Meertje

Ik keek naar mijn handen en zei toen: 'weet je dat je zonder grote teen helemaal opnieuw moet leren lopen? Die zpuden ze er vast nooit afhalen..m' ik keek naar de vis aan de speer en rilde kort.

'Ik wist het niet en de beulen hier zijn nou niet echt zo slim.' Zei hij en keek naar de vis. Uit zijn zak haalde hij een ijzere staaf die ongeveer een mes was en haalde de vis van de speer.

Ik keek twijfelend naar Elliot en toen hongerig naar de vis. Het eten leek met de dag minder te worden hier en het smaakte ook nog eens allemaal naar karton.

Elliot sneed de vis open en haalde rustig de graten eruit. 'Jij wat?'' Ja het was rauwe vis, maar het maakte hem niet uit. Hij keek haar even aan en stopte een stukje van zijn deel in zijn mond. Smaak was verschrikkelijk, maar het was voedzaam.

Zo wordt je nog zieker El,' zei ik en ik pakte twee takjes en begon deze tegen elkaar te wrijven. 'En ik zou heel graag wel willen,' zei ik hem. De takjes ontvlamden veel eerder dan gedacht en trots keek ik naar hem op. Houd hem er even boven.'

'Ben je gek geworden.' Hij kroop achteruit en keek schokkerig om zich heen. 'de bewakers....rook.'

Ik kreeg een lach op mijn gezicht en pakte snel de vis die ik boven het vuur hield. 'Ik dacht altijd dat jij alles durfde,' zei ik hem en ik keek plagend naar hem op. 'Ik gooi die takken zo in het water.'

'Nee, je vermoord ons dadelijk nog. Als ze ons hier vinden zijn we dood.' Hij kroop snel verder en keek nog steeds goed rond. 'Maak het uit, nu.'

Een raar gevoel van wraak kwam in me op en ik keek hem alleen maar aan terwijl ik de vis gaarde. 'Ben je bang voor de dood dan?' Vroeg ik hem met geringe emotie.

'Nee, ik...' Hij was zeker niet bang voor de dood, maar hij was bang voor haar dood. Voor de dood van een vriend. 'Ik will niet dood door het toedoen van jou stomiteiten.'

'Een beetje angst heb je wel verdiend,' zei ik hem nu, maar ik schopte snel de takken in het water. Niet omdat ik hem niet boos wilde, maar simpelweg omdat de vis klaar was.

Elliot keek even naar het water en keek toen snel weer om zich heen. 'Je bent gestoord. Wil je soms dood?'

Zonder iets te zeggen bleef ik hen aankijken. Ik was er niet uit. Mijn broers waren geweldig en het ene moment deed Jason aardig, maar dan zag ik net zo snel het lichtpuntje weer verdwijnen. Het zou rustig zijn om dood te zijn, maar ook makkelijk. Bovendien zou ik alsnog vier mensen pijn doen. Mijn ouders en mijn broers.

Elliot keek haar nog steeds vragend aan en schudde zijn hoofd. 'Je wilt toch niet dood?' Hij kroop weer naar haar toe en keek haar recht in haar ogen aan. 'Je wilt echt niet dood.' Zei hij overtuigend en wist dat hij dat zelf ook altijd zei, maar zij mocht gewoon niet dood. 'Je mag niet dood.'

Ik hoorde en verstond zijn woorden maar al te goed. 'Mag niet?' Vroeg ik en ik begon van de gare vis te plukken en stukjes in mijn mond te stoppen. Ik sloeg mijn ogen weer neer. Ik zou niet zomaar opgeven, maar wilde weten wat hij bedoelde.

Elliot keek even weg, net alsof hij weer om zich heen keek en zei toen. 'Ja, je kunt niemand achterlaten hier. Denk aan je vrienden en familie. De mensen die om je geven.'

'Welke vrienden Elliot?' vroeg ik hem en ik keek hem heel kort aan. 'Familie ja, vrienden nee.' Ik luiet een grote zucht horen en hield de vis hem voor.m

'Er zijn vast wel mensen die je vrienden zijn.' Zei hij en schudde zijn hoofd. 'Eet jij hem maar op. Ik heb hem liever rauw.'

Verbaasd keek ik op, maar dat ging over de vis. 'maar de vis is voor ons... Rauw is toch helemaal niet goed...' Ik keek hem aan en dacht toen aan vrienden. 'Nee, ik heb geen vrienden..' zei ik en ik viel weer stil. Kamergenoten, meer niet.

'Nee, ik hoef niet. Eet jij hem maar op. Zal je goed doen.' Elliot keek haar verbaasd aan en lachte toen zacht. 'Ben eens niet zo onzeker.'

Ik zag de grap niet en plukte verder van mijn vis en stopte de kleine stukjes in mijn mond. 'Wat is er grappig...?' vroeg ik uiteindelijk en mijn stem brak.

'Je bent zo onzeker, dat is gewoon grappig. De meeste hier doen alsof ze sterk zijn en tegen de druk kunnen, maar jij bent gewoon...anders.' Elliot pakte de speer weer en ging weer langs het water zitten. 'Niet slecht ofzo.'

Ik keek naar hem en haalde diep adem tegen de emoties voordat ik antwoord gaf. 'Ik lieg gewoon niet...' zei ik en ik at verder van de vis. 'Maar.. vind je me echt een goed persoon?'

'Ja, ik snap het niet als mensen dat niet van je vinden. Je bent gewoon jezelf.'

Ik begon te blozen en keek naar hem. 'Waarom zeg je dit Elliot... Vind jij me aardig?' Dat snapte ik niet.