Douches

Ik keek heel kort naar hem om en begon langzaam mijn haren weer te kammen, terwijl ik nog steeds lichtjes trilde. 'Ik weet dat je niets om mijn leven geeft... Anders had je me nooit in de steek gelaten als gewoon een vriend.' Ik sprak het zo hard mogelijk uit, maar alsnog school er verdriet en angst in om hem nog meer kwijt te raken.

Elliot schudde zijn hoofd en liep rustig naar haar toe. 'Oke, het spijt me. Ik had je nooit zo mogen behandelen. Ik had nooit zo tegen je moeten gedragen. Het spijt me, oke?'

Ik keek naar hem op via de spiegel en voelde me doorzijn woorden alleen maar rotter en barstte nu toch vol in tranen uit. Ik was gewoon te moe om mijn emoties binnen te houden, ze te verbergen voor hem. 'Je wist het... Ik had verteld hoeveel pijn ik voel, dat het leven zo weinig zin heb!' zei ik en ik keek nu naar hem om. 'En... ook al is jouw gevoel anders, zou je dan niet juist gewoon me een plezier willen doen? Met me kletsen...?!'

'Ja, is goed. Het spijt me echt. Ik zal normaal tegen je doen.' Hij sloeg voorzichtig zijn armen om haar heen en wreef over haar rug.

Jason liep over de gang naar de douches.

Ik wilde hemn wegduwen, maar verborg toen mijn gezicht in zijn shirt en huilde onbedaarlijk verder waardoor ik met stoten ging ademhalen. 'Wees een vriend...' Fluisterde ik, 'maar niet omdat ik het wil... Ook omdat jij het wil.'

'Ja, ik ben je vriend. Dat wil ik.' Elliot wreef over haar rug en glimlachte beetje.

Jason kwam voorbij de douches en keek verbaasd naar die dude die blijkbaar alweer in de fout ging. Hij rende eropaf en trok Elliot naar achter. Hij zette een mes op zijn keel en pakte een verdovingsspuot die hij in Elliot zijn arm drukte.

Het gebeurde zo snel, dat ik eerst stond te kijken en niets deed. De spuit kwam tevoorschijn en ik snapte het. 'Nee, nee Jason, niet doen!' Riep ik en ik snelde op ze af. 'Hij knuffelde me alleen maar!' Maar het was al te laat. De spuit stak in zijn been. De twee mensen die ik aardig vond, konden zeker nooit vrienden zijn.

Elliot zakte rustig weg en kon niet meer reageren.

Jason boeide Elliot en keek naar Amèlie. 'Je werkt jezelf altijd in de problemen.' Zei hij en keek haar streng aan.

'Waarom? Ontboei hem!' Riep ik luid en ik keek hem hierbij smekend aan. 'Wat heeft hij gedaan dat je hem boeit?!' Ik begon nu echt te smeken en pakte zijn arm vast. 'E wilde me niet meer beschermen toch? Alsjeblieft maak hem los...'

'hij valt je weer aan. En dit is mijn plicht.' Zei hij en trok zijn arm los. 'Ga naar je broers en zorg dat je niet telkens bij deze idioot terecht komt.' Hij pakte een been van Elliot en trok hem mee.

'Hij viel me niet aan!' Riep ik en ik hield de arm van Jason strakker vast. 'Doe hem niets! Geef hem geen straf voor me troosten wanneer ik pijn heb! Hij wil wel een vriend zijn... Jason...' Ik keek hem doordringend aan.

Jason keek haar verward aan. 'Je bent vrienden met diegene die je bijna vermoord. Dit klopt niet. Waarmee dreigt hij? Met het leven van je broers of met jou leven?' Vroeg hij en duwde haar weg.

'Hij dreigt niet Jason!' Riep ik uit en ik bleef maar voor hem staan. 'Hij... Vindt me echt aardig... Hij vindt me heel aardig.' Ik sloeg mijn ogen neer en keek toen naar Elliots lichaam. 'Ik vind hem aardig.'

Jason liet Elliot los en stapte naar haar toe. 'Ben je soms doorgedraait door dat slangengif.' Zei hij en bekeek haar onderzoekend.

'Misschien wel, maar Elliot is een goede jongen als je hem niet te kwaad maakt. Bovendien... Leer ik hem zich te beheersen.' Dat maakte ik er dan maar van: leren te beheersen. Ik keek naar mijn voeten. 'Weet je wat het is, deze jongen vindt me aardig en zou voor me opkomen, jij zou waar de rest bij is, me laten stikken. Mijn keel klapte dicht en ik keek van hem weg. Ik vond Jason te aardig. Ik mocht hem niet aardig vinden, hij deed niet aardig.

Elliot kreunde een keer moeilijk.

Jason schudde zijn hoofd. 'Hij zit hier niet voor niks. Denk toch eens na.'

'Ik denk na,' zei ik hem langzaam.'Hij... Is aardiger dan jij.' Ik wreef zachtjes over de beet in mijn buik. Ik keek nu om naar Elliot en toen naar de boeien. 'Doe ze af, hij heeft mij en jou niets gedaan.'

'Hij heeft jou genoeg gedaan. Ik ga je niet geloven.' Draait weer naar Elliot. Hij moest hier weg voordat hij wakker was.

Elliot rolde moeilijk om en keek naar de boeien.

'Jason,' begon ik,' het doet pijn om dit te zeggen, maar ik ga heel hard gillen dat je me verkracht als je Elliot zonder reden straf gaat geven. Zijn qandere straf heeft hij gehad, nu verdient hij geen straf.'

Jason keek haar twijfelend aan en schudde zijn hoofd. 'oke best.' hij maakte Elliot los en keek hem woedend aan. 'Maar liefde is hier ook verbode.'

Ik keek Jason aan en voelde me echt rot om hem dit aan te doen. 'Vriendschap niet hoor,' zei ik en ik keek kort naar Elliot en toen naar Jason. 'Maar jij vindt dat bewaker en slaaf geen vrienden kunnen zijn terwijl ik niets heb misdaan.'

Jason pakte zijn mes en keek naar Elliot. 'Wat zei je? Vind je me dan zo slecht?'

Elliot nog steeds verlamd.

Ik slikte en zette een stap achteruit. 'Ik zeg... dat ik vrienden met je wilde zijn, maar je me nu juist probeert te ontlopen. Dan kom je weer binnen en doe je aardig, en... en ga je weer weg...' fluisterde ik en ik keek angstig naar het mes. Ik was nu bijna net zo bang als voor Elliot toen. Het stond in mijn ogen te lezen.

Jason zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Ik kan aardig zijn, maar ik blijf een medogeloze bewaker.' Hij stak het mes in de hand een keer in de hand van Elliot en liep toen de douches uit.

Kreunde van de pijn die nog deels verdoofd was.

Ik keek hem geschrokken na en hurkte toen bij Elliot neer. 'het spijt me,' piepte ik en ik keek naar zijn hand. 'Nu doe ik jou pijn! Ik snap al waarom je me in de steek liet!' Ik hapte naar lucht en probeerde rustig te blijven.