Meertje

Ik voelde me zo zwak en kon bijna niet lopen. Een vriendelijke bewaker had gezegd dat ik mocht stoppen met werken, maar stiekem was ik naar het bos gelopen. Ik liet me op de oever neervallen, gng achter een bosje liggen en sloot mijn ogen. Ik voelde me werkelijk waar vreselijk.

Alsof het normaal voor hem was geworden liep hij naar een boom waar hij een geslepen lange stok vandaan haalde. Voor het geval dat. Gevangenen gingen soms jagen, maar vaak was het gewoon ter bescherming. Door heel het bos lagen er speren verstopt. Altijd gingen er een of twee weg, omdat het gewoon niet te houden was. Rustig liep Elliot naar het meertje en begon te zoeken naar vissen en prikte een keer in het water.

Ik hoorde iets en opende mijn ogen. Een eindje verderop stond hij en eerst wilde ik weglopen, maar toen riep ik hem toch zachtjes. 'Elliot!' Ik kwam overeind en voelde aan de wond in mijn buik. Ik was nog steeds rood, maar het brandde niet meer zo en ik was weer bij volle bewustzijn.

Elliot keek geschrokken op en richtte de speer op haar. Er schoot een schok door zijn lichaam heen en hij viel op zijn knieën, maar bleef de speer op haar richten. 'Wat?' Vroeg hij en keek haar moeilijk aan.

'Hee...' fluisterde ik en ik sloeg mijn ogen neer. 'Jij... ook hier...' mompelde ik en ik bleef twijfelend zitten.

Elliot keek haar onderzoekend aan en knikte. 'Ja, waarom ben jij hier?' Vroeg hij en liet de speer wat zakken.

'Ik mocht weg en ging hier stiekem naar toe,' zei ik en ik kroop een beetje in elkaar. Ik was nog steeds doodsbang voor hem en nu had hij ook weer straf gehad, gedeeltelijk door mij.

'Dat is niet heel slim van je. Behalve als je nog meer straf wilt krijgen.' Zei hij en legde de speer op de grond.

; Weet ik,' zei ik en ik keek naar het gras. 'Maar jij dan, wat doe jij hier?'

'Ik zit hier elke week. Ik ben nog nooit gepakt, dus voor mij is het geen probleem.' Zei hij en bleef op zijn knieën zitten.

'Dan word ik vast ook niet gepakt,' zei ik hem en ik keek naar hem opzij. 'Dus...' Ik voelde aan de twee gaatjes onder mijn shirt en slikte. 'Hebben ze je.. erg te ;pakken gehad.'

'Je weet maar nooit.' Elliot schudde zijn hoofd. 'Het doet pijn, maar het kan veel erger. Wat hebben ze jou aangedaan?'

Ik voerlde kort aan mijn wang. 'Dit en.. en twee slangenbeten,' zei ik en ik slikte eventjes. 'En jou...'

Elliot keek naar haar wang en vond het zo dodelijk oneerlijk dat slaven beter werden behandeld dan gevangenen. 'Slangenbeet en dit.' gaat staan en trek zijn shirt uit. Rustig draait hij rondje en trekt dan snel zijn shirt weer aan.

Ik voelde me misselijk worden en wenkte hem. 'Je... moet dat schoonmaken,' zei ik hem en ik voelde in mijn zakje in mijn jurk.

'Waarom? Ik ga toch wel dood, dus het hoeft niet.' Zei hij en ging weer op zijn knieën zitten.

Ik keek hem alleen maar aan en keek toen weg. 'Dan niet,' bromde ik en ik dacht aan mijn broers. 'Ik had Alains straf ook...'

'Jullie straffen zijn veel soepeler. Wij zijn hier om gestraft te worden. Dat doen ze ook maar al te graag.'

'Dit was erg genoeg voor de eerste keer...' mompelde ik en ik keek weer eventjes naar hem.

'Ja, dit was ook mijn eerste en tweede keer. Bij de volgende keer ga ik waarschijnlijk iets verliezen.' Zei hij en keek weer naar het water.

Ik rilde en daht aan de beul. 'Hij widle er bij mij ook iets afhalen... Een ledemaat,' fluisterde ik en ik had geen idee of hij het hoorde.

Élliot knikte. 'Zo werkt het hier, alleen meestal dreigen ze er alleen maar mee.'

Ik knikte langzaam en keek naar mijn handen. 'Maar... Hij heeft het niet gedaan...' Ik slikte en keek naar hem op. Was hij maar een lieve jongen of één van mijn broers. Ik was weer in een onbedaarlijke huilstemming en wilde tegen iemand aan kruipen en mijn tranen laten vloeien totdat ze allemaal opwaren, totdat ik leeg was en de wereld met een glimlach aan zou kunnen.

'Ik ken wel wat mensen die wat vinger kwijt zijn, maar verder ook niks. Je moet kunnen blijven werken.' Zei hij en zag een vis voorbij komen waar hij meteen de speer in zette.