Ziekenzaal

'Maar Elliot zonder mij hadden ze je nooit uitgedaagd!' riep ik nu zachtjes en ik schrok van mijn eigen schorre, luide en hoge stem. 'Het spijt me...!' Ik ging snel zitten en sloeg mijn habnden voor mijn gezicht.

Elliot kwam moeilijk overeind en verbeet de pijn. Hij pakte haar handen en zei. 'Jason nam toch wel wraak, nu heeft hij die al. Anders was ik al dood geweest. Je hebt me juist gered.' Zei hij en kuste haar hand. 'Ik neem je helemaal niks kwalijk.' Hij probeerde zo normaal mogelijk te klinken, maar dat ging nogal moeilijk omdat al zijn spieren tegenwerkte.

'Ga liggen,' zei ik geschrokken en ik drukte hem zachtjes weer naar achter. Ik wreef mijn tranen weg en haalde diep adem. 'Elliot.. Ik moet nu verder met de rest... Ik kom steeds bij je langs,' mompelde ik en ik wreef mijn laatste tranen weg. 'Maar het is wel mijn schuld... Ik ben ergens wel blij dat je niet tegen Jason hoefde, maar toch...' Ik stopte hem in en legde de handdoek weer op zijn hoofd.

'Het is nooit jou schuld.' Zei hij en stribbelde niet tegen. Elliot wist niet wat hij wou. Hij wou bij haar zijn, maar hij wou ook weg van alles hier. Weg van de aarde. Zijn hoofd was gewon te warrig om alles op een rijtje te zetten. Maar een ding was zeker. Slapen ging hij niet.

'Dat zeg je alleen maar... alleen maar omdat je me leuk vindt,' mompelde ik zachtjes en toen verliet ik zijn bed om rond te lopen en patiënten te helpen die wat nodig hadden. Er lagen echt veel mensen hier, allemaal met super verschillende wonden.

Elliot wou nog reageren, maar ze was al weg. Hij deed zijn ogen dicht, maar vocht eigenlijk tegen zijn slaap. hij wou al die herinneringen niet boven brengen. Toch viel hij in slaap, maar dromen deed hij niet.

Ik liep langs ieder bed en ging toen de handdoeken op mijn karretje opnieuw nat maken en haalde nieuw water. Ik zag dat de dokter terug was en vroeg hem te kijken naar Elliot. 'U was er niet en ik hoopd at ik het goed heb gedaan,' zei ik hem. Samen liepen we naar het bed en ik keek naar Elliot. Hij sliep volgens mij en ik schudde hem zachtjes wakker. 'De dokter gaat even naar je kijken,' zeio ik hem.

Elliot werd rustig wakker en knikte niet wetend wat ze eigenlijk had gezegd. Hij was verbaasd over de dromeloze rust. Hij dacht dat het door de aanwezigheid van haar kwam. Dat maakte hem rustig.

De dokter bekeek grondig alle wonden die ik hem liet zien en keek me toen verrast aan. 'Je hebt het echt heel goed gedaan Dubios,' zei hij en ik glimlachte trots. 'Echt, en dat voor je eerste dag.' Hij keek even over de zaal waar iedereen rustig lag te slapen of gewoon voor zich uit lag te staren toen toen weer naar de wonden. 'Ik kan hier niets aan verbeteren.'

Elliot glimlachte zwak naar Amèlie. Hij was trots op haar, maar nog steeds zat hij met de gemengde gedachten dat hij eigenlijk dood wou. Rustig draaide hij zijn hoofd weg en hoestte moeilijk. Nog wat achtergebleven slijm van dat gehuil.

De dokter hielp hem en ik bleef er maar bij staan. Ik kon nog veel van de dokter leren, maar ik was ook heel erg trots. Had Elliot maar geen tweede persoonlijkheid, dan was hij de beste jongen die je kon krijgen.

Elliot keek naar haar en sloot toen zijn ogen weer even. Waarom gebeurde alle slechte dingen dan ook bij hem, waarom niet bij een ander? Hij liet de dokter gewoon zijn gang gaan, maar de enige reden dat hij hier vrijwillig lag was omdat hij niet kon staan, maar vooral omdat hij nu bij haar was.

