Meertje

Elliot keek haar niet aan en zei rustig. 'Ja, je bent aardig.' Rustig ging hij met zijn speer door het water en dacht na hoe hij zich hieruit kon praten.

Ik bleef twijfelend zitten en at het laatste stukje vis op. 'Maar waarom... Ja ik ben mezelf, maar je wilde me vermoorden en je nam het gevecht opje...'

'Ik heb je al verteld dat ik twee kanten ken. Mijn ik vermoord je kant en mijn normale ik. En je zei dat het mijn schuld is en je broer was ontschuldig.' Elliot prikte met zijn speer erin en miste.

'Dat zei ik ja..' zei ik bevestigend maar twijfelend. 'Maar het is ook mijn schuld... Dat heb ik ook gezegd.'

'Ja, dat was het ook. Maar het begon met mij en jij en je broers hadden hun straf al gehad. Ik had daar alleen maar gezeten. En natuurlijk offerde ik me ook op voor mijn vrienden.'

'Je bent wel een goede jongen...' zei ik langzaam en zachtjes en ik begon weer te blozen.

'Af en toe.' Voegde hij eraan toe en keek snel weer weg om zijn rode wangen te verbergen. 'Nog zin in vis?'

'Je wordt panisch als ik een vuurtje maak, dus nee,' zei ik en ik kreeg weer een lach op mijn gezicht.

'Ik wordt niet panisch. Ik doe alleen panisch.' Zei hij en legde de speer op de grond en deed het mes terug in zijn zak.

Ik schoot in de lach en legde mijn handen op de wondjes die op en neer schudde door het lachen. Dat ik ooit nog met hem zou kunnen lachen.

'Was dat zo grappig?' Vroeg hij verbaasd en en keek haar onderzoekend aan. 'Je bent echt gestoord.'

'Je hebt mijn hersencellen denk ik gedood,' zei ik nog half nahikkend en toen ademde ik diep uit. 'Ik vond het wel grappig ja...'

'Nee, van te voren waren ze denk ik ook al zo goed als overleden.' Zei hij en wreef plagend door haar haren.

Voordat ik het doorhad, had ik hem bij de benen gepakt en trko ik hem nar beneden om hem vervolgens zonder nadenken te kietelen.

Elliot lachte helaas niet. Hij kreunde van de pijn en kneep zijn ogen dicht. 'Rennen.' Zei hij snel en deed zijn armen om zijn buik. 'Nu.'

Ik keek hem geschrokken aan en ondanks dat hij tijdens zijn uitbarsting me bijna had vermoord, bleef ik zitten en pakte ik zijnhanden. 'Sorry... Heb ik je erg pijn gedaan? Je weet dat ik het zo niet bedoelde! Ik begon je juist aardig te vinden! Ik wil het leuk met je. Ik.. wij... ik dacht dat we nu vrienden waren!' Hopelijk kalmeerde het hem, maar het was ook allemaal waar.

Jason slikte moeilijk en zei. 'Pak het mes, snel.' Hij kon zoiets niet tegengaan. Eenmaal gewekt, dan gaat het niet weg. 'Alsjeblieft.' Smeekte hij haar en kreeg traanogen.

Ik pakte het mes en probeerde mijn laatste reddingsmiddel. Vrijwillig drukte ik mijn lippen op de zijne. Sneller rennen dan hem ging niet, normaal niet maar zekerniet met dde beet in mijn linkerbovenbeen. Toch hield ik het mes goed in mijn handen geklemd.

Elliot keek haar geschrokken aan en alles stond gewoon opeens stil. Rustig sloot hij zijn ogen weer en lag hij relaxed, afgesloten van alle pijn op de grond.

Ik kwam overeind en keek hem even in de ogen en zag de vreemde rust in zijn ogen liggen. 'Ik moet nu gaan...' Zei ik en ik krabbelde op. Ik had iets vreemds gevoeld en moest nadenken voor ik hem weer sprak.

Elliot keek haar even aan en zei toen. 'Het mes.' Hij keek er even naar. 'gooi het maar in het water als je me niet vertrouwd, dan duik ik hem wel op. Dan heb je genoeg tijd om weg te komen.'

'Nee, ik vertrouw je,' zei ik zachtjes en ik legde het mes neer en rende toen weg.

Elliot keek haar na en ging toen met zijn vingertoppen over zijn lippen. Nee, dit kon niet. Het was vast weer zo'n droom die hij af en toe kreeg als de andere het over had genomen, maar of niet?

Opnieuw met Elliot meeten? Begin maar ergens, ik reageer dan ook. Er is btw hier ewenvriendin voor een aantal dagen