Amèlie - Groepsslaapkamer van slaven

Jason sliep door en zijn hoofd hing schuin op Ijn borst. Hij droomde, nou ja meer een nachtmerrie warin elke vriend een voor een stierf.

Als getroofen door een bliksemslag, opende ik mijn ogen weer. Mijn longen deden pijn, leken uit elkaar te klappen en ik begon weer hard te hoesten. Ik had mijn adem half in gehouden, maar dat deed nu pijn.

Jason schrok wakker en keek geschrokken om zich heen. 'Gaat het?'

Ik keek kort naar hem op, maar kon niet antwoorden door het hoesten. Ik stak mijn hand angstig naar hem uit voor wat steun.

Jason ging langs haar zitten en klopte zacht op haar rug. Hij keek even snel uit het kleine raampje, maar gelukkig alweer geen bewaker te zien.

Ik werd weer iets rustige ren keek hem aan. 'So...' hoest,' sorry...' Ik had hem wakker gemaakt, of in ieder geval laten schrikken.

'Maakt niet uit.' Zei hij en trok zijn hand rustig terug. 'Maar je moet iets weten, morgen wordt Die jongen die jou had aangevallen gestraft en ik moet vragen of je hem vergeeft of niet. Want als je hem vergeeft worst zijn straf minder, anders blijft het wat het nu is.'

'Wat is zijn straf dan..' Vroeg ik twijfelend en ik hoestte nog een keertje. 'Heel erg of...?' Kort keek ik naar de grond waarna ik de ogen weeer op hem richtte.

'Standaard straffen, dus marteling en dat aoort dingen.' Zei hij en krek haar even aan, maar toen snel weer uit het raam.

'Maar... hoe erg zijn die straffen? Ik krijg nooit straf, ik weet het niet,' zei ik en ik kroop een beetje samen en hield mijn handen tegen mijn borst gedrukt. 'En ik kan... zijn straf verminderen?' Wilde ik dat wel? Ik was wel heel bang voor hem geweest, had mijn leven gevreesd.

Jason haalde zijn schouders op. 'Dat licht aan de persoon die hem gaat straffen. De enne beul is de andere niet. Sommige zorgen alleen dat hij pijn lijd voor de komende tijd en de andere gaan door tot hij letterlijk knock out van de pijn gaat.'

'En...' ik voelde me weer lichterlijk misselijk worden en snel knikte ik naar hem. 'Ja... jawel, ik vergeef hem wel... Maar ik ben wel bang voor hem. Als hij maar verder uit mijn buurt blijft.' Ik beet hard op de binnenkant van mijn linkerwang en keek hem nadenkend aan. Ik wilde geowoon niet de dader zijn van zijn pijn, ook al was dat andersom wel zo geweest.

Jason knikte en keek naar de grond. 'Het probleem is is dat we niet weten of hij naar je terug komt en we kunnen je niet prive beveiliging geven.'

Heel langzaamknikte ik. Dat begreep ik, ik was immers maar een slaaf, een slaaf zonder rechten. 'En hij... kan hij niet in de gaten gehouden worden? Nouja, dat hij niet alleen mag zijn of zo. Want ik een grote groep zal hij me niets doen... Toch?' Ik slikte een keertje en keek hem een beetje smekend aan.

'Ik kan niks voor je doen. Elliot is onvoorspelbaar, dat wisten we al. Daarom zit hij ook hier, maar we kunnen gewoon niet meer mensen inzetten dan dat er zijn. Zoveel bewakers zijn er niet.'

'Misschien... spaart hij me wel omdat ik hem vergeef,' fluisterde ik, maar ik was niet helemazl overtuigd van mijn woorden. Hij deed zo aardig, maar één woord en hij was ineens een duivel. Ik keek naar zijn shirt aan mijn lichaam en drukte het iets dichter tegen me aan.

'Je weet het niet, maar als jij dat denkt, dan zal ik het door geven aan de beul. Zijn straf zal dan wat minder worden, maar niet heel veel.'

'Zeggen ze dan ook dat zijn strasf minder is omdat ik dat heb gezegd?' vroe gik hem en ik haalde eventjes diep adem. Nee, ik moest hem gewoon vergeven. Ik was niet iemand die wrok bleef houden jegens iemadn.

Jason knikte. 'Ja, maar nog steeds heeft hij de straf door jou. Je weet niet hoe mensen erdoor gaan reageren.'

Ik slikte en kroop weer in elkaar. 'ne... nee hij deed het zelf,' probeerde ik mezelf en hem wijs te maken. 'Hij viel me aan! Het is zijn scfhuld!'

'Ja, maar zonder jou zat hij nu niet in een cel te wachten op zijn marteling. Je weet dat hij het zo zal zien, ookal is het niet zo.'

Ik drukte mijn handen tegen mijn oren en keek wanhopig naar het plafond. Hij was eerlijk, maar te eerlijk. hij vertelde steeds dingen die ik niet wilde horen. Het maakte me gek en angstig. Ik was bang, wilde niet geloven wat hij zei, maar wist dat het waar was.

Jason keek naar de grond en zuchtte. 'Sorry,' Hij wist dat ze de waarheid niet wou horen. Maar ze moest het weten.

'Ik ben bang,' fluisterde ik nu met een gebroken stem. 'En mijn broers zitten op een heel ander stuk van de mijn...' Ik keek hem bang aan. 'Als ik maar bij ze kon werken... Dan zou ik me al veel beter voelen. Zij zouden me altijd beschermen!'

Jason schudde zijn hoofd. 'Ik regel dit niet, je weet dat ik maar een bewaker ben. Zelf heb ik ook maar weinig inspraak in het systeem.'