Ziekenzaal

Elliot draaide zich verbaasd om en keek hem vragend aan. 'Wat moet je hier? Kom je je liefje weer misbruiken.'

Jason keek hem verbaasd aan en lachte. 'Ja, alsof jij dat niet deed. Maar ik hou van haar en jij deed dat niet meneertje.'

Ik was stil en wreef ondertussen steeds onder mijn ogen. 'Jason...'fluisterde ik nu zachtjes. 'Mijn broers... ze... zijn erachter.' Mijn stem sloeg over en ik keek hem niet aan.

Jason keek haar verbaasd aan. 'Wat bedoel je met erachter komen? Dat maakt toch niet uit? Zolang de bewakers het maar niet weten.'

Elliot keek van de een naar de ander en ging weer liggen.

'Ik mag je niet zien,'fluisterde ik gebroken. 'Anders latenze me vallen zeggen ze... En ze zeiden dat mijn oudfers... En...' Ik haalde diep adem en wreef weer in mijn ogen.

'Wat?' Jason keek haar verbaasd aan en schudde zijn hoofd. 'Dat kunnen ze niet maken.' Zei hij en liep naar haar toe. 'Zeg ze dat ze het verkeerd hebben.' Jason dacht na over andere oplossingen en vroeg toen. 'hoe weten ze het eigenlijk.'

Russen mijn wimpers door keek ik naar hem op. 'Dat weet ik niet, maar ze zullen vast niet luisteren. Ik kon geeneens een weerwoord geven en normaal luisteren ze altijd naar me. Hij was zo dichtbij, ik kon zijn warmte voelen en ik wilde zo graag dichterbij hem zijn. In zijn armen kruipen.

'Ik zal de dader hiervan vinden.' Zei Jason en kuste haar een keer op haar wang. 'alles komt goed, daar ga ik voor zorgen.'

Elliot voelde een rilling over zijn rug lopen en keek naar de andere kant. Dit ging niet perfect.

'Maar wat lost de dader vinden op?' Vroeg ik. Voordat ik doorhad wat ik deed, stond ik al tegen zijn brede borst aan en kneep ik mijn ogen dicht. 'Ik wil bij jou zijn. Dat moeten we voor elkaar krijgen!' Ik vergat waar we waren en dat Elliot mee keek. Het voelde goed bij Jason.

Jason ging met zijn hand over haar haren en haalde zijn schouders op. 'Ik wil gewoon weten wie de verrader is. Waarom diegene ons dit aandoet en misschien nog een pakkend gesprek.' ofwel hij zal sterven.

Elliot keek ze aan en zuchtte. 'Afstand, we willen niet dat Am haar broers boos worden.'

Uik keek kort om naar Elliot en toen naar Jason terwijl ik een klein stapje naar achter deed. 'Geen straffen... Ze moeten zien hoe goed je bent Jason,' fluisterde ik.

'Am het is een verrader.' Hij keek haar even smekend aan en zuchtte toen. 'Best ik doe diegene niks. Ik waarschuw hem alleen maar dat dit nooit meer moet gebeuren.' Zei hij en keek naar Elliot. 'Bemoei je met je eigen zaken.'

Elliot keek hem even geirriteerd aan en ging toen weer liggen.

'Dankjewel,' fluisterde ik en ik keek even om naar Elliot en streek toen weer langs mijn ogen. 'Jason.. Ik denk dat je nu beter kunt gaan...' fluisterde ik. 'Het is... logisch dat je me hier 's nachts komt opzoeken want dat is makkelijk.' Ik sloeg mijn ogen neer.

Jason knikte. 'Zie ik je morgen nog wel. Zal dan uitzieken wie het hun verteld heeft.' wie wisten het eigenlijk? De bewakers maar wie nog meer?

'Ik hoop het,' zei ik Jason en ik sloeg mijn ogen neer. 'Pas op voor mijn broers of doe juist extra aardig. Dan vertrouwen ze je misschien...' Ik beet op mijn lip.

'Zal ik doen.' Zei hij en verliet de ziekenzaal.


