik voelde aan het grote shirt waar ik in verzoop. 'Oké... Ik zal opschieten, ik ga nu mijn ondergoed halen.' Ik zette het op een holletje en hield de handdoek goed vast terwijl ik naar mijn groepskamer rende. Ik pakte mijn ondergoed en keek eventjes rond naar de anderen die er zaten. Hier kleedde ik me liever niet om dus dan maar in de douche. Ik knikte zachtjes als groet en liep toen op een holletje terug.

Elliot trok zijn broek ook uit toen ze weg was en waste ook zijn benen en de rest... Zelf ging hij nooit echt onder de douche staan, want als de gevangenen kwamen, dan was het water echt nooit meer warm. Blijkbaar hadden ze dat niet verdient. Eigenlijk hoefde hij zich ook niet schoon te maken, maar anders was hij helemaal zwart. Zijn haren zaten dan wel onder de zwarte troep en waren half verbrand en afgeschroeid, maar wat maakte het uit. Er waren toch geen liefdes mogelijk als er dagelijks mensen stierven.

Ik ging snel weer in een douchje staan, trok mijn kleren aan en liep toen naar de vieze spiegel toe en begon mijn haren te kammen met de borstel voor de hele kamer. Zijn shirt had ik over mijn schouder gehangen omdat hij ook douchte en ik hem niet wilde stoorde. De klitten in mijn haren leken iedere dag erger te worden terwijl ik toch bijna iedere de tijd wist te vinden om mijn haren te kammen. Mijn rode, natte haren vielen nu stijl naar beneden en ik keek eventjes in de spiegel naar mijn gezicht. Nee, ik vond mezelf geen lelijk meisje en het was misschien maar goed ook dat ik dat niet over mezelf vond. Deze plaats was al rot genoeg om je ook nog eens zorgen te gaan maken over je uiterlijk en of je wel goed genoeg was.

Elliot hield even zijn haren onder het water zodat het grote vuil eruit was en ging er toen weer onderuit. Hij trok zijn onderbroek en broek weer aan, ook al was hij nog nat. Het maakte hem helemaal niet uit. Rustig liep hij in zijn verslette kleding uit het hok geval en liep naar haar toe. Hij trok rustig zijn shirt van haar schouder en deed dat ook aan.

Ik keek via de spiegel in zijn ogen en kamde ondertussen door. 'Wat heb je gedaan?' vroeg ik zachtjes. Ik kon het gewoon niet laten om te vragen, ik moest het weten. Ik moest weten of hij echt een slecht iemand was of... Nouja een minder slecht iemand. De kam gleed moeizaam door mijn haren heen en mijn gezicht betrok.

Elliot keek haar verbaasd aan en schudde zijn hoofd. 'Ik.....' Zei hij moeilijk en keek van haar weg. 'Nee, ik wil het er niet over hebben.' Hij voelde lichte woede in zijn lichaam opkomen. Hij moest het stoppen, voordat... Hij moest het tegengaan.

'Ben je een moordenaar?' Ik draaide me om en keek hem twijfelend aan. Mijn vingers streken even door mijn natte haren heen en ik hield mijn hoofd een beetje scheef terwijl ik hem onderzocht met mijn blik. Hij zag er op zich wel aardig uit, maar misschien was dat wel zijn sterkste punt. Dat hij zo kon aanvallen.

Elliot leip van haar weg en ging tegen de muur aanstaan. Hij wreef door zijn gezicht en zei zacht. 'Ja, een moordenaar met spijt.' Zei hij en liet zich tegen de muur aan omlaag zakken. 'Waarom wil je het weten?' Vroeg hij en zette zijn nagels in zijn handen om alle woede weg te kroppen.

Zijn houding veranderde en ik drukte mezelf tegen het aanrecht aan en keek van hem weg, maar hield hem toch steeds inde gaten of hij niet ineens me aan zou vallen of wat dan ook. Ik slikte zachtjes en keek naar de tanden van de borstel. 'Ik ga niet... met gevangneen om eigenlijk...' Hopelijk vatte hij het niet heel boos op en zou hij me aanvallen. Als hij dat zou doen, dan zou ik heel, heel hard gaan gillen, maar of iemand me zou komen redden...

Elliot wist dat ze hem een monster vond. Dat ze hem waarschijnlijk niet kon vertrouwen. Zijn verdriet en spijt verranderde rustig in woede en haat en net op het laatste moment van helderheid riep hij. 'Ren. Ren voor je leven.' Hij greep zijn hoofd vast en probeerde het nog te stoppen, maar al snel liet hij los en stond hij grijnzend op.

Ik fronste en keek de jongen vreemd aan, maar hij leek wel te veranderen in heel iemand anders. Geschrokken sprintte ik weg, maar er was maar één uitgang en daar stond hij voor dus bleef ik bij de muur staan, twijfelde ik en sloot ik mezelf toen op in een douche. Hopelijk zou hij rustig worden. 'Ik bedoelde dat ik normaal niet met ze om ga! Dat kan anders worden!' riep ik met trillende stem en ik hoopte da tik de blik in zijn ogen en zijn stem helemaal verkeerd begrepen had.

Elliot liep grijnzend naar het hokje en ging ervoor staan. 'Doe open, ik ga je echt niks doen.' Zei hij met een aardige stem, net zoals toen net. 'Het spijt me, ik heb een licht woede probleem. Kom alsjeblieft, vertrouw me.' zei hij en stapte een klein beetje naar achter.

Een beetje twijfelend bleef ik staan en uiteindelijk deed ik hem open. 'Dus... je bent niet meer gevaarlijk zoals je net zei,' zei ik en ik stak mijn hoofd zachtjes naar buiten en keek naar zijn gezicht. Ik voelde de spanning en wist precies waarom ik niet met gevangenen om ging.

'Nee, ik ben niet gevaarlijk.' Zei hij en toen ze de deur net ver genoeg open had rukte hij hem open en greep hij haar bij haar keel. 'Je had me nooit moeten vragen naar mijn verleden.'

Ik pakte hem bij zijn handen vast en hapte naar adem terwijl ik hem angstig in de ogen keek. 'Ik... spijt,.. sorry,' fluisterde ik en ik begon zachtjes te trappelen. 'Zet... neer...' fluisterde ik en ik probeerde adem te halen, maar ij kneep mijn keel echt ver dicht.

Elliot liet haar grijnzend los. 'Je bent nog zwakker dan die man. Nog zwakker dan die vrouw. Nog zwakker dan die kinderen.' Zei hij en drukte haar tegen de grond. 'Je bent te zwak.'

'Ik ben ook zwak,' zei ik smekend en toen drongen zijn worden tot me door. 'Je... hebt kinderen vermoordt?!' Mijn stem sloeg over en ik begon wild van mezelf af te schoppen en beet naar hem. 'Vuile moordenaar!' Ik bleef schoppen enprobeerde ondertussen te draaien.

Elliot pakte haar keel weer en lachte spottend. 'ze hadden het verdient. Ze kwamen uit het lichaam van een verdoemde vrouw. Zie liet iedereen er zo in.' Hij liet haar weer los en ging op haar zitten zodat ze niet weg kon.