Amèlie - Groepsslaapkamer van slaven

'En wie zijn volgens jou de monsters?' vroeg ik en ik keek hem geïnteresseerd aan. Dit kon best een interessant gesprek worden en we zouden misschien beide wat meer medeleven krijgenvoor elkaar.

'Mijn baas is een monster, maar dat komt gewoon omdat hij iedereen afsnauwd. Zijn baas is de baas van de mijn. Dat is een monster. Hij is de leider van alles wat hier gebeurd.'

'Dus... boven iedereen staat zeg maar iemand die weer vervelender doet? En boven hem staat een nog rotter persoon?' Ik hield mijn hoofd een beetje scheef en wreef mezelf warm onder het shirt. Ik had het nog steeds niet warm, maar ik had ook niets om mezelf mee op te warmen. Alles wat uitgekotst.

'Ja, en boven hem staat de regering en de stijgende diamanten koorts. Het werkt allemaal niet mee voor jullie.' Zei hij en keek haar aan. 'Heb je het nog steeds koud?'

Op zijn verhaal en vraag gaf ik antwoord door zacht te knikken. 'Wat vreselijk dat mensen het altijd maar om geld gaat,' zei ik en ik keek hem serieus aan. ondertusse ging ik door met warmwrijven.

Jason knikte en dacht na over hoe ze het warmer zou kunnen krijgen. 'hier in de buurt is een huisje, dan zitten we uit de wind, dan wordt je sneller warm.'

'Graag,' kwam op een dankbare toon mijn stem uit mijn mond. Ik trok mijn sandaaltjes uit die helemaal versleten waren en stond op. Mijn natte shirt hield ik in mijn handen, zijn shirt hield ik aan. Hij was zo veel aardiger dan de rest van de bewakers!

Doeeeeg

Jason ging haar voor naar een oud houten huis en ging rustig naar binnen. Er stonden alleen een houten bank stoelen en een tafel, maar het was er al wat warmer.

Ik liet een tevreden zuchrt horen toen ik de warmte voelde en liet me neerzakken op het bankje. 'Fijn...' Fluisterde ik en ik trok mijn knieen ook op het bankje. 'Waarom staat hier eigenlijk een huisje?'

Jason ging op de stoel zitten en haalde zijn schouders op. 'Het huisje stond er al voordat de mijn werd gebouwd. De man die deze grond bezat had hier overal kleine bouwwerkjes staan.'

'Ah oké,' zei ik en ik keek naar hem. Ergens vroeg ik me toch wel af waarom hij zo aardig deed. Het was gwoon vreemd dat een bewaker zo aardig was! Bijna onmogelijk, maa rik durfde er neits over te vragen.

jJason ging wat onderuitgezakt zitten en sloot zijn ogen even.

Ik b leef naar hem kijken en stond toen op en ging voor hem staan. Twijfelend wachtte ik af. Was hij niet bang... Hoorde ik niet bang te zijn?

Jason hoorde iets en deed rustig zijn ogen open. 'Is er iets?' vroeg hij en sloot zijn ogen weer. Ze was zo raar.

'Ben je niet bang dat ik je mes pak...?' vroeg ik en ik bleef voor hem staan. 'Ben je helemaal niet bang? Vertrouw je me...?' Ik likte langs mijn lippen en keek hem vragend aan.

Jason keek haar verbaasd aan. 'Ik vertrouw je tot zover dat ik weet dat je me niet vermoord of bedrijgt met mijn eigen messen.' Zei hij rustig en sloot zijn ogen alweer.

Ik zuchtte heel zachtjes en bleef nog steeds staan. 'Waarom... zeg je zo weinig?' zei ik nu uiteindelijk. Het was gewoon fijn weer eens een gesprekspartner te hebben, maar hij praatte niet heel erg veel.

'Hoezo? Wil je dan dat ik allemaal verhalen ga vertellen over de mijnen. Over hoeveel lijken ik dagelijks vind in de kamers die in de nacht zijn overleden? Je kunt met mij geen fatsoenlijk gesprek houden, het spijt me.'

Mijn maag kroop weer samen en ik verkrampte een beetje. Ik wist dat er vele stierven, maar op mijn kamer was er al in tijden niemand gestorven. We zorgden een klein beetje voor elkaar. 'Waarom... moet het daar over gaan dan?' vroeg ik hem en ik begon aan zijn shirt te peuteren.

'Ik weet niets meer dan wat er in de mijnen gebeurd. Ik zeg toch dat je met mij geen gesprek kunt houden. Probeer gewoon wat uit te rusten, dat is veel beter voor je.'

Ik fronste en voelde een drang om mijn zin te krijgen op komen. Ondanks dat ging ik weer zitten. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en bleef naar hem ikijken terwijl ik probeerde weer een gespreksonderwerp te bedenken.

Jason viel half in slaap en sloot zichzelf redelijk goed af van de wereld, dan kon niet vaak meer.

Ik keek naar zijn gezicht en werd meegetrokken in mijn eigen droomwereldje terwijlik wezenloos voor mezelf bleef uitstaren. Wat als ik gewoon vrij was en hij was er ook? Zouden we langs elkaar lopen? Zou ik iemand zijn die mooi en slim was, of mooi en arrogant of zou ik een soort jongensmeisje zijn geworden door mijn twee broers?

Jason viel serieus in slaap...

Zachtjes begon ik voor me uit te mompelen en dacht ik aan wat er wel niet allemaal kon gebeuren.