Amèlie - Groepsslaapkamer van slaven

Hier slaapt Amèlie met nog 7 andere gevangenen.

Het is een wat langere slaapkamer met aan beide lange kanten twee stapelbedden. De kamer is niet breed, maar een meter tussen de twee bedden, dus zeker met zijn achten is het zeer krap.

Het was heerlijk om in mijn bed te kunnen blijven liggen terwijl de rest allemaal weg gingen, maar slapen kon ik niet. Eerst het lawaai van iedereen die opstond en dan het zonlicht dat door het raam op me scheen. Bovendien werden we altijd om dezelfde tijd wakker en ik vermoedde dat de ingebouwde wekker in me me ook wakker hield. Zachtjes rekte ik me nog een suit en draaide ik me om. Als ik me niet meer zo zwakjes voelde van het luchtgebrek, zou ik mijn broers eventjes opzoeken.

Jason liep over de gangen om te zien of iedereen aan het werk was. Rustig ging hij alle kamers langs en kwam toen in de kamer waar ze lag. 'Nest uit, hup naar je werk. Wel nu meteen.' Riep hij en zag toen dat zij het was. 'Ooh sorry, wist niet dat je hier lag.'

Geschrokken kwam ik overeind en stootte ik mijn hoofd tegen het plafond. Ik liet me weer vallen en kreunde zachtjes terwijl ik mijn handen op mijn voorhoofd hield. 'Maakt niet uit,' mompelde ik beleefd en ik kroop een beetje verder onder de dekens zonder mijn handen te gebruiken.

'Gaat het?' Vroeg hij serieus bezogd en liep naar haar bed. Hij ging op de rand van het onderste bed staan en keek haar onderzoekend aan. 'Kan ik nog wat voor je halen?'

Ik schudde heel zachtjes mijn hoofd en keek om naar de bewaker. 'Nee, het gaat,' mompelde ik en ik kwam nu zachtjes toch weer overeind en keek naar beneden naar hem. 'Hoeft u niet buiten te zijn?' vroeg ik nu langzaam. Ik voelde nog even aan mijn voorhoofd en liet mijn beide handen toen naar beneden glijden.

'Ik moet conteroleren of iedereen aan het werk is vandaag. Eerst alle kamers, dan de kantine en dan buiten alles. Lange dag dus.' Hij keek naar haar voorhoofd en glimilachte licht. 'Hoef je echt niks?'

'Oh... Ja dat mis ik dat dat altijd gebeurt omdat ik altijd werk,' zei ik en ik keek hem even aan. 'Nou, ik kom wel even uit bed,' zei ik hem en ik kroop van het trappetje af en trok snel een shirt aan over het topje wat ik aan had. 'Misschien is het wel goed om gewoon naar buitn te gaan,' zei ik twijfelend. 'Even... frisswe lucht door mijn keel laten stromen.' Mijn voorhoofd zat verstopt onder mijn haar, dus als er een blauwe plek zou komen, zou die vast niet te zien zijn.

'Uhm ja, ik kan vragen of je als uitzondering buiten door het bos zou mogen lopen. Onder begelijding natuurlijk.' Hij keek haar even aan en ging bij de trap staan, stel dat ze viel.

'En de begeleiding zou zijn...?' vroeg ik en ik keek hem afwachtend aan. Hem nam ik aan? Ik wilde in ieder geval niet een oude chagrijn. 'Dat zou wel echt helemaal geweldig zijn,' vervolgde ik meteen. Niet dat hij zou denken dat ik het niet wilde of zo.

'Hopelijk ik, want eerlijk gezegd wil ik wel eens pauze. Ik kom je zo halen.' Hij liep snel de kamer uit naar zijn baas.

'Ja, oké,' zei ik en ik keek hem na. iK trok snel wat andere kleren aan en kwamde mijn haren door. De klitten die erin zaten waren weer eens niet te tellen, maar ik kamde door de pijn heen hield mijn blik omhoog tegen de tranen die opkwamen vna de klitten.

Jason kwam terug en knikte. 'Ik mag je begeleiden door het bos. Zolang je maar bij me blijft en we niet te ver weg gaan.'

'Natuurlijk,'z ei ik hem en ik liep snel de kamer uit en wachtte op hem. Voor hem uit, maar toch wel dicht bij hem,' liep ik naar buiten toe en daar wachtte ik tot hij naast me kwam lopen. 'Geweldig om naar het bos te gaan,' jubelde ik en ik begon te lopen richting het bos. 'En nu zeker, het zal me vast goed doen!'

Jason volgde haar en knikte. 'Ja, heerlijk zo'n pauze.' Hij was al lang niet meer zomaar voor een rondtochtje in het bos geweest.

De boslucht deed me opleven en ik keek naar hem om. 'Hoe heet je eigenlijk?' Vroeg ik en ik schaamde me dat ik dat nu pas vroeg. Ondertussen bukte ik af en toe en plukte ik de bloemetjes die overal stonden.

Jason twijfelde even of hij het haar moest vertellen en zei toen maar. 'Jason.' Waarom ook niet, ze was redelijk aardig en leek zich aan de regels te houden.

'Amelie,' zei ik hem en nui bleef ik stil staan. 'Mag ik wat vragen?' Vroeg ik nu. 'Waarom ben je een bewaker? Ik snap niet waarom je vrijwillig een bewaker zou worden.' De bloemen liet ik uit mijn hand waaien en ik keek hem recht in de ogen aan.

Jason haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet, de baan werd me aangeboden en ik heb hem aanvaard.' Zei hij rustig en keek haar verbaasd aan. 'Waarom wil je het weten?'

Ik zou er gek van worden te moeten zien hoe anderen opgesloten leven. Onschuldig en schuldig. Hoe zer gemarteld worden tot ze bijna het leven geven, hoe slaven geboren worden met als enige toekomst alleen maar werken en dat ik daar dan ook schuld aan zou hebben. Dat ik dan deze mensen ook moest straffen en in bedwang moesa houden... Ik zou het niet kunnen.' Ik keek hem serieus Aan en sloeg toen mijn ogen neer. Misschien was ik iets te eerlijk op dit moment.

Jason haalde zijn schouders op en liep rustig verder. 'Ik volg gewoon het boekje, net als alle andere. Zonder ons was deze mijn er niet.' zei hij en keek haar niet meer aan.

'Zonder jullie was er ee boel minder pijn. Waren wij slaven vrij en konden we net als iedereen een bestaan opbouwen als gewone mensen*m..' Ik keek hem twijfelend aan. Misschien ging ik nu wel te ver en om die reden hield ik mijn mond.

Jason drukte haar snel tegen een boom en keek haar serieus aan. 'Ik kan niks voor je betekenen dus hou je mond en klaag niet bij mij. Ik ben ook maar een bewaker.'

Mijn hartslag versnelde van de schrik en ik begon meteen te hoesten en sloeg mijn handen voor mijn mond. Smekend keek ik hem aan of hij me los kon laten. Het vragen kon niet. Bovendien was ik alleen maar eerlijk geweest.

Jason liet haar los en liep van haar weg. 'Sorry, bewakers zenuwtrekje.' Zei hij en ging tegen een boom aanstaan.