Ziekenzaal

Ik was vreselijk moe en mijn gezicht stond depressief. GElukkig was nachtdienst altijd alleen en met lome passen liep ik rond. Bij Elliots bed aan gekomen, zag ik meteen dat hij wakker was. Ik draaide mijn rug naar hem toe en voelde hoe de tranen weer opwelden in mijn ogen. Hij was boos geworden en ik zou willen dat hij me kon troosten, maar hij wilde vast niet meer.

Elliot keek even naar haar zuchtte. 'Ik heb gehoord over je broers.' Zei hij en keek naar de grond. Hopelijk had hij het goed en waren ze al langs geweest.

Ik knikte langzaam en draaide me toen naar hem om. 'Hoe kunnen ze...' fluisterde ik met gebroken stem. Ik sloeg mijn armen rond mijn middel en haalde diep adem tegen tranen.

'Wat is er gebeurd? Ik heb alleen gehoord dat je een soort van gesprek met ze had gehad.'

Ik keek kort naar hem om en liep toen naar zijn bed toe. 'Mag ik?' vroeg ik en ik wees op het bed. Ik wilde graag bij hem zijn. Ik wilde niet dat hij boos op me zou zijn om wat ik voelde voor Jason. Wat mijn broers hadden gedaan was al erg genoeg.

'natuurlijk.' zei hij en trok zijn benen op. 'wat is er aan de hand.'

Ik ging bij hem op het bed zitten, keek hem even aan en kroop toen dicht tegen hem aan en begon meteen te huilen. 'Elliot, ze hebben me verboden bij Jason te zijn! Dat mogen ze toch niet doen Elliot?' Ik hield zijn shirt vast en vergat al zijn verwondingen.

Elliot moest een glimlach onderdrukken en wreef over haar rug. 'Ze willen het beste voor je.' zei hij en legde zijn hoofd tegen die van haar.

Ik wist even geenw oroden meer uit te brengen en liet mijn tranen de vrije loop gaan terwijl ik me verder in zijn armen probeerde te wurmen. 'Elliot, maar dit is niet het beste! Ik houd van Jason en hij geeft me zo'n goed gevoel! Ze pakken mijn geluk af!'

'Hij koos ervoor om mensen te martelen. Het is logisch dat ze hem niet vertrouwen. Now na al zijn daden.'

Heel kort keek ik op naar Elliot, maar ikv erstopte snel mijn gezicht weer in zijn shirt. 'maar Elliot... Hij koos voor mij. Iedereen verdient toch de kans om te veranderen?' Ik wreef langs mijn neus die begon te lopen door mijn tranen en keek niet meer naar hem. Ik voelde me zo lelijk.

'nee hij koos een bezigheid.' Zei Elliot en Wreef over haar rug. 'het is een bewaker die iets te doen wil hebben. Nu ik hier lig zoekt hij een andere manier om tijd te doden.'

'Dat is neit waar Elliot!' piepte ik en ik keek alleen met mijn ogen naar hem op. Ik kneep hard in zijn shirt, zonder zin vel er tussen te krijgen natuurlijk en begon alleen maar harder te huilen. 'Hij weet het nog niet eens trouwens! Je hebt het niet gezien, hij houdt van me hoor Elliot!'

'Ik zag het en nee hij speelt met je. Dit is gewoon een grote leugen.' zei Elliot en wreef nog steeds over haar rug. Nu werd ze nou niet echt getroost, maar dat was ook niet de bedoeling. 'Je broers zijn slim genoeg voor dit.'

'Je liegt... Zij liegen,' snikte ik. Toch bleef ik me maar tegen hem aandrukken voor troost. Ik wilde een vriend van hem blijven, ondanks wat hij zei. Hij was gewoon nog geschokt, dat was het vast. Als hij zag hoeveel verdriet ik had en hoe Jason me zou missen...

'Nee jij liegt. Amèlie je bent blind. Ik snap niet dat je dit niet ziet. Je zult je broers hier nog wel voor bedanken.' Zei Elliot en zuchtte. 'Maar als je me niet geloofd dan laat maar. Ik ga wel slapen.'

'Laat me niet in de steek,' zei ik geschrokken en ik greep zijn shirt nog strakker vast. 'Laat me niet in de steek Elliot...' Ik keek hem smekend aan en vergat bijna adem te halen waardoor ik alleen maar sneller adem ging halen. 'Jullie... Zien gewoon niet dat hij van me houd.'

'Nee Am, jij ziet niet dat hij je gebruikt. Wij willen het beste voor je. Dat ben ik niet en dat is hij al helemaal niet. Je familie is het belangrijkst. Hun moet je blind kunnen vertrouwen. Maar jij ziet dat niet. Je wilt het niet zien want hij maakte je blind. Heeft hij je nog niet geprobeerd te nemen en heeft hij nog niet stoer tegen zijn vrienden gedaan ofzo. Hij gebruikt je.'

Ik keek hem niet meer aan en dacht aan wat hij had gedaan. Zijn reactie was zo lief geweest, hij had zoveel spijt gehad. Toch? Ik schudde mijn hoofd op zijn vragen. Hij hoefde het niet te weten, mocht het niet weten. Stoer doen... Dat hoorde bij de act. Hij kon niet zeggen dat hij echt iets met mij had.

'Best als je jezelf dood wilt hebben, dan ga vooral nog om met die gast. Je bent ontmaagd voordat je het door hebt.' Elliot trok zijn armen terug en keek haar serieus aan. 'Het spijt me Am, maar ik kan niet met je praten bij de gedachten dat het misschien de laatste keer is.' Zei hij spijtig.

Ik was even stil en drukte hem toen weg. Ik wreef in mijn ogen, wilde opstaan, maar kroop toen snel weg onder zijn dekens. Ik kon het niet. Ik kon niet boos zijn op hem ook al deed ik mijn best. Ik wilde ook zijn gemene ik niet oproepen.

Elliot keek haar verbaasd aan en ging liggen. Hij liet haar maar. Ze moest maar even tot haarzelf komen. Jason was nooit de beste oplossing. Elliot en haar broers hadden gelijk. Ze mocht hem nooit meer zien. Dat was beter voor haar en voor iedereen.

Jason had haar niet gezien de hele dag en wou haar graag zien. Rustig liep hij zijn ronde die eindigde bij de ziekenzalen.

Ik lag niet tegen hem aan, maar iop de rand van het bed in zijn deken en snikte daar maar door. Wat als ze wel gelijk hadden? Wat als hij me wilde gebruiken en dit het beste was?

Jason draaide met zijn gezicht naar haar toe en glimlachte half. Hopelijk begreep ze het. Ze mocht hem nooit meer zien.

Jason liep de ziekenzaal binnen en keek rustig rond. 'Amelie?' fluisterde hij.

Hoe zacht hij ok klonk, ik hoorde hem en ik had geen idee wat te doen. Langzaam kroop ik onder het deken vandaan en zag ik hem aankomen. Ik liet me uit Elliots bed glijden en bleef stil toekijken hoe hij daar liep.