De dokter stond op en kniket naar me. 'Ik ben weer weg, zorg goed voor ze, maar dat doe je al.' Ik knikte glimlachend en dankbaar en ging toen weer naar ijn karretje toe.

elliot keek naar het plafond.



skippen tot een ander moment. Uhm....Jason komt of Elliot en Amèlie praten open tegen elkaar want ze is afgewerkt.

Jason komt hier langs bedoel je?

ja

Na het werk en dan slaapt Elliot en praten Jason en Amèlie eerst of praat hij eerst met Elliot?
Nouja, kijk wat je doet. Jij mag beginnen

Elliot sliep weer.

Jason liep over de gangen in een te best humeur. Zijn "baas" dood en zijn vijand dodelijk gewond. Beter kon zijn leven momenteel niet zijn. Hij kwam voorbij de ziekenzaal en kon het niet laten om naar Elliot te gaan. Hij liep naar binnen en keek wat rond. Toen hij Elliot zag moest hij zijn lach inhouden en stond hij breed grijzend langs zijn bed.

Ik kwam weer binnen met mijn karretje en zag Jason staan. GEschrokken rende ik naar het bed van Elliot toe en ging ik hier beschermendv oor staan. 'Verlaat de zaal alsjeblieft,' mompelde ik en ik keek hem recht in de ogen. 'Je hebt hem wel genoeg aangedaan vind je ook niet?'

Jason keek haar verbaasd aan en zuchtte. 'Ik heb hem helemaal niks aangedaan. Dit deed hij zelf. Als hij gewoon was gestopt bij het teken, dan hadden we zijn straf vermindert. Nu blijft hij hier alsnog tot de dood.' Zei hij en keek langs haar af naar Elliot. 'Maar je ziet wat voor keuze hij maakte.'

'je wist wat zijn reactie zou zijn Jason. Je kent zijnt weede kant toch wel,' zei ik en ik keek ook eventjes om naar Elliot. 'Hij gaat bovendien niet dood. Ik heb al zijn wonden verzorgd, de dokter was er niet en hij zei later dat ik het goed heb gedaan. Hij overleeft het met veel slaap.' Ik keek hem vol emotie aan en haalde toen wanhopig mijn hand door mijn haren. 'hoe kun je me dit aandoen...?'

'Ja, maar dan nog. Ik hoopte dat hij zich wel in kon houden voor strafvermindering. Blijkbaar is het gewoon een zwak jochie.' Zei hij en keek haar verbaasd aan. 'Ik heb je nog geen haar gekrenkt, dus wat heb ik je aangedaan?' Zei hij en ging op een stoel zitten.

'Elliot is een vriend van me Jason! Dat weet je en als je een vriend pijn doet, doe je mij pijn...' Ik keek naar zijn egzicht en toen naar dat van Elliot. Zou hij dat echt gedacht hebben? Twijfelend bleef ik staan bij hem en ik voelde de twijfel en vooral hun zo naast elkaar. Ze waren allebei helemaal niet perfect, maar toch waren ze beide dierbaar. 'Praat alsjeblieft niet zo over hem...' zei ik nu zacht op een smekende toon.

'Ja, maar geen goede vriend. Dat joch verkrachtte je bijna. Hij wil vanalles met je doen, maar je ziet het gewoon niet. Ik bescherm je voor hem. Maar blijkbaar zie je dat niet.' Zei hij en keek haar serieus aan. 'Maar best als jij de slet wilt uithangen en het leuk vind om verkracht te worden, dan ga vooral je gang.' Zei hij en lachte om haar reactie. 'Ik vertel alleen de waarheid.'

Zijn woorden deden me pijn en ik voelde de steken in mijn maag. Het maakte me misselijk en ik besloot geen van beide meer lief te hebben. Het kon gewoon niet. Elliot deed ik alleen maar pijn en Jason deed mij pijn terwijl ik hem eerlijk mijn gevoelens had verteld en ik had echt gedacht dat hij toen mij ook leuk had gevonden. Hij had het voor me opgenomen! 'Hij wilde me verkrachten voor we vrienden werden,' zei ik nog en toen liep ik bij hun weg. Mijn uren zaten erop en ik wilde alleen zijn. Ik wilde geen pijn meer hebben.