Amèlie - Groepsslaapkamer van slaven

'Jason,' fluisterde ik nu en ik pakte angstig weer zijn pols vast en liet deze niet los. 'Wat kun je wel voor me doen?' vroeg ik en ik bleef hem met grote ogen aankijken. 'Alsjeblieft... Ik wil niet nu al sterven, echt niet...'

Jason keek haar spijtig aan. 'Er is niks dat ik voor je kan doen. Met moeite heb ik je hierbuiten gekregen. Meer kan ik niet, behalve als je hem dood wilt hebben.'

Ik schudde snel mijn hoofd. 'Ik... ben geen moordenaar.../' fluisterde ik en ik beet nog een keer op mijn wang. 'Dat... wil ik niet op mijn geweten hebben. Echt niet.' Ik keek hem kort weer in de ogen.

'Dan spijt het me maar ik kan nu niks voor je betekenen.' Hij keek even naar haar wn. Trok toen rustig zijn pols terug.

Ik keek hem smekend aan en keek toen van hem weg. De tranen begonnen langzaam mijn ogen te verlaten en ik wilde niet dat hij me zag huilen. Ik probeerde me altijd groot en sterk te houden, terwijl ik me toch lief en teder voor deed af en toe. Ik wilde niet huilen met andere erbij en zeker geen bewaker...

Jason keek haar bijna smekend aan en wou dat ze ophield. Rustig pakte hij haar handen en zei. 'Het komt vast wel goed.'




Jij mag mooi die andere zijn.

Ik knikte en keek heel kort naar hem op. 'Sorry... dat ik huil,' fluisterde ik en ik haalde snel mijn neus een keertje op en glimlachte nep door de tranen heen.

Damon.
Ik had pauze en ging dan graag even snel door het bos. Ik had een stuk gejoggt en ging nu naar het oude, houten huisje toe. Daar aangekomen, opende ik de deur zonder iet s te zeggen en tot mijn stomme verbazing, zat er iemand. En nee, niet zomaar iemand, een bewaker met de handen van een slaaf in zijn handen! De deur smeet ik achter me dicht en de woede laadde op. Een sadistische, zieke grijns kwam om mijn lippen. 'Zeg niet dat je van haar houdt!' riep ik.

Jason liet haar geschrokken los en schudde zijn hoofd. 'Nee, nee ik hou niet van haar.' Zei hij snel en stond op. 'Hor kom je daar nou bij?' Oke, ja hij had de handen van gaar net vast en ja ze had zij shirt aan, maar hij had get recht niet om dat te concluderen.

'En wat deed je dan met haar?' vroeg ik hem en ik ging fel voor hem staan.' Waarom draagt ze je kleren? Nou?' Ik keek op hem neer en toen kort naar het meisje.

Ik blee twijfelend zitten en verstopte me in zijn shirt. Het huilen was van de schrik gestopt./

'Ze is aangevallen door een evangeliën rn van de baas moest ik haar mee het bos in nemen om bij te komen zodat ze weer snel aan het werk kan.' Zei Jason en keek hem strak aan. 'Ze viel in het water en had het koud dus ik gaf haar mijn shirt zodat ze niet nog zieker werd.' leugens waren wel een hoede eigenschap van Jason, maar ze altijd hetzelfde vertellen gong af en toe mis.

'En heeft de baas gezegd dat je haar zo innig vast moet houden?' vroeg ik hem grommend en ik zette een dreigende stap naar het meisje toe. 'Je zou het niet erg vinden als ik haar verwond? Zolang ze dan verder kan werken?'

Mijn ogen werden groot en ik bleef hem alleen maar aankijken met mijn grote ogen.

'Ik moest haar van de baas beschermen en zorgen dat haar niks, maar dan ook niks overkwam zolang ze hierbuiten was en dat ze daardoor snel aan het werk kon. Je raakt haar niet aan. Dit is niet jou taak.' Zei hij en duwde hem terug. 'Iets overkomen kan mentaal en fyssiek. Ik doe dit ook niet voor mijn lol, maar als ze pijn heeft, dan heb ik gefaald. Ze had pijn, maar dan vanbinnen en ik weet toevallig hoe ik met iemands ziel om moet gaan.' Wat een geleuter, maar hij moest wat.

