Ziekenzaal

Stouterd dat je bent Inge!
-

Het was mijn eerste dag en er waren geen erge dingen gebeurd nog. Het liep allemaal goed en het bemoedigde me zeer. Het werk vond ik leuk en ik had het gevoel dat ik echt een verschil kon maken! Mijn haren zaten vastgebonden in een grote knot door het vele haar en ik had zo'n ding op mijn hoofd. Ik legde net een natte doek op het hoofd van iemand met koorts en hoorde de deur opengaan. Ik keek om en schrok me werkelijkwaar een hoedje. 'Elliot,' riep ik geschrokken. Zijn vrienden waren vage vlekken en ik pakte hem ook vast en knikte naar het bed. 'Leg hem erin!' Ik voelde meteen zijn pols, maar die was er nog. 'Wat is er gebeurd?!' Ik wist het antwoord al, hij had verloren van Justin. Ik wist echt even niet wat te doen. De dokter was er niet, die was net weggegaan om even bij iemand te kijken en we hadden maar één dokter. Hij had allemaal messteken en ik kon niets anders bedenken dan ze zelf maar naaien terwijl ik dat helemaal nog niet had geoefend of wat. Ik dacht diep na. Ik moest het ontsmetten, hem verdoven... Nee, dat eerst, eerst verdoven, dan ontsmetten, dan kijken wat genaaid moest worden. Checken op botbreuken.. Het was allemaal zo veel en ik begon snel spullen te verzamelen.

Elliot was bewusteloos.

Zijn vrienden keken beetje verbaasd toe en zeiden. 'Hij moest vechten en won, maar door zijn woede vermoordde hij zijn tegenstander en zijn vrienden pakte hem terug. Ze waren met veel meer.'

Inge, kom op chat op Petram!
Mai is er

-

Ik keek naar de vrienden en drukte ze weg, maar toen drongen hun woorden door. 'Nee...' mompelde ik zachtjes en ik zette de spullen op zijn nachtkastje neer. Ik wreef een plekje achter mijn oor en keek toen verwoed naar al zijn wonden. 'Dat hij nog leeft dan...' Ik voelde me zo schuldig. Natuurlijk, ik had kunnen weten dat hij zou winnen als hij zijn tweede ik zou vinden, maar hem vermoorden... Dat was waarom ik niet van hem kon houden. Hijw as te wispelturig, hij maakte me toch bang door zijn moorden. Ik trok hem zijn shirt uit en schatte de wonden in.

Elliot kwam rustig bij en kreunde zacht.

Zijn vrienden gingen op een afstandje staan om haar niet in de weg te lopen.

'Elliot,' zei ik en ik keek naar hem op en beet op mijn lip. 'Sorry.. Ik wist niet of ze mijn naam hadden genoemd, maar het was wel mijn shculd en dat mocht hij weten ook al was ik bang voor hem. 'Ik ga je verdoven ja?' zei ik en ik pakte al een spuit met een lange naald. Er zat dik spul in dat snel werkte.

Elliot wist toch niet wat er ging gebeuren, want hij had zijn ogen niet open. 'wha....'

Ik prikte de spuit zachtjes in zijn hand en wachtte eventjes terwil ik naar zijn vrienden keek. 'Misschien moeten jullie maar teruggaan,' zei ik ze. 'Ik zal wel kijken of ik kan komen om jullie te vertellen hoe hij het doet.'

Zijn vrienden knikte en liepen rustig weg.

Elliot voelde zich rustiger worden.

Het duurde lang voordat ik al zijn wonden had gehad. Steeds vond ik weer een nieuwe en mijn schuldgevoel liep alleen maar op en op. Het zweet stond me op het voorhoofd toen ik eindelijk klaar was en ik voelde kort zijn hartslag. Hij zou zo bijkomen.

Elliot kwam weer bij en tilde moeilijk zijn hand op en wreef door zijn gezicht, wat nou niet een al te best idee was, maar ja. Hij opende door de pijn zijn ogen en snapte niet waar hij was. 'Wat....' zei hij, maar maakte zijn zin niet af. Zijn stem was schor en trilde een beetje, maar het was verstaanbaar.

Ik was even iemand wat water gaan brengen en nam zelf ook wat. Desondanks keek ik steeds naar Elliot hoe het met hem ging. Zodra zijn ogen openden, liep ik naar zijn bed toe. 'He...' Mompelde ik moeilijk. 'Je ligt in de ziekenzaal.'

