Amèlie - Groepsslaapkamer van slaven

Jason keek haar smekend aan en pakte zijn shirt. Hij trok het weer aan en zuchtte. 'Wat jij wil.' Hij tilde haar gemakkelijk op en liep het huisje uit.

Ik bonkte met mijn vuisten op zijn rug, maar zeker niet te hard. 'Zet me neer! Ik wil niet terug!' riep ik zachtjes en smekend. Kon ik me maar echt in het bos verstoppen voor altijd.

Jason negeerde haar en liep gewoon door. Hij wou niet terug, maar momenteel kon hij gewoon even niet meer bij haar zijn.

Uiteindelijk liet ik me slap hangen op zijn schouder en ik keek naar de grond die onder me door trok. 'Dus ik zie j enooit meer...?' vroeg ikz achtjes.

Jason zuchtte. 'Ik denk van niet.' Zei hij en zag in de verte het gebouw staan.

'Ik dacht dat ik een lichtpuntje had gevonden in mijn leven,' zei ik zachtjes en ik keek naar mijn haar dat in een punt viel nu ik op miojn kop hing. 'Blijkbaar niet...'

Jason zette haar net voor de deur neer en keek haar spijtig aan. 'Ik wil jou niet dood hebben, dus waag het niet om ook enige moeite te doen om me op te zoeken.' Zei hij en wees naar de deur. Het deed pijn om een aardig iemand zo te behandelen, maar hij had geen keuze.

'Dan zoek ik Elliot wel op,' zei ik ehm en ik had meteen spijt van mijn woorden. Ik wilde die enge jongen helemaal neit opzoeken.

Jason trok haar mee naar binnen en zuchtte. 'Als dat is wat je wilt, dan doe dat maar.'

Ik keek hem kort aan, hapte naar lucht en probeerde weer rustig te worden. 'Ik ga zo'n stennis schoppen...' fluisterde ik. 'Dat ze me erge straffen geven als je me helemaal niet meer op komt zoeken!'

Jason pakte haar bij haar boven armen vast en keek haar dwingend aan. 'Onthoudt dat ik je niet opzoek, jij zoekt mij ook niet op. Wat je doet gaat niet ten koste van mij. Denk aan je broers. Denk aan de mensen die je verdriet doet.'

Ik ontweek zijn ogen en keek naar zijn shirt. 'Je... je bent gewoon bang,' fluisterde ik. 'Een bange bewaker.' Ik trok me los en keek hem nu aan. 'Die combinatie kan niet.' Ik zette het op een rennen en verdween mijn kamer in.

Jason keek haar na en zuchtte. Dat was dat. Een pijlijk einde, maar het moest. Hij had geen keuze en misschien was het maar goed dat ze hem nu haatte.

Ik ging op mijn bed liggen en verborg me onder de dekens. Wat nou, geen psychische pijn?

Ik draaide op mijn rug en mijn wang werd zichtbaar. Ik zweette me kapot en kreeg een angstdroom. Die had ik nooit, het kwam door het gif. Mijn hele huid werd ondertussen ook rood en het voelde alsof ik in de fik stond, maar ik sliep er gelukkig doorheen.

Jason keek naar haar en liep rustig op haar af. Hij zag haar buik en huiverde licht. Hij had nu heel erge medelijden met haar.

Ineens schoot ik overeind en opende ik gillend mijn ogen. ik stootte mijn hoofd tegen het plafond en leit me weer in het matras vallen. Ik hijgde en merkte neit dat Jason er was. 'Weg... weg slang,' fluisterde ik tegefn mijn dromen.

Jason schrok van haar en hield zijn adem in, tot hij bijna stikte en meteen naar lucht hapte. Hij keek haar onderzoekend aan en vroeg toen maar. 'Overleef je het?'

Ik schrok van hem en toen glimlachte ik moeilijk. Ik draaide op mijn zij en merkte dat ik op het deken lag inplaats van erin. 'Als het goed is wel... Ik moet morgen werken.'Ik keek even naar het deken. 'Kun je me instoppen.' Mijn stem was nog net zo slecht als net, maar ik praatte rustig en zo goed als lukte.

Jason twijfelde even en knikte toen. Hij stopte haar in en bekeek de wonden beetje. 'Je kunt morgen echt niet werken met die dingen.'

'Ik moet,' zei ik hem en ik kroop diep weg onder de dekens. Ik voelde kort aan mijn wang en merkte hoe warm ik overal was. Alles leek van binnen uit in de fik te staan. 'Het is niet... dat iemand mijn werk gaat overnemen...'

'Snap ik, maar ik zeg je vast dat je morgen je bed echt niet uit zult komen.' Zei hij en keek even naar haar wang.

'Maar wat moet ik dan doen?' vroeg ik hem en ik beet op mijn lip. Waarom was hij hier eigenlijk? Ik dacht da thij me niet meer mocht.

'Niks, ik kwam je alleen waarschuwen, dus wees voorbereid. Het ergste heb je nog lang niet gehad.'

Ik keek hem aan en schudde heel langzaam min hoofd. 'Da.. dankje dat je aan me denkt,' fluisterde ik en ik sloot mijn ogen. 'Je... bent een goede jongen.'