Martelkamer

Elliot zuchtte en pakte het mes uit zijn handen. 'Hij keek naar Amelie en schudde zijn hoofd. 'Je maakt een grote fout.' hij hield het mes boven haar hoofd en zei streng. 'omdat ik een hart heb laat ik je leven. De volgende keer dat ik jullie samen zie, dan zal ik hem martelen tot de dood en jou voor de rest van je leven straffen. Elk contact dat je dan nog met iemand hebt zal zwaar bestraft worden.'

Ik keek Elliot alleen maar aan en zocht naar zijn oude ik in zijn ogen, maar deze waren kil. Kil als de zwarte nacht waar de sterren geen grip op konden krijgen.

Elliot gooide het mes in de muur en draaide zich tot Jason. 'Begrepen?'

Jason keek hem woedend aan en greep naar zijn keel. 'Ik maakte je zo. Hoe kun je me dit aandoen.'

Jason!' Riep ik angstig. Dit bracht hem alleenmaar in de problemen. 'AlsjeblieftJason laat hem los!' Ik riep hem smelend toe terwijl ik los probeerde te komen.

Elliot keek hem woedend aan en deed net of hij niks voelde en niet bijna stikte.

Jason liet hem los en stapte een stukje naar achter. 'Je hebt het recht niet om dot te eisen.'

Elliot hijgde zacht en voelde even aan zijn keel. 'Neem maar afscheid van haar. Jij zult haar nooit meer zien.' Hij liep woedend de kamer uit en smeet de deur achter zich dicht.

Ik kEek Jason nu met grote ogen aan. 'Maak me los...' Zei ik zachtjes. 'Hij kan het doen he?' Vroeg ik nu. 'Ons uyit elkaar houden.'

Jason maakte haar snel los en omhelsde haar. 'Hijlan alles hier. Het spijt me.'

Ik legde mijn wang tegen zijn borst neer en begon nu pas te huilen. Onbedaarlijk. Mijn handen hield ik op mijn borst en ik verstopte me echt in zijn armen. 'Neem me mee Jason,' fluisterde ik angstig. 'We moeten ontsnappen!' Ik keek op naar hem. Gelukkig waren we alleen.

Jason legde zijn hoofd tegen dat van haar. 'Ik zal alles doen om je hieruit te krijgen.' Zei hij, maar eist dat het niet zou lukken.

'Denk je dat we contact kunnen houden door via mijn broers te praten?' vroeg ik zachtjes. 'Dan gaan zij ook mee. Jullie drie kunnenv echten...' Ik beet even mijn lippen dicht. 'En jij kent alles op je duimpje. Waar wij nooit komen ook.'

Jason slikte en knikte. 'Het valt te proberen.'

'Elkaar ontmoeten is te gevaarlijk..' Ik keek hem aan en keek toen naar mijn arm waar hij in had geschrven. 'Of... Kun je het niet aan denk je?' vroeg ik hem. 'ALsjeblieft, antwoord oprecht.'

'Ik doe er alles voor om je hier levend uit te krijgen.' Zei hij en kuste haar op haar voorhoofd. 'Het zal wel moeten.'

Ik sloot mijn ogen en bleef tegen hem aan staan. 'Ik ga je niet meer los laten,' fluisterde ik verdrietig en ik sloeg mijn armen om zijn middel heen.

'We zullen wel moeten.' Zei hij, maar wat niet van plan om haar los te laten. 'Ik hou van je.'

'Ik van juo... met heel mijn hart en ik zal altijd van je blijven houden,' fluisterde ik zachtjes en verdrietig.

Jason ging iets achteruit om daarna haar passievol te zoenen.

Ik legde mijn handen in zijn nek neer en zoende hem net zo passievol. Misschien moesten we beide maar sterven om dan verder te kunnen leven.

Jason was niet van plan weg te trekken.

Ik keek hemnui aan en liet kort los. Ik wist niet wat hij ervan vond, maar zei toen toch; 'ik... Wat als we..m beiden sterven?'

Jason keek haar verbaasd aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik zal er alles aan doen om je te beschermen. Je weet niet wat er na de dood komt. Je komt eruit, dat beloof ik je''

'Maar Jaspn... Geloof je echt niet dat we daarna samen zullen zijn?' Vroeg ik twijfelend. 'Dit leven zit alleen maar vol pijn...'

'Ik weet niet wat ik moet geloven.'

Iks loeg min ogen neer en legde mijn wang weer tegen zijn borst aan. 'Ik denk dat het beter is, maar ik zal het nooit doen als jij het niet wilt.'

"We komen hier uit. Dat beloof ik je.' Zei hij en keek om toen hij de deur hoorde. Snel drukte hij zijn lippen op die van haar en genoot van het laatste moment.