'Hij speelt een spel met je.' Zei Elliot half zingend.

'Elliot ik weet je zwakke plekken...' bromde ik terwijl ik Jason na keek. 'Houd alsjeblieft op of ik prik je ergens perongeluk expres.' Ik zakte bij hem op het bed neer en wreef langs mijn ogen.

'Kom op, ik ben door een groep bewakers aangevallen. Denk je echt dat zo'n prikje me iets doet?' Vroeg hij en ging rechtop zitten. 'Maar ik meen het. Je moet echt uitkijken. Je broers hebben niet snel ongelijk.'

ik keek hem met een zucht aan en ging tegen zijn kussen aan zitten en staarde nu naar het deken. 'Niet vaak en snel, maar dit keer wel Elliot... En ik weet dat je hem niet mag, maar hij maakt me echt gelukkig.' Ik keek naar hem op zij. 'Jij.. zei je nu dat je iets voor me... Voelde...?'

'Ik blijf erbij dat ik hem niet vertrouw. Gewoon zijn gedrag enzo.' Elliot keek even naar haar en knikte toen licht. 'Misschien.' zei hij en werd een beetje rood. 'Maar dat heeft er niks mee te maken. Je broers hebben gelijk.'

Ik keek naar zijn gezicht en kroop toen samen. 'Dat heeft wel ergens mee te maken,' mompelde ik schor. 'Nu doe ik je pijn door met jason te hebben...' Ik keek hem heel kort aan en staarde toen langs hem. 'En ik vind jou ook wel leuk... Maar niet zo leuk als Jason. Het spijt me echt heel erg.'

'Nee het spijt je niet. Je hoeft er ook geen spijt van te hebben. Het is niet moeilijk om te zien dat Jason in zoveel opzichten beter is. Hij heeft geld en macht en ik heb alleen wonden en het verdoemde lot van dood gaan.' Zei hij en keek van haar weg. 'Het enige waar je spijt van moet hebben is dat als je kiest, dat je altijd verkeerd kiest, want geen van ons beide is diegene die jou verdient.'

Ik kroop nog verder in elkaar en keek opzij naar zijn gezicht. 'Dat mag je niet zeggen. Je bent een hele goede partij en je moet alleen je tweede kant, je slechte kant binnen zien te houden.' Ik wreef langs mjin ogen voor de laatste keer en sloot toen mijn ogen en haalde diep adem om rustig te blijven. 'Je mag niet dood gaan... Daar zorg ik wel voor.'

'Weetje, misschien is dit wel mijn tweede kant en ben ik echt een moordend persoon. Ooit daarover nagedacht. Het maakt niet uit. Morgen moet ik al weer werken en sterven zal ik. Iedereen zal sterven hier en je kunt er helemaal niks aan doen Amèlie. Niet iedereen valt te redden en jij kunt niemand redden zolang je jezelf niet kunt redden voor een verschrikkelijk lot.' Zei hij en stond op. 'En dat weet je maar al te goed.' Hij liep naar een tafeltje en pakte zo'n mes/scarpel ding. 'Dus waarom niet nu meteen een einde aanmaken voordat Jason het bij mij doet.'

Ik keek niet op bij zijn woorden. 'Nee... Je bent een goed persoon. Dat ben jezelf.' geschrokken keek ik nu op en ik sprong van het bed af. 'Waag het...' fluisterde ik angstig. 'Ik reanimeer je net zolang totdat je bij bent en... en dan... dan doe ik mezelf iets aan hoor!' Ik wist niet goed wat ik moest doen, maar misschien was het waar. Misschien kon ik wel echt niet leven zonder Elliot als vriend. Jason mocht ik nu ook al niet zien.

'Dat doe je niet, daar zorgen je broers en Jason wel voor. Maar Jason zal me toch wel vermoorden als hij erachter komt dat ik het je broers vertelt heb.' Elliot zette het mesje tegen zijn keel aan en keek haar serieus aan. 'Het spijt me.' Hij ging met het mesje langs zijn keel zodat er een kleine snee kwam en ging zo heel rustig door, want snel deed hem teveel pijn.