Elliot keek naar haar en en fronste zijn wenkbrauwen. 'Waarom?' Vroeg hij haar en voelde aan zijn buik. 'Wat is er gebeurd?'

Het schuldgevoel bereikte een hoogtepunt en ik bleef even stil staan. 'het spijt me Elliot,' fluisterde ik en toen liep ik snel weg. Ik pakte de kan met water en liep hiermee door de hele ziekenzaal om iedereen drinken te geven en Elliot het niet te hoeven vertellen.

Elliot keek haar na en deed zijn ogen weer dicht. Waarom wou ze het hem niet vertellen. Wat speet haar nou weer. Het is nooit haar schuld. Tenminste bijna nooit dan. Elliot viel weer half in slaap.

Toen ik weer terug kwam, sliep hij volgens mij alweer en ik streek zachtjes door zijn haren heen. Hij was een vriend, misschien wel beter voor mij dan Jason. Jason had me dit geflikt eigenlijk.

Elliot kwam terrecht in een mooie droom waarin geen mijn invoor kwam. Waarin hij geen idiote tweede persoonlijkheid had. Waar hij samen met haar was. Ze praatte, maar hij kon niet volgen wat er gezecht werd. De omgeving was zo mooi. Met een meertje, weilanden en bossen op de achtergrond. Opeens voelde hij meer woede in zich dat dat hij ooit had gehad. Het gras vatte vlam, de bomen verdorde en de wereld splijtte open op de plek van het riviertje. Beelden van het gevecht/wraak/moord van Justin schoten voorbij, maar ook de beelden van zijn andere moord. Hij schrok wakker en keek schokkerig om zich heen. Helemaal buiten adem en helemaal bezweet door schrik en stres.

Ik drukte hem meteen weer op zijn rug en keek hem waarschuwend aan. 'Blijven liggen hoor,' zei ik hem en ik depte met een vochtige handdoek zijn zweet weg. De handdoek liet ik vervolgens ter verkoeling liggen. Als hij maar geen koorts zou krijgen van de wonden. 'Rustig...' Zei ik hem en ik hoopte dat hij het zich weer zou herinneren. Dat ik het niet hoefde te vertellen.

Elliot keek haar even onderzoekend aan en werd een beetje rustig. Hij bleef rustig liggen en zei gebroken. 'Ik deed het weer.' Een traan rolde over zijn wang en snel deed hij zijn ogen weer dicht.

'Wat deed je weer?' vroeg ik en ik streek heel zachtjes over zijn wang heen. 'Wat deed je dan Elliot?' Ik wist niet of ik het antwoord wel wilde weten, maar ik moest.

Elliot opende zijn ogen, maar keek haar niet aan. 'Ik heb hem zijn leven ontnomen.' Zei hij en draaide zijn hoofd weg. 'Waarom leef ik nog?' Vroeg hij en keek haar met betraande ogen aan. 'Waarom redden ze me steeds?'

Ik keek hem met spijt en emotie in mijn ogen aan. Ik was eventjes stil en vocht tegen de tranen. 'Ik heb al je wonden geheeld Elliot...' fluisterde ik zachtjes. 'Het is allemaal mijn schuld dat hij dood is, dat jij er zo uit ziet... Sorry!'

Elliot schudde zijn hoofd. 'Als jij zegt dat het jou schuld is, dan is het nooit jou schuld.' Hij draaide zijn hoofd weer weg en probeerde rustig te worden. 'Vermoord me.'

Ik schudde snel mijn hoofd en boog over hem heen. 'Elliot...' Ik keek hem smekend aan en begon te snikken. 'Niet zeggen.. Je mag niet dood het komt... Justin wilde gister dat ik iets deed voor hem zodat ik zuster zou worden. Ik weet niet wat hij van plan was toen hij me achterover duwde, maar Jason haalde me weg. Toen... toen heb ik vertelt dat jij Jason had aangevallen, maar ik had nooit gedacht dat Justin met je zou willen vechten! Sorry!' Ik verborg mijn gezicht en probeerde stil te huilen.

Elliot keek haar niet aan en schudde zijn hoofd. 'Het was niet jou schuld.' Zei hij en draaide heel rustig zijn hoofd naar haar en legde zijn hand op haar wang. 'Je moet niet zo streng zijn voor jezelf.' Hij liet het "vermoord me" even achter zich. Hij zou het zelf wel doen.