Martelkamer

Ik sleep mijn messen en wachtte met een grote grijns op mijn gezicht af tot de gevangene zou komen. Een slaaf aangevallen, bijna vermoord maar ze had hem vergeven. Helaas, dan mocht hij dus niet in coma raken en moest hij gewoon morgen weer aan het werk. Ik kon er dus geen belangrijke dingen afhalen.

'Nee, ik deed niks. Ze viel mij aan.' Schreeuwde Elliot en probeerde los te komen terwijl de bewakers hem meetrokken. Ze maakte hem vast op een soort van kruisvormige tafel en grijnsde naar hem toen ze weg liepen. 'Hij is voor jou.' Zei een tegen de beul en Elliot begon meteen aan de riemen te trekken, maar het was onmogelijk om hieruit te komen.

'Dus...' grijnsde ik en ik keek naar de jongen op de tafel. Hij was behoorlijk gespierd, maar ikw as niet bang. Helemaal niet. 'Laten we eens kijken wat we met je uit kunnen voeren,' zei ik hem en ik sneed zijn shirt kapot. Ik haalde het weg en knakte mijn nek eens even. Sadistische trekjes verschenen rond mijn mond.

Elliot speugde opzij en keek hem woedend aan. 'Kom maar op.' Eigenlijk was hij doodsbang, maar niks liet hij zien. Bang voor alle pijn maar niemand kon dat in zijn gezicht aflezen. 'Ik ben niet bang'.'

'Je hebt geluk hÈ?' vroeg ik en ik zette het vuur aan en stak er een stuk ijzer in. 'Ze heeft je vergeven, erg jammer als je het aan mij vraagt.' Ik pakte spijkers en legde die in de openingen van het hout naast het lichaam van Elliot.

'Ze vond het gewoon fijn hoe ik met haar om ging.' Zei hij en keek naar het vuur. 'Ik hoef geen geluk. Ik krijg het, omdat ik het verdien.'

'Je zou eens dankbaar moeten zijn om het behouden an je leven,' grmomde ik en ik haalde het ijzer uit het vuur. 'Maar omdat je er zo over denkt, zullen we eens lekker ons best gaan doen om je te martelen.' Ik legde het gloeiend hete ijzer op zijn buik en grijnsde breed. Het ijzer verbrandde zijn huid maar wanneer hij ging bewegen zouden de puntige spijkers zijn huid aaan de zijkant van zijn lichaam beschadigen en verminken.

Elliot kroop samen van de pijn en probeerde zo stil als mogelijk te blijven liggen. Mijn kneep zijn ogen dicht en klemde zijn kaken op elkaar. 'I-is dat alles w=wat je hebt.' Zei hij moeilijk en maakte een rare beweging met zijn zij waardoor die ook meteen open lag.

'Veel meer,' grinnikte ik en ik keek toe naar hoe hij zijn best deed. 'Eerst maar wachten tot het ijzer koud is, we hebben alle tijd.' Ik ging tegen de muur staan en genopot met volle teugen van zijn pijn.

Elliot keek naar het plafond en wist zich met veel moeite groot te houden. zijn huid was inmiddels derde graads verbrand, dus veel voelde hij er niet meer van. En aan de hitte was hij nu wel gewend.

Het ding verloor zijn rode kleur en ik pakte met een tang het ijzer weer weg en legde het ergens neer. Ik keek naar zijn huid en toen naar de spijkers. Die liet ik gewoon liggen. 'Houd je van dieren?' vroeg ik de jongen nui.

'Ik mag jou, dus ja. Ik hou eigenlijk wel van die smerige dingen.' zei Elliot en keek moeilijk naar zijn buik. Het voelde alsof het nog in brand stond, behalve het midde, dat voelde vredig en pijnloos.

Ik liet een zucht horen. Hij nam een beetje de lol weg. 'Houd je kop,' gromde ik en ik pakte een emmer en pakte een rat uitaan zijn staart uit een bak. Het beest was ondervoed en ik zette het op zijn buik neer. Het deed niets totdat ik de emmer erover heen zette. Om een uitgang te vinden, zou het zich een uitgang graven.

Elliot keek verbaasd naar de rat en kon het gewoon niet meer laten om te bewegingen. De zijkanten van zijn rug lagen open, maar nog het ergste was dat heel zijn huid bij zijn buik weg was en dat hij bijna bij zijn organen was aangekomen. Elliot schreeuwde het uit van de pijn. Het was gewoon niet meer in te houden.

Ik tilde de emmer kort op en zag dat hij er bijna was. Er echt komen mocht niet, want het meisje had hem immers vergeven. Ik pakte het beest bij de staart en smeet hem zo hard tegen de muur dat het op slag dood was. We hadden er meer en het beest had nu bloed en huid geproefd. Ik keek naar de wond en grijnsde weer.

Elliot kreeg amper lucht door de pijn en wou zijn buik niet bewegen, maar dat moest wel als hij adem haalde. Hij begon te hoesten omdat hij bijna in zijn eigen tong en speeksel stikte en draaide zijn hoofd moeilijk weg.

Ik draaide het ding wat omhoog zodat hij niet meer in zijn eigen speeksel kon stikken en bleef kijken naar heo het ging. Hij mocht niet dood.

Elliot had zowat alles opgehoest en liet zijn hoofd zo liggen en hield ook zijn ogen gesloten. Hij lag er redelijk vredig bij. Net alsof hij sliep, maar met deze pijn kon je niet slapen.

'Misschien wat zout,' mijmerde ik, maar toen schudde ik mijn hoofd. Ik pakte een mes en bekeek zijn lichaam. 'Nee, een mooie tekst. Misschien de naam van het meisje dat je hebt aangevallen?' vroeg ik hem.

Elliot bleef zo liggen en negeerde de man. Het kon hem niet schelen wat hij deed. Het deed toch wel pijn. Dus hij ging zijn gang maar. Dood ging Elliot toch wel.

Ik kon me niet herinneren hoe ze heette en schreef daarom met sierlijke letters: 'Ik ben dom geweest.' Ik strooide er zout in en vond het zo eigenlijk wel genoeg,.

Elliot kreunde wat en hield zijn ogen gesloten. Hij wou niet weten wat er stond. Hij wou niet weten wat er nog ging gebeuren. Hij wou gewoon dat het over was. Dat iemand er letterlijk en figuurlijk een einde aan maakte.

'Kom maar eventjes bij en dan halen ze je zo op,' grjinsde ik en ik liet me op de stoel zakken en keek naarhem. Het was gewoon genietne om een gevangene zo zijn straf te zien ondergaan.

Opgelucht bleef Elliot liggen. Nog steeds aan het vergaan van de pijn, maar het gevoel dat het over was maakte de pijn al een stuk minder. 'Dus dit was die grootse straf.' Zei hij bijna onverstaanbaar met een licht lagerig toontje. Zijn dode vrienden zeiden allemaal dat het erger was.