Amèlie - Groepsslaapkamer van slaven

Ik klapte dubbel en bleef met mijn borst gericht op de grond tot ik rustig werd. Langzaam kwam ik overeind en ik keek hem eventjes twijfelend aan. 'Ik wil verder lopen,' zei ik zachtjes en ik keek hem niet meer aan. Dit bedoelde ik nou. Wie groeide nou op om andere mensen pijn te doen en binnen te houden in een vreselijke plek.

Jason knikte en liep verder. Hij keek recht voor zich uit en zei niks meer tegen haar.

Ik keek kort naar hem en toen weer voor me. Het was al geweldig hier legaal te mogen zijn en een goede gesprekspartner was dan geen vereiste. Zo was het ook al geweldig.

Jason bleef bij een meer staan en keek naar het stil liggende water. Hij ging zitten en zei simpel. 'Vermaak jezelf. Ga je hier weg, dan sterft je familie. Begrepen?'

'Wat?' vroeg ik ineens fel en ik keekhem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Wat hebben mijn broers hier mee te maken? Waarom doe je ineens zo? Net leek je echt aardig!' Ik bleef staan en streek mijn haren naar achter. Wat had die jongen? Ik kon echt geen hoogte van hem krijgen.

'Zolang je geen poging doet om te ontsnappen, dan hebben ze gier niks mee te maken. Het is een dreigement om je in mijn buurt te houden en te voorkomen dat je iets doms doet. Nou ga spelen of what ever en blijf in de buurt.'

Ik keek naar zijn gezictht en toen om hem te irriteren ging ik naast hem zitten, deed ik mijn schoenen uit en liet ze in het water zakken. Zachtjes bewoog ik mijn voeten en ik keek hem uitdagend aan. Ik deed niets verkeerd, ik bleef dicht bij hem zoals hij wilde.

Jason keek haar even aan en ging toen op zijn rug liggen. Hij sloot zijn ogen en zuchtte een keer. 'Wat wil je?' Vroeg hij en snoof de lucht van het bos nog eens goed op en bleef verder rustig.

'Ik geniet van het water,' zei ik hem eigenwijs. Een beeld van mij in helder blauw water met rond me oranjea, rode, groene, roze, paarse en nog veel meer kleuren, vissen. Een glimlach krulde rond mijn lippen toen ik hieraan dacht en ik fantaseerde lekker verder. Nog nooit had ik echt gezwommen, maar het leek me geweldig je een te voelen met het water. Ik voelde met mijn vingertoppen aan het water en liet dit op mijn jurkje druppen hierna.

Jason keek haar even door zijn wimpers heen aan en ging weer rechtop zitten. 'Is het zo speciaal dan? Het is gewoon smerig water.' Hij bleef nog even kijken en liet zich toen weer op zijn rug vallen.

'Je snapt het niet, voor jou is het anders,' zei ik zachtjes. 'Ik vraag me altijd af hoe het buiten is. Ik heb hier als klein kind niet hier gewoond, maar in een klein huisje. Nooit in de stad, ik heb niet een leven gehad als ieder kind en ik probeer me altijd voor te stellen hoe het hierbuiten is. En zwemmen lijkt me geWeldig,' mompelde ik.

Jason haalde zijn schouders op. 'Zo speciaal is het niet, maar ga je gang. Ga lekker zwemmen.'

'Niet6 hierin, dit is vies,' zei ik en ik keek hem aan. Ik draaide mijn haar rond mijn vinger en keek hem zo aan. 'Wat vind je leuk om te doen?'

'Niks bijzonders. Hier liggen en relaxen.' zei hij en keek haar even aan. 'Het water is dan wel vies, maar dat is jullie douche water ook, dus niks te klagen' Zei hij en keek naar haar vinger. 'Wat doe je?'

'Met mijn haar spelen,' ze ik een beetje verbaasd en ik sloeg mijn ogen neer. 'Het water is niet vies...' mompelde ik heel twijfelend, 'van de douches... Toch?'

Jason schudde zijn hoofd. 'Je wilt niet weten waar het vandaan komt.' Zei hij en keek haar maar niet aan. 'Het komt niet uit een schone bron in ieder geval.'

'Waar?' vroeg ik heel langzaam. Ik wist niet of ik het wel wilde wetenm, maar ik moest het gewoon weten. Ik liet mijn harne los en keek hem argwanend aan. 'Niet liegen alsjeblieft...'

'Het komt uit de rivier hier in de buurt. De rivier die begint bij de fabriek. Ze lozen al hun troep in dat water.' Zei hij rustig. 'Maar dit weet je niet. En anders heb je het niet van mij.'

Koude rillingen kropen over mijn rug en voordat ik het wist, was ik opgestaan, naar een boom gerend en gaf ik over. Ik had vaak genoeg dat water perongeluk doorgeslikt, me er helemaal mee gewassen en alles.

Jason keek verbaasd naar haar en zuchtte.'Vergeleken net dat is dit meer veel schoner.'

Het was alsof ik al mijn organen eruit stond te spugen en zijn worden maakten het spugen alleen maar erger. Mijn buik krampte samen en ik pakte de boom naast me vast om te blijven staan. 'Niet,' fluisterde ik bezorgd. 'Niet zeggen...'

Jason hield zijn mond en keek naar haar. Hij kon er nou niks meer aan doen, maar toch voelde hij zich schuldig. Rustig stond hij op en ging bij haar staan. Hij wreef over haar ruggen probeerde al helemaal niet naar haar kots te kijken.

Zijn grote hand gleed over mijn rug en eventjes keek ik naar hem op. Hij was rustig en dat maakte me ook weer enigszins rustig. 'Weet je... Hoe vaak ik dat per ongeluk heb doorgeslikt...' Ik begon weer te kokhalzen en boog voorover.

'Je ging er niet dood aan, dus het zal wel meevallen.' Hij bleef rustig over haar rug wrijven en zei toen. 'Het water is niet schoon, maar geen enkel waterbeekje is echt schoon. Het maakt niet uit hoe vaak het gezuiverd is, er blijft altijd wat inzitten. Het blijven uitwerpselen van dieren over heel de wereld. Meer water komt er niet, het is al die jaren al hetzelfde water.'

'Amar... Toch.' Ik kwam overeind en haalde mijn handen langs mijn gezicht en keek hem toen twijfelend en kort aan. 'Bedoel je dat jij ook met vies water doucht of probeer je me..m te laten stoppen met kotsen?' Ik streek langzaam mijn haren naar achter en voelde me nu zo leeg.n zo leeg en slechter dan eerst.