Ik wilde wegrennen, heel hard wegrennen, mAar in plaats daarvan trok ik mijn benen op en verstopte ik mijn hoofd tussen mijn armen en benen. Mijn broers hadden het geleerd me egeleerd. Ze konden je zo veel moeilijker pijn doen omdat je hoofd en buik beschermt waren.

Ik gromde en wilde het meisje toch pijn doen die helemaal samen kroop. 'Dus je doet haar pijn door haar handen vast te houden?' Vroeg ik hem.

'Nee juist niet. Ik zeg toch dat het mijn taak is om haar geen pijn te laten voelen. Nou ze voelde pijn en ik probeerde haar te troosten.' Jason bleef voor haar staan en keek hem woedend aan. 'Nou rot op, ga iemand anders pesten. Zie je niet dat je haar nu al genoeg pijn doet.' Jason wist even niet meer wat hij moest zeggen.

Geestelijke pijn kan geen kwaad, daar kan ze gewoon mee werken hoor,' zei ik hem, maar mijn argumenten werden minder en ik dacht wel dat ik eigenlijk had verloren.

Ik bleef m€e beschermen en was blij dat Jason het zo voor me op nam. Hij was echt een held nu.

'Dat kan het wel. Hoe minder geestelijke pijn, hoe harder ze werken. Heb je nooit je lessen gevolgt ofzo. Kom op zeg. Dat weet iedereen.' Zei Jason en keek hem nog steeds woedend aan. 'Nou rot op, of ik ga naar de baas en vertel dat je haar tegen alle wetten in voor niks pijn doet.'

Ik keek hem recht in de ogen, toen naar het meisej en zette toen een stap achteruit. 'En toch is er iets en ik ga erachter komen,' zei ik dreigend. Ik draaide me statig om en liep toen weg, met mijn hoofd opgeheven terwijl ik eigenlijk verloren had.

Ik luisterde naar zijn voetstappen en keek heel voorzichtig tussen mijn armen door naar hoe hij wegliep. Topen ik zag dat hij de deur verliet, trok ik mijn hoofd verder tussen mijn armen uit.

Jason keek hem na tot hij niet meer te zien was. Uit woede sloeg hij een keer tegen de muur en ging er toen tegenaan zitten. 'Verdomme.'

ik keek op naar Jason en verkrampte als vanzelf weer op zijn reactie. Stilletjes keek ik hem aan en toen sloeg ik mijn ogen neer. Hij was zo boos... Op mij?

Jason probeerde rustig te worden en zette zijn vingers tegen zijn slapen. 'Je weet nu toch wel dat dit onze eerste en laatste ontmoeting was.'

Ik schudde mijn hoofd en stond op. Mijn spieren voelden eigenlijk te verkrampt, maar het lukte me en het duurde even voordat ik naar hem toe liep. Desondanks, had ik het helemaal niet door dat ik naar hem toe ging. 'Het is niet onze laatste ontmoeting...' fluisterde ik. 'Want... want jij bent een goede bewaker..'

Jason schudde zijn hoofd. 'Hoe vaker ik bij je ben. Hoe meer ze jou en mij te grazen zullen nemen. Dit is onze laatste ontmoeting.' Zei hij en keek weer naar de grond.

UIk bleef voor hem staan en keek naar zijn gezicht. 'Ik vond je net zo'n held...' mompelde ik en ik keek nu van hem weg. Ik had echt gedacht dat hij mijn leven iets leuker zou kunnen maken, maar het tegendeel was bewezen. hij wilde niet meer bij me zijn.

'Ja, en nu wordt ik gezien als de idioot die op een slaaf valt.' Zei hij en keek haar even aan. 'Dat kan niet, dan weet je dat je zult sterven voordat onze derde ontmoeting er is.' Hij stond op en liep naar de deur. 'Kom, we gaan.'

Ik fronste en keek hem nu boos aan. 'Misschien wil ik wel dood,' zei ik en ik ging weer zitten. Ik griste mijn kleren weg, trok zijn shirt uit en mijn eigen nog half natte kleren aan. 'Ik blijf hier toch wel zitten.' Ik keek hem strak aan.