Douches

Ik hapte naar adem en stak mijn armen naar hem uit om hem te stoppen. 'Nee, ik... Kindren kunnen nooit wat doen aan hoe hun ouders zijn,' fluisterde ik en snel voelde ik nu aan mijn keel. 'Ik... ga heel hard schreeuwen als je niet van me af gaat,' fluisterde ik mijn stem klonk wat rauwer doordat hij mijn keel had dichtgeduwd.

'Schreeuw maar, dan heb ik hun een moord uit te leggen.' Zei hij en grijnsde naar haar. 'Ik kan je met een beweging vermoorden, dus ik zou je bek maar houden en naar me luisteren.'

Ik keek hem angstig in de ogen en kneep toen mijn ogen samen om zijn gemene kop niet te zien. 'Je... je hebt geen ziel,' fluisterde ik heel zachtjes en ik bereidde me voor op het ergste. 'Je... moet toch alleen maar langer zitten als je zo doet... Ik heb je niets misdaan...'

'beter nog. Ik heb twee zielen. Twee gedachten. Twee kanten.' Hij lachte weer en ging met zijn hand over haar wang. 'Ik zit hier levenslang, dus wat maakt het uit?'

'Nee... Dat kan niet...' Fluisterde ik en ik probeerde me uit alle macht tegen hem te verzetten, maar hij was sterk... Te sterk. 'Eerder geen...' Ik probeerde te blijven ademhalen met mijn buik, maar dat was bijna onmogelijk en ik hapte steeds vaker naar lucht.

'Wat jij wil snoepje, maar ik heb twee zielen, of je dat nou wil of niet.' Zei hij en ging van haar af. Hij trok haar aan haar haren omhoog en grijnsde. 'Want als ik geen ziel heb, dan...' Hij grijnsde en kwam wat dichtbij met zijn gezicht. 'Misschien kan ik jou ziel wel stelen.'

Ik keek hem met grote, angstige ogen aan en kwam tegelijkertijd op adem. 'Maar...' Korte tijd was ik stil en keek ik hem alleen maar aan met mijn blauwe, puppyogen. 'Als je... Neem mijn ziel maar, het leven hier is toch niets,' fluisterde ik nu en ik stopte met tegenspartelen. Als ik mijn hele leven hier moest blijven werken, wat was dat dan voor leven?

'Deal.' Hij drukte zijn lippen op die van har en kuste haar. Hij liet haar haren los en trok haar dicht naar zich toe. Haar ziel nemen deed hij niet, hij gebruikte het voor eigen doeleinde.

Ik keek hem geschrokken an en begon als vanzelf weer tegen hem aan te slaan. 'Niet doen!' riep ik snel en ik drukte tegen zijn borst aan. Ik had nog nooit gezoend, en nu met hem! Onvrijwillig!

'Je zei zelf dat ik je ziel mocht nemen. Dus dat doe ik.' Hoj streelde langs haar wang en grijnsde. 'Je moet eens voorzichtiger worden met al die woorden van je.' Met zijn handen ging hij over haar kont en kneep erin.

'Ik dacht... mijn leven nemen,' zei ik en ik hield mijn handen tussen zijn borst en de mijne in zodat k mezelf van hem weg kon drukken. Zijn hand op mijn kont probeede ik te negeren. 'Waarom... Doe je dit?' vroeg ik en ik kneep mijn ogen dicht. 'Als je lief was geweest had ik je misschien zelf wel gekust. Nee, dat was een leugen omdat hij een gevangene was, maar dat wist hij niet.

'Zo ben ik gewoon. Jij maakt me boos en daar zul je voor boeten.' Hij drukte haar tegen het hokje aan en drukte zijn lippen weer op die van haar. Met zijn hand ging hij langs haar zij naar voren en ging daar over haar broek heen.

Jurkje xd
En chat?

-
Ik liet mijn handen langs zijn borst glijden en pakte nu zijn handen. Dit ging te ver en mijn lichaam begon ook te reageren op zijn strelingen. Positief en dat wilde ik niet, want geestelijk was ik heel bang en was dit alles wat ik niet wilde. IK pakte zijn hand en hield deze in mijn handen en draaide toen mijn hoofd weg en slikte. 'Dus... dus als iemand je boos maakt,' fluisterde ik angstig. 'Dan wordt je een monster? Of wordt je dan jezelf?'

''ja zoiets' Zei hij lachend en trok zijn handen los. 'Ja, stribbel maar tegen. Dat maakt het alleen maar leuker.' Grijnzend pakte hij de onderkant van haar jurk en trok die omhoog.

Ik pakte beide handen weer vast en keek hem nu smekend aan. 'Alsjeblieft,' fluisterde ik en ik hurkte zodat ik mijn knieën voor mijn lichaam kon trekken. 'Wordt rustig! Alsjeblieft!' De tranen gleden voor het eerst nu over mijn wangen heen en ik bleef zijn handen vast houden, zo strak mogelijk als me lukte.

Elliot lachte en schudde zijn hoofd. 'Waarom zou ik? Je bent zo'n makkelijke prooi.' Hij drukte zijn mond weer op die van haar nu hij de kans kreeg.

Ik hield zijn handen nog steeds strak vast en mijn tranen gleden over zijn wangen. 'Je wilde me tegen jezelf beschermen,' zei ik hem terwijl hij me probeerde te blijven zoenen. 'Waarom... probeer je dat nu niet weer? Je vindt me wel aardig als je me wilde beschermen. Alsjeblieft, denk daar dan aan!'

'Omdat ik dat niet meer wil. Ik ken mezelf en ik weet wat er van jou gedrag komt. Je maakt me boos en je ziet hierdoor deze geweldige kant van me. Dat is je eigen schuld.' Hij lachte en pakte haar polsen in een hand vast. 'doe niet zo zwak.'

'je maakte jezelf boos!' ging ik ertegenin en ik begon te draaien om mezelf vrij te krijgen. 'Alsjeblieft!' snikte ik en ik begon nu te gillen. Misschien zou er toch iemand komen om me te redden. 'Ik ben zwak,' zei ik nog en ik schreeuwde door.

Elliot ging meteen weer op haar zitten en kneep haar keel dicht. 'Je maakt het alleen maar erger. De vorige had zich er op ten duur bij neergelegd. Letterlijk, ze ademde niet meer.'

'Knijp dan door,' piepte ik en ik keek hem bijna weer smeekdn aan. Ik wilde liever dood dan dat hij me zou gebruiken. Dat kon ik niet aan, dan zou ik letterlijk gek worden, maar mezelf van kant brengen zou ik ook niet kunnen. Daar was ik te bang voor. Ik sloot mijn ogen en wachtte totdat mijn ademhaling zou verdwijnen. Hij ging al moeizamer en ik hapte naar lucht tussendoor. Het waren reflexen die me probeerde te laten leven ook al was ik er geestelijk klaar mee.

Elliot drukte even door en liet haar toen los. 'Zo makkelijk kom je er niet vanaf.' Hij grijnsde en ging met zijn hoofd langs dat van haar hangen. 'Misschien moet ik je maar delen met de andere gevangenen.'

Jason hoorde in de verte gegil en liep er verbaasd opaf.

'Nee... nee,' fluisterd eik nu angstig en ik keek hem smekend aan. Dan liet ik me nog liever gebruiken door hem alleen dan door allemaal. Toch begon ik opnieuw, wanhopig te schreeuwen, wat me dat ook zou opleveren. Misschien zou er toch iemand komen en me redden. Misschien een bewaker, een andere slaaf...

Elliot sloeg haar hard in haar gezicht en drukte haar keel weer dicht. 'Zal ik je dan maar naar de groep brengen? Ik doe het met alle plezier.'

Jason hoorde de gil weer en rende er opaf.

Ik kon niet meer reageren op hem en keek hem alleen maar met betraande ogen aan. Waarom moesth et nou zo gaan? Was dit dan mijn einde? Verkracht worden door gevangenen en dan